Search This Blog

Thursday 19 January 2012

ကၽြန္ေတာ္ မသိတတ္ခဲ့ျခင္းမ်ား

ရင္းႏွီးလြန္းလို႔၊ နီးကပ္လြန္းလို႔ ဂရုစိုက္မႈေတြ နည္းသြားတယ္၊ အာရံုစိုက္မႈ နည္းသြားတယ္။
ၾကာေတာ့ ဒါဟာ ျဖစ္ရိုးျဖစ္စဥ္ ျဖစ္လာတယ္။ လွ်စ္လွ်ဴရွဴမႈေတြ မ်ားလာခဲ့တယ္။

ၾကာေတာ့ ဒါေတြက ကြ်န္ေတာ္တို႔ရဲ႕ အားနည္းခ်က္၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔ရဲ႕ အက်င့္စရိုက္ေတြ ျဖစ္လာခဲ့တယ္။
ကြ်န္ေတာ္တို႔ရဲ႕ လွ်စ္လွ်ဴရွဴမႈက ရင္းႏွီးသူေတြကို ထိခိုက္နာက်င္ေစခဲ့တယ္။ ေနာက္ဆံုး ကိုယ့္ကိုယ္ကို နာက်င္ေစခဲ့ျပန္တယ္။

ကၽြန္ေတာ္တို ့ အေနနဲ ့အခုအခ်ိန္မွာ

"မိဘေတြကို မၾကည့္ဘဲ၊ မိဘေတြရဲ႕ ဓာတ္ပံုကိုလည္း မၾကည့္ဘဲ သူတို႔ရဲ႕ရုပ္ပံုကို ဆဲြခိုင္းၾကည့္မယ္ဆိုရင္ သင္ဆဲြႏိုင္ပါသလား?"

ေသေသခ်ာခ်ာ စဥ္းစားၾကည့္ပါ !

အေမရဲ႕မ်က္ခြံက အရစ္ပါလား? မပါဘူးလား?
အေဖရဲ႕နားခင္က ထူသလား? ပါးသလား?
အေမမ်က္ႏွာေပၚက အရစ္ေၾကာင္းေတြ နည္းသလား? မ်ားသလား?
အေဖနဖူးေပၚက အရစ္ေၾကာင္း ဘယ္ႏွေၾကာင္းရွိသလဲ?
အေမရဲ႕ မ်က္ႏွာေပၚမွာ မဲွ႔ဘယ္ႏွလံုးရွိသလဲ?
အေဖရဲ႕ မ်က္ခံုးေမြးက ထူသလား? ပါးသလား?


မ်က္စိမွိတ္ျပီး ေသခ်ာထပ္ျပန္ စဥ္းစားၾကည့္ပါ း

ကြ်န္ေတာ္တို႔ဆီ လွမ္းလာတဲ့ အေဖ၊ အေမတို႔ရဲ႕ ပံုစံအမႈအရာက ဘယ္လိုလဲ?
ေနာက္ျပန္လွည့္သြားတဲ့ အေဖ၊ အေမတို႔ရဲ႕ ေနာက္ေက်ာပံုစံက ဘယ္လိုပံုစံမ်ဳိးလဲ?
ကြ်န္ေတာ္တို႔ ငယ္ငယ္ကေန အခုၾကီးလာတဲ့အထိ အေဖ၊ အေမတို႔ရဲ႕
အမႈအရာနဲ႔ ပံုရိပ္ေတြ ဘယ္ေလာက္ ေျပာင္းလဲသြားခဲ့ျပီလဲ?
အိမ္အလုပ္ ပင္ပင္ပန္းပန္း လုပ္ေနတဲ့ အေမ့ပံုရိပ္ကို ကြ်န္ေတာ္တို႔ ၾကည့္ႏိုင္စြမ္းရွိခဲ့လား?
အျပင္ထြက္ အလုပ္လုပ္မယ့္ အေဖရဲ႕ပံုစံကို ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ သတိထား ၾကည့္ခဲ့မိလား?

