Search This Blog

Friday 21 September 2012

တန္ဖိုး

ဘာမွ မလုပ္ပဲ ရတဲ ့ ပိုက္ဆံထက္
ေတာင္းစားျပီးရတဲ ့ ေငြတက်ပ္က ပိုတန္ဖိုးရွိပါတယ္...

ဘာလို ့လဲဆိုေတာ ့

အဲေငြတက်ပ္မွာ ကိုယ္ရင္းနွီးထားတဲ ့ ေခၽြးစက္ေလးေတြပါတယ္...

ေခါင္းေလးငံု ့ထားတဲ ့ မာနတခ်ိဳ ့ပါတယ္...
လက္ညိဳးထိုးကဲ ့ရဲ ့သူေတြရဲ ့ အျပစ္တင္ျခင္းေတြပါတယ္...
မယံုႀကည္နိင္ေတြသူေတြရဲ ့ သံသယေတြ ပါတယ္...


                                                                                                  (ပံုရိပ္စစ္)

Monday 10 September 2012

“ ဏ ၊ ရ ၊ ဘ ”

တစ္ခါက

မင္းသားသံုးေယာက္ဟာ ပညာသင္ယူျပီးလို႔ သူတို႕ရဲ႕ ေနရာဌာနသို႔
ေတာအုပ္တစ္ခုကို ျဖတ္ျပီး ျပန္လာခဲ႔ၾကတယ္.။ ေတာအုပ္ရဲ႕ အလယ္ကိုလည္း
ေရာက္ေရာ ေတာအုပ္ကို ေစာင္႔ေနတဲ႔ ဘီလူး အေကာင္သံုးဆယ္ထြက္လာျပီး
သူတို႕ကို စားမယ္ လုပ္ပါေလေရာ.။
အဌာရသ ၁၈ ရပ္ကို သင္လာတဲ႔ မင္းသားေတြပဲေလ.။ အတိုက္အခိုက္ကေတာ႔ တတ္ပါတယ္.။
ဒါေပမဲ႔ ဘီလူးေတြက အေကာင္ ၃၀ ေတာင္မွ ျဖစ္ေနေတာ႔ တိုက္ၾက ၊ ခိုက္ၾကရင္
သူတို႕လည္း ေသေၾကမယ္ေလ.။ ဒါေၾကာင္႔ သူတို႕ ဥာဏ္ကိုသံုးျပီး
တစ္ဖက္လွည္႔နဲ႔ ဘီလူးေတြကို ေျပာၾကတယ္.။

“ ဒီမွာ ဘီလူးမ်ား .၊ သင္တို႕ ကၽြႏ္ုပ္တို႕ကို စားမယ္ ဆိုရင္လည္း စားပါ.။
သို႕ေသာ္ ဒီအတိုင္းစားပါက အလြန္ပဲ ပ်င္းဖို႔ေကာင္းပါလိမ္႕မယ္.။ ဒါေၾကာင္႔
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းေသာ ကစားပြဲေလး တစ္ခု လုပ္ၾကပါမယ္.။
ဒီကစားပြဲေလးကေတာ႔ အခု ဘီလူးမ်ားက အားလံုးေပါင္း ၃၀ ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႕က ၃
ေယာက္ ၊ အားလံုးေပါင္း အေယာက္ ၃၃ ေယာက္မဟုတ္လား.။ ဒါကို ကၽြန္ေတာ္တို႕
အားလံုးစည္းဝိုင္းလို ဝိုင္းလိုက္ပါမယ္.။
ဒီစည္းဝိုင္းၾကီးကို ဟိုမွာ ရပ္ေနတဲ႔ အရပ္အျမင္႔ဆံုး ဘီလူးကေန စျပီး
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဂဏာန္းေရမယ္.။ ၁၀ က်တဲ႔ ေနရာမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူပဲ
ျဖစ္ျဖစ္ ၊ ဘီလူးပဲ ျဖစ္ျဖစ္ သတ္ပစ္မယ္.။ ျပီးရင္ အဲဒီေနရာကေန ဆက္ျပီး ၁၀
အထိ ဆက္ေရမယ္ ။ ဒီေနရာမွာလည္း လူပဲျဖစ္ျဖစ္ ၊ ဘီလူးပဲျဖစ္ျဖစ္
သတ္ပစ္မယ္.။ ဒီလိုဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းတဲ႔ ပြဲေလး
ျဖစ္လာလိမ္႕မယ္.။ ဘယ္လိုလဲ သေဘာတူလား.။ ”