ဒီအရာေတြကို အခုမွ စဥ္းစားမိၾကတယ္ မဟုတ္လား?
ပိုရင္းႏွီးေလ၊ ပိုနီးကပ္ေလ အျမင္ေတြက ေဝဝါးေလပါပဲ!
ရင္းႏွီးလြန္းတယ္ ထင္ခဲ့ေပမယ့္ ဂရုစိုက္မႈက သူစိမ္းဆန္ခဲ့ရတယ္။

"မိဘေတြကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ၾကီးျပင္းခဲ့တာကို မွတ္ထားတယ္။
ကြ်န္ေတာ္တို႔က မိဘေတြ အုိမင္းသြားတာကို မွတ္ဖို႔ ေမ့ေနခဲ့တယ္"

လူၾကီးတစ္ဦးက ေျပာခဲ့ပါတယ္။ (၄၁)ႏွစ္ သူအိမ္ေထာင္က်စဥ္က အေဝးမွာေနတဲ့ မိဘေတြကို
မဖိတ္ေခၚႏိုင္ခဲ့လို႔ မိဘပံုေတြကို ဆဲြျပီး သတိတရနဲ႔ နံရံမွာ ခ်ိတ္ဆဲြဖို႔ စဥ္းစားခဲ့တယ္။
ဒါေပမယ့္ လအေတာ္ၾကာတဲ့အထိ ပံုဆဲြခဲတံကိုပဲ ကိုင္ျပီး ဘာပံုမွ ဆဲြမထြက္ခဲ့ဘူး။ သူ႔ရဲ႕အေတြးထဲမွာ
မိဘတို႔ရဲ႕ပံုရိပ္က ၾကည္လင္ေနတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ရဲ႕ မ်က္လံုး၊ မ်က္ႏွာအေနအထား၊ အၾကည့္ေတြကို
ေသေသခ်ာခ်ာ ျမင္ေယာင္ၾကည့္ေတာ့ အျမင္မွာ မႈန္ဝါးဝါးျဖစ္ေနခဲ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူပံုမဆဲြႏိုင္တာျဖစ္တယ္။

အသက္ (၂ဝ) မတိုင္ခင္က မိဘေတြနဲ႔ပဲ သူေနခဲ့တယ္။ အႏွစ္ (၂ဝ)လံုးလံုး ဒီေလာက္ပူးပူးကပ္ကပ္၊
ဒီေလာက္ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ေနခဲ့ေပမယ့္ စိမ္းေနခဲ့တယ္၊ မႈန္ဝါးေနခဲ့ရတယ္။

မိဘေတြရဲ႕ မ်က္ႏွာကိုေတာင္ ပံုစံမေဖာ္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ စိမ္းခဲ့တယ္။
မိဘေတြရဲ႕ ရုပ္ပံုကိုေတာင္ ဆက္စပ္ပံုေဖာ္လို႔ မရႏိုင္ေအာင္ မႈန္ဝါးခဲ့တယ္။

ဒီ့အတြက္ သူႏွစ္ေတာ္ေတာ္ၾကာ ခံစားခဲ့ရတယ္။ သားသမီး သံုးေယာက္ရမွ ကေလးေတြရဲ႕
ၾကီးျပင္းရာတစ္ေလွ်ာက္မွာ အေဖာ္လုပ္ရင္း ခံစားမႈေတြကို ေလွ်ာ့ခဲ့ရတယ္။

ကၽြန္ေတာ္လည္း ဒီႏွစ္အေတာအတြင္းမွာမွ အဲဒီလူၾကီးရဲ႕ ခံစားခ်က္ကို  နားလည္ႏိုင္ခဲ့တယ္။

မိဘေတြက ကြ်န္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ၾကီးျပင္းခဲ့တာကို မွတ္သားေနခ်ိန္မွာ
ကြ်န္ေတာ္တို႔က မိဘေတြ အိုမင္းသြားတာကို မွတ္သားဖို႔ ေမ့ေနခဲ့ၾကမယ္ဆိုရင္

မိဘေတြက ကၽြန္ေတာ္တို ့ကို လြမ္းဆြတ္ေနခ်ိန္မွာ
ကၽြန္ေတာ္တို ့က မိဘေတြရဲ့ ပံုရိပ္ေလးေတြကိုမွ မွတ္မွတ္ထင္ထင္ ရွိမေနခဲ့ၾကရင္ ... ...



အမိႈက္ထဲမွစိတ္ဓါတ္မ်ား

(((((အမႈိက္.. အမိႈက္..)))))
(((((အမႈိက္.. အမိႈက္..)))))

ေနပူက်ဲက်ဲမွာ အမိႈက္လွည္းႀကီးကို တြန္းရင္း တစ္လမ္းဝင္ တစ္လမ္းထြက္ အမိႈက္လိုက္ေကာက္ေနတဲ႔ က်ေနာ္တို႔ ေမာင္ႏွမ ႏွစ္ေယာက္ အတြက္ေတာ႔ ေနမင္းႀကီး ပူေလာင္တယ္ ဆိုတာထက္ လူလံုးမလွပတဲ႔ ဘဝရဲ႕ ပူေလာင္မႈက အရာရာကို ရင္ဆိုင္ဖို႔ က်င့္သားရခဲ႔ၿပီးသားပဲေလ..။

နားထဲမွာေတာ႔ ေဖေဖ မဆံုးခင္ ေျပာသြားတဲ႔ ဆံုးမ စကားေလးကို ၾကားေနမိေသးတယ္..
“သားေရ ေဖေဖတို႔က အမိႈက္ေကာက္တဲ႔ သူေတြဆိုေတာ႔ လူေတြက မသတီၾကဘူး.. အက်ိဳးေပး မေကာင္းခဲ႔လို႔ ႏွိမ္႔က်တဲ႔ ဘဝ ေရာက္ေနေပမယ္႔ စိတ္ဓါတ္ကို အၿမဲ ျမင့္ျမင့္ထားပါ.. ဘယ္ေလာက္ပဲ ဆင္းရဲႏုံခ်ာေနပါေစ.. သူမ်ားပစၥည္း မခိုးနဲ႔.. မတရားတာ မလုပ္နဲ႔.. ႐ိုးသားျဖဴစင္တဲ႔ စိတ္ဓါတ္နဲ႔ ဘဝကို ရဲရဲ ရင္ဆိုင္ပါ..” တဲ႔

က်ေနာ္ နဖူးေပၚက ေခၽြးေတြကို လက္တစ္ဖက္နဲ႔ သုတ္ရင္း.. အေတြးစကို ျဖတ္ကာ အမိႈက္လွည္းႀကီးကို ဂ႐ုတစိုက္ တြန္းလာခဲ႔တယ္..။ က်ေနာ္႔ ပုဆိုးစေလးကို ဆြဲကိုင္ရင္း လိုက္လာတဲ႔ ညီမေလးကလည္း သူ႔အသံေလးနဲ႔ အမႈိက္.. အမိႈက္..!! လို႔ ေအာ္ေပး႐ွာပါတယ္..။

ညီမေလးက အခုမွ (၆) ႏွစ္ ႐ွိေသးတာ..။ တကယ္ဆို က်ေနာ္တို႔ ေမာင္ႏွမက ေက်ာင္းေနရမယ္႔ အ႐ြယ္ေတြေပါ႔..။ က်ေနာ္သာ ေက်ာင္းေနခဲ႔ရရင္ အခုဆို ႐ွစ္တန္း၊ ကိုးတန္း ေလာက္ေတာ႔ ေရာက္ေနေလာက္ၿပီ..။ ဘဝေပးကံက ေက်ာင္းဆိုတာ ဘာမွန္းမသိေလာက္ေအာင္ ဆိုး႐ြားခဲ႔ေတာ႔ ဒီဘဝ ဒီလိုသာ ျဖတ္သန္း႐ံုေပါ႔..။

က်ေနာ္ စိတ္ဓါတ္မက်ပါဘူး.. အမိႈက္ေကာက္လို႔ ရတဲ႔ ေငြေလးနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ ေမာင္ႏွမ ထမင္းစားတယ္..။ ေစတနာေကာင္းတဲ႔ အိမ္ေတြက က်ေနာ္တို႔ကို အဝတ္အစား အေဟာင္းေတြ ေပးၾကတယ္..။ ေနစရာကေတာ႔ အမိုးအကာ ႐ွိတဲ႔ တစ္ေနရာရာဆိုရင္ ေနလို႔ ျဖစ္ေနတာပါပဲေလ..။

“အမိႈက္..!!!!..”
အမိႈက္လို႔ ေအာ္ေခၚသံၾကားလို႔ က်ေနာ္ ဝမ္းသာအားရ ေမာ႔ၾကည့္လိုက္ေတာ႔ ဟိုး.. ေျခာက္လႊာကေန လက္ယပ္ ေခၚေနတဲ႔ အန္တီႀကီး တစ္ေယာက္..။

က်ေနာ္ ညီမေလးကို အမႈိက္လွည္းနားမွာ ေစာင့္ခိုင္းၿပီး ေလွခါးထစ္ေတြ အတိုင္း ေျပးတက္ခဲ႔လိုက္တယ္..။ ဒီအမိႈက္ဖိုးေလးရရင္ ညီမေလးကို ေကာက္ညႇင္းေပါင္းနဲ႔ အေၾကာ္ဝယ္ေကၽြးရမယ္ေလ..။

အခန္းတံခါး ခပ္ဟဟေလး ပြင့္လာတယ္.. ၿပီးေတာ႔ ျဖဴျဖဴဝဝ အန္တီႀကီး တစ္ေယာက္ ထြက္လာၿပီး အမိႈက္ေတြ ထည့္ထားတဲ႔ သံပံုးႀကီး တစ္ပံုး ထုတ္ေပးတယ္..။
“ေရာ႔.. ေကာင္ေလး အမိႈက္ယူၿပီးရင္ အမိႈက္ပံုး ျပန္လာေပး..”

က်ေနာ္လည္း အမိႈက္ပံုးႀကီးကိုမၿပီး ေလွခါးထစ္ေတြ အတိုင္း ျပန္ဆင္းခဲ႔တယ္..
အမိႈက္ေတြ မက်ေအာင္လည္း ဂ႐ုစိုက္ရေသးတယ္ေလ..။

ညီမေလးကေတာ႔ အမိႈက္လွည္းႀကီးေဘးမွာ ေျမႀကီးေတြကို ဒုတ္နဲ႔ ျခစ္ၿပီး ေဆာ႔ေနေလရဲ႕..
က်ေနာ္လည္း သံပံုးထဲက အမိႈက္ေတြကို အမိႈက္လွည္းႀကီးေပၚ ပစ္ၿပီး သံပံုးလြတ္ႀကီးနဲ႔ ျပန္ေျပးတက္ရတာေပါ႔ .. ေျခာက္လႊာကို..။

အေပၚထပ္ အခန္းဝကုိ ျပန္ေရာက္ေတာ႔..
“ဘယ္ေလာက္ ေပးရမလဲ..”

“အန္တီ ေစတနာ႐ွိသေလာက္ ေပးပါခင္ဗ်ာ..”
“ေရာ႔.. ငါးဆယ္ ယူလိုက္..”

အန္တီႀကီး ထုတ္ေပးတဲ႔ ႏွစ္ရာတန္ေလးကို လက္တဖက္က ကိုင္ၿပီး က်ေနာ္ ေခါင္း ကုတ္လိုက္တယ္..
က်ေနာ္႔မွာ ႐ွိတာက ငါးဆယ္တန္ တစ္႐ြက္ပဲ ႐ွိတာေလ.. က်ေနာ္ ဘယ္လို အမ္းရမလဲ..။

က်ေနာ္ ငါးဆယ္တန္ ႏြမ္းဖတ္ဖတ္ေလးကို ထုတ္ၿပီး..
“က်ေနာ္႔မွာ ငါးဆယ္ပဲ ႐ွိတာ.. ျပန္အမ္းဖို႔ မ႐ွိဘူး ခင္ဗ်.. အန္တီ အႏႈတ္ မ႐ွိဘူးလား..”
“ဟဲ႔.. အဲဒါဆို ဘယ္လို လုပ္မွာလဲ.. ငါ႔မွာ အႏႈတ္မ႐ွိဘူး..”

“ဒါဆို က်ေနာ္ လမ္းထိပ္က ကြမ္းယာဆိုင္မွာ အႏႈတ္ သြားလဲ လိုက္မယ္..”
“ဘယ္ျဖစ္မလဲ.. နင္ ျပန္မလာရင္ ဘယ္လို လုပ္မလဲ.. နင္တို႔လို အမိႈက္ေကာက္သမားေတြက ဒီလိုေတြႀကီးပဲ..”

“ဟာ.. က်ေနာ္ အဲ႔လို မလုပ္ပါဘူး.. က်ေနာ္ ျပန္လာ အမ္းမွာပါ..”
“အို.. ေတာ္ၿပီး ႐ႈပ္႐ႈပ္႐ွက္႐ွက္.. ေန.. ေနေတာ႔.. အမ္းဖို႔ မ႐ွိရင္ မပစ္ေတာ႔ဘူး.. အမိႈက္ေတြ သြားျပန္ယူေပး..”
“ဗ်ာ..!!..”
က်ေနာ္ အံ႔ၾသသြားတယ္..။ စိတ္ထဲမွာလည္း က်င္ကနဲ ျဖစ္သြားတယ္..။

က်ေနာ္ ဘာမွ မေျပာေတာ႔ပါဘူး.. ႏွစ္ရာတန္ေလးကုိ သူ႔လက္ထဲ ျပန္ထည့္ၿပီး လည့္ထြက္ခဲ႔လိုက္တယ္..။

လွည္းထဲက သူ႔အမိႈက္ေတြကို ၾကည့္လိုက္ေတာ႔ ဘီယာဘူးခြံေတြ.. ႏိုင္ငံျခားျဖစ္ တန္ဖိုးႀကီး အစားအစာေတြရဲ႕ ဗူးခြံေတြ..။ ညီမေလးက ေတာ္ေတာ္ ဗိုက္ဆာေနၿပီ ထင္ပါတယ္.. အဲ႔ဒီ ဗူးခြံေတြထဲက ၾကက္ေပါင္ေၾကာ္ပံု ပါတဲ႔ ဂတ္ထူဗူးခြံႀကီးကို ကိုင္ၿပီး ၾကည့္လို႔..။

က်ေနာ္ စိတ္မေကာင္းေတာ႔ ျဖစ္မိတယ္.. ဒါေပမဲ႔ က်ေနာ္ ဝမ္းမနည္းပါဘူး..။ ဒါဟာ က်ေနာ္တို႔ ရင္ဆိုင္ ႀကံဳေတြ႕ေနက် ခါးသက္သက္ ဘဝပါ..။ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက က်ေနာ္တို႔ကို မသတီၾကဘူး..။ ႏွိမ္႔က်ေနတဲ႔ က်ေနာ္တို႔ ဘဝကို ဘယ္သူမွ ကိုယ္ခ်င္း မစာႏိုင္ၾကဘူး..။ လက္တြဲေဖးကူမယ္႔သူ ဆိုတာလည္း ႐ွားပါးလြန္းလွပါတယ္..။ စိတ္ဓါတ္ျဖဴစင္ၿပီး ေမတၱာထားတတ္ၾကသူေတြလည္း ႐ွိေတာ႔ ႐ွိပါတယ္..။ လူနည္းစုေပါ႔..။

က်ေနာ္တို႔ အမိႈက္ေကာက္သမားဆိုတာ သူတပါးပတ္ဝန္းက်င္ သန္႔႐ွင္းဖို႔အတြက္ ကိုယ္ကိုတိုင္ အညစ္ေပခံၿပီး ကူညီေနၾက သူေတြပါ..။ လူေတြက အမိႈက္ ဆိုတာနဲ႔တင္ လက္နဲ႔ ျပန္ကိုင္ဖို႔ေတာင္ ႐ြံ႐ွာ တတ္ၾကပါတယ္..။ ဒီလို သူမ်ား ႐ြံ႐ွာတဲ႔ အလုပ္ကို က်ေနာ္တို႔ကေတာ႔ ေက်ေက်နပ္နပ္ႀကီး လုပ္ေနရတာပါ..။
ဒါဟာ.. ဘဝေပးကုသိုလ္ကံလို႔ ေျပာမလား..! ေခတ္ကာလေၾကာင့္လို႔ ေျပာမလား..!

ဒီအမိႈက္ေတြထဲမွာ က်ေနာ္တို႔ ထမင္းအိုး ႐ွိတယ္..

ဒီအမိႈက္ေတြထဲမွာ က်ေနာ္တို႔ ႐ိုးသားမႈ ႐ွိတယ္..

ဒီအမိႈက္ေတြထဲမွာ က်ေနာ္တို႔ ဘဝ ႐ွိတယ္..

ဒီအမိႈက္ေတြထဲမွာ က်ေနာ္တို႔ အနာဂတ္ ႐ွိတယ္..

ဒီအမိႈက္ေတြထဲမွာ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ ျဖဴစင္သန္႔႐ွင္းတဲ႔ စိတ္ဓါတ္ေတြ ႐ွိတယ္..

အဲ႔ဒီလိုပဲ ဒီအမိႈက္ေတြထဲမွာ ကိုယ္ခ်င္းစာတရား မ႐ွိသူေတြရဲ႕ ပုပ္ပြေနတဲ႔ စိတ္ဓါတ္ေတြ ႐ွိတယ္..

က်ေနာ္ သက္ျပင္း ေလးေလးႀကီး ခ်ကာ အမိႈက္လွည္းႀကီးကို တြန္းၿပီး ထြက္လာခဲ႔လိုက္ေတာ႔တယ္..
ညီမေလးကေတာ႔ ပါးစပ္က အက်င့္ ပါေနတဲ႔ ေအာ္ေနက် အတိုင္း..

(((((အမႈိက္.. အမိႈက္..)))))

(((((အမႈိက္.. အမိႈက္..))))) တဲ႔ေလ..။

(ကိုရင္ေနာ္)


မွတ္ခ်က္။ ။ ဒီအျဖစ္အပ်က္ေလးက အမိႈက္ေကာက္သမားေလး တစ္ေယာက္ တကယ္ ႀကံဳေတြ႕ခဲ႔ရတဲ႔ ျဖစ္ရပ္မွန္ အျဖစ္အပ်က္ေလး တစ္ခုပါ..။ “လဲေနသူ ထူေပးပါ.. အားငယ္သူ အားေပးပါ..” တဲ႔.. ငယ္ငယ္က သင္ခဲ႔ရပါတယ္..။ အခုေခတ္မွာေတာ႔ “လဲေနသူ ေက်ာ္သြားပါ.. အားငယ္သူ ဖိႏွိပ္ပါ..” ဆိုတာမ်ိဳးေတြ ျဖစ္ေနၿပီ..။လူသားခ်င္း စာနာေထာက္ထားၾကဖို႔ေတာ႔ လိုေနၿပီ..။ သာမန္လူတစ္ေယာက္ အတြက္ ေငြႏွစ္ရာဟာ ဘာမွ သံုးမျဖစ္ေတာ႔ေပမယ္႔ ဒီပိုစ္႔ထဲက ေမာင္ႏွမအတြက္ေတာ႔ ထမင္းတစ္နပ္စာ ေကာင္းေကာင္းရပါတယ္..။ လူသားတိုင္း တစ္ဦးနဲ႔ တစ္ဦး အျပန္အလွန္ ေမတၱာထားႏိုင္ၾကပါေစ..။

Sunday 8 January 2012

လိမ္ညာၾကသူမ်ား

ဒီေလာကမွာ ဒီလိုလူတစ္ေယာက္ရွိတယ္။ သင္ငယ္စဥ္အခါမွာ သင့္ကို "လိမ္ညာတယ္ဆိုတာမေကာင္းဘူး၊ မလိမ္ညာရဘူး၊ လိမ္တတ္တဲ့ကေလး သစ္သားရုပ္ Pinocchioလို ႏွာေခါင္းရွည္ထြက္လာတတ္တယ္" လို႔ သူမၾကာခဏေျပာတယ္။ သူ႔စကားကို သင္ယံုတယ္.. ႏွာေခါင္းရွည္ထြက္လာၿပီး ရုပ္ဆိုးမွာစိုးလို႔ သင္မလိမ္ညာရဲခဲ့ဘူး။

ဒါေပမဲ့ သင့္ကို မလိမ္ညာရဘူးလို႔ သင္ျပတဲ့သူက အလိမ္ညာတတ္ဆံုးလူ ျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာကို ေနာက္ေတာ့ သင္တေျဖးေျဖး သတိထားလာခဲ့မိတယ္။

သင္အႀကိဳက္ဆံုး အစားအစာဟာ သူ မႀကိဳက္ဆံုးအစားအစာျဖစ္တယ္။ ဥပမာ- ၾကက္သားစားတဲ့အခါ ၾကက္ေပါင္၊ ၾကက္ေတာင္ပံ၊ ၾကက္ရင္အံုေတြကို သူ မႀကိဳက္ဘူးလို႔ အၿမဲေျပာတယ္။ ဒါေတြက သင္အႀကိဳက္ဆံုးျဖစ္ေနတတ္တယ္။ ၾကက္ေပါင္၊ ၾကက္ရင္အံုေတြကို သင္စားေနရင္းက ဒီေလာက္ေမႊး၊ ဒီေလာက္စားေကာင္းတဲ့အရာကို မႀကိဳက္တဲ့သူလည္းရွိတယ္လို႔ သင္ေတြးေနမိတယ္။ ဒါေပမဲ့ တစ္ေန႔မွာ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲက သင့္စားၾကြင္းစားက်န္ ၾကက္ေပါင္ေတြကို စားေနတဲ့သူ႔ကို သင္ေတြ႔ခဲ့မိတယ္။

အဲဒီေန႔က အိမ္ခန္းေတြထဲ ေျပးလႊားရင္း သင္ေလတံခြန္လႊတ္တမ္း ကစားေနတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ တံခါးေဘာင္မွာ သူမီွၿပီး တစ္ေနရာရာကို ၾကည့္ေနတယ္။ သင္ေျပးလႊားရင္း ပြင့္ေနတဲ့တံခါးရြက္ကို တိုက္မိတယ္။ တံခါးအပိတ္မွာ သူ႔လက္ေခ်ာင္းကို ညႇပ္လိုက္မိတယ္။ သူ႔ရဲ႕ အားခနဲေအာ္သံၾကားေတာ့ သင္လန္႔ၿပီးငိုတယ္။ တျခားလက္တစ္ဖက္နဲ႔ ညႇပ္မိတဲ့လက္ကို သူဆုပ္ကိုင္ရင္း သူဘာမွမျဖစ္ဘူး၊ မနာဘူးလို႔ သင့္ကိုေျပာတယ္။ သူ႔မ်က္ႏွာေပၚက အၿပံဳးတစ္ပြင့္က သင့္ကိုအငိုတိတ္ေစခဲ့တယ္။ေနာက္ရက္ေတြမွာ သူ႔လက္ေခ်ာင္းဖုေယာင္ေနတာကို သင္ေတြ႔ခဲ့မိတယ္။

အဲဒီေနာက္ သင္တေျဖးေျဖး ႀကီးျပင္းလာခဲ့တယ္။ အလယ္တန္းေရာက္ေတာ့ သင္အေဆာင္ေနရေတာ့မယ္။ သူ႔ကို သင္မခဲြခ်င္ဘူး။ သူကေတာ့ေျပာတယ္...."အေဆာင္ေနမယ့္အရြယ္ေရာက္ၿပီ...ေကာင္းလိုက္တာ.. နားညီးသက္သာသြားၿပီ၊ အိမ္ရွင္းသြားၿပီ" လို႔ သူေျပာတယ္။ ဒါကို သင္စိတ္ေကာက္ၿပီး အိမ္ကိုႏွစ္ပတ္ေလာက္ မျပန္ခဲ့ဘူး။ ေနာက္မွ အိမ္နီးခ်င္းေတြကေန သင္သိရတာက သင္အိမ္မျပန္တဲ့ရက္ေတြ သင့္ကိုသူလြမ္းေမွ်ာ္ၿပီး မ်က္ရည္က်ေနခဲ့တယ္ဆိုတာပါပဲ။

ေနာက္ေတာ့ သင္ တကၠသိုလ္ေရာက္ေတာ့ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ကို သင္ခ်စ္မိတယ္။ ေကာင္မေလးအတြက္ သင့္အသံုးစရိတ္ေတြထဲကေန အၿမဲလက္ေဆာင္ဝယ္ေပးတယ္။ ဒါနဲ႔ သူ႔ဆီကို သင္စာအုပ္ဝယ္ဖို႔ ေငြလိုေၾကာင္း စာပို႔တယ္။ စာအုပ္ဝယ္ဖို႔ဆိုရင္ သူအားေပးတယ္.. သင္လိုတဲ့ပိုက္ဆံကိုသူခ်က္ခ်င္း ပို႔ေပးတယ္။ အလုပ္လုပ္ရတာ သူဘယ္ေလာက္ပဲဆင္းရဲပင္ပန္းပါေစ... သူ မေမာပါဘူးတဲ့။ ေႏြေက်ာင္းပိတ္လို႔ သင္အိမ္ျပန္ေတာ့ သူ႔ကိုအလုပ္ရံုမွာ သင္သြားရွာခဲ့တယ္။ အလုပ္ရံုနဲ႔အိမ္က အေဝးႀကီး.. ခါးကုန္းကုန္းၿပီး အင္စိုက္အားစိုက္ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ သူ႔ကို သင္ေတြ႔ခဲ့တယ္။

သင္ေက်ာင္းၿပီးေတာ့ အလုပ္ဝင္ၿပီ... အလုပ္အတြက္၊ ဘဝအတြက္ သင္ေန႔မအား၊ ညမအားခဲ့ဘူး။ တာဝန္နဲ႔ ေနရပ္ကိုသင္ျဖတ္ရေပမယ့္ အိမ္ကိုဝင္ဖို႔ သင္မအားခဲ့ဘူး။ ၾကာၾကာတစ္ခါေတာ့ သင့္ကို သူဖုန္းဆက္တတ္တယ္။ ဘာအေရးကိစၥမွ မရွိပါဘူး.. သင့္အသံကိုပဲ သူနားေထာင္ခ်င္လို႔၊ ေနေကာင္းက်န္းမာဖို႔၊ အိမ္မွာအရာအားလံုးေကာင္းတယ္၊ စိတ္မပူဖို႔ သူေျပာတယ္။ ဒါကို သင္စိတ္ခ်လက္ခ် ယံုတယ္။ တစ္ႏွစ္ပတ္လံုး အိမ္မျပန္ခဲ့ဘူး။ ေနာက္တစ္ႏွစ္အိမ္ျပန္ေတာ့အိမ္နီးခ်င္းေတြက "သူလဲက်လို႔ ေျခက်ဳိး၊ လက္က်ဳိးျဖစ္သြားတာေတာင္ မင္းအိမ္ျပန္လာၾကည့္ေဖာ္ မရဘူးေနာ္" လို႔ အျပစ္ဆိုတယ္။

အခုခ်ိန္မွာေတာ့ သူနဲ႔အတူ သင္ရွိေနတယ္။ သူ႔ေခါင္းေပၚကဆံျဖဴေတြကို သင္ၾကည့္ရင္း သစ္သားရုပ္Pinocchioရဲ႕ ပံုျပင္ကို သင္ေျပာျပခ်င္ေနခဲ့တယ္။ သင္ငယ္ငယ္တုန္းက သူေျပာျပခဲ့ဖူးသလို... မလိမ္ညာရဘူး၊ လိမ္ညာတဲ့လူ ႏွာေခါင္းရွည္တတ္တယ္ဆိုတဲ့ ပံုျပင္ကိုေပါ့။

ဒါေပမယ့္ အခုခ်ိန္မွာ သင္လည္း လိမ္ညာတတ္ခဲ့တယ္။ ေစ်းႀကီးတဲ့ပစၥည္းေတြဝယ္ၿပီး ကပ္ထားတဲ့ေစ်းႏႈန္းစာရြက္ကို သင္ခြာခဲ့တယ္။ ၿပီးေတာ့ ဒါေစ်းခ်တာ.. ေစ်းေပါတယ္လို႔ သူ႔ကို သင္ညာတယ္။ ဒါမွ သူ စိတ္မဆိုးမွာျဖစ္တယ္။ အလုပ္မွာ စိတ္ဖိအား၊ အလုပ္ဖိအားေတြကို သင္ခံရတယ္။ဒါေပမယ့္ သူနဲ႔စကားေျပာတဲ့အခါတိုင္း ေက်နပ္တဲ့အသံနဲ႔ အလုပ္မွာေကာင္းေၾကာင္း၊ စိတ္ခ်ခ်ေနဖို႔ သူ႔ကို သင္ေျပာတယ္။

သင့္ကိုယ္သင္ လိမ္ညာတတ္သူျဖစ္ေအာင္လုပ္မယ္လို႔ သင္ဆံုးျဖတ္တယ္။ သူၿပံဳးရယ္ဖို႔အတြက္၊ ေလာကမွာ အလိမ္ညာတတ္ဆံုး------ မိခင္ အတြက္ေပါ့။


မူရင္း--- http://www.duwenzhang.com/wenzhang/qinqingwenzhang/20111115/207067.html

ႏိုင္းႏိုင္းစေန ဘာသာျပန္သည္။

Sunday 1 January 2012

မင္းေလး ခ်စ္တတ္ရင္

ကိုယ့္မွာရွိတယ္ လက္ေဆာင္တစ္ခုကြယ္

မင္းကိုေပးမယ္ ယူမလားအခ်စ္ရယ္

ေဟာဒီ ပခံုးရယ္ ဒီဦးေႏွာက္နဲ ့

မင္းကိုခ်စ္တဲ့ ဒီႏွလံုးသားရယ္ ... ... ...