ဒီလို မင္းသားေတြက ေျပာလိုက္ေတာ႔ ဘီးလူေတြက ေပ်ာ္သြားျပီး
သေဘာတူလိုက္သတဲ႔..။ ဒီမွာ မင္းသားေတြက ျမန္မာဗ်ည္းအကၡရာ ၃၃ လံုးထဲက
အရပ္အရွည္ဆံုး ဘီလူးၾကီးကို “ က ” ေနရာမွာ ထားလိုက္ျပီး သူတို႕ကေတာ႔ “ ဏ
၊ ဘ ၊ ရ ” ေနရာေတြမွာ ဝင္ျပီး ျပိဳင္ပြဲကို စတင္လိုက္တယ္ ။ ဒီမွာ ၁ ကေန
၁၀ အထိေရတယ္.။ ၁၀ က်တဲ႔ေနရာမွာ ဘီလူးတစ္ေကာင္ျဖစ္ေနတယ္ ။ ဒီေတာ႔ သူတို႔
သတ္လိုက္ၾကတယ္.။ ေနာက္ထပ္ ထပ္ေရတယ္.။ ေနာက္ထပ္ ၁၀ က်ေတာ႔လည္း ဘီလူးပဲ..။
ထပ္သတ္လိုက္ၾကတယ္.။ ဒီလိုနဲ႔ သူတို႕ ေရလာလိုက္ၾကတာ. ၁၀ က်တိုင္းလည္း
သတ္လာလိုက္ၾကတာ..။ သူတို႕ သတ္သူေတြကလည္း ဘီလူးေတြပဲ ျဖစ္ေနတယ္.။
ေနာက္ဆံုးမွာ ဘီလူးေတြ တစ္ေကာင္မွ မက်န္ေတာ႔ပဲ..။ “ ဏ ၊ ရ ၊ ဘ ” မွာ
ေနရာယူထားတဲ႔ သူတို႕ပဲ က်န္ခဲ႔ေတာ႔တယ္.။
တကယ္ေတာ႔ ဒါဟာ ထူးဆန္းေတာ႔ ထူးဆန္းပါတယ္.။ တကယ္ေတာ႔ မထူးဆန္းလွပါဘူး.။
ဗုဒၶဘာသာရဲ႕ ပါဠိဘာသာမွာ “ ဏ - ဘ - ရံ ” ဆိုတာ ” ေဘးမရွိ ” လို႔ အဓိပၸါယ္
ရွိေနတယ္ေလ.။ ဒီေတာ႔ “ ဏ - ဘ - ရံ ” ေနရာေတြမွာ ဝင္ျပီး ေနရာယူထားမွ ေတာ႔
ဒီမင္းသားေတြ ဘယ္လိုလုပ္ ေဘးအႏၠရာယ္ က်ေရာက္ေတာ႔မလဲဗ်ာ.။

“ ဏ - ဘ - ရံ ” ဆိုတာ “ ေဘးမရွိ.။ ” လို႔ ဆိုထားတာကိုး..။

ဘာရယ္ မဟုတ္ပါဘူး.။ သူငယ္ခ်င္းေတြ အပ်င္းေျပ နဲ႔ ဗဟုသုတ အေနနဲ႔
လုပ္ၾကည္႔လို႔ရတာေပါ႔ဗ်ာ.။ စမ္းၾကည္႔ပါလား.။ စာရြက္ေလးေတြမွာ “ က ၊ ခ ၊ ဂ
” ေလးေတြ ေရးျပီး ၁ ကေန ၁၀ အထိေရၾကည္႔.။ ၁၀ က်တဲ႔ ေနရာကို ဖယ္လိုက္..။
ေနာက္..အဲဒီေနရာကေန ဆက္ေရၾကည္႔ ေနာက္ဆံုးမွာ တကယ္ကို ” ဏ - ဘ - ရံ ”
ဆိုတဲ႔ အကၡရာ ၃ လံုးပဲ က်န္ေနတာ ေတြ႕လိမ္႕မယ္.။ စဥ္းစားစရာပါတဲ႔ လက္ေတြ႕
တရားစာေလး တစ္ခုပါပဲ.။

အတၱစိတ္

 ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းေတြဖတ္ျပီးသား စာတစ္ပုဒ္ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မွာပါ  ဒါေပသိ ကၽြန္ေတာ့္ဘေလာ့ေလးက
ကၽြန္ေတာ့္မွတ္စုေလးလို ျဖစ္ေနတာမို ့ ... :)

တစ္ေန ့ေပါ့ဗ်ာ
မိုးသက္ေလျပင္းေတြက်ေနတဲ့ေန႔တစ္ေန ့ေပါ့ ...
 သင္က ကားတစ္စီးနဲ႔ ဘတ္စ္ကားဂိတ္ေ႐ွ႕ ကေနေမာင္းသြားမယ္။
အဲဒီမွာ ကားကိုေစာင့္ေနတဲ့ လူသံုးေယာက္႐ွိမယ္.. မိုးေရေတြလဲစိုလို႔ေပါ့
တေယာက္က အရမ္းနာမက်န္းျဖစ္ေနတဲ့ အဖိုးအို။ သူက ေဆး႐ံုကို သြားရမယ္။
တေယာက္က ဆရာ၀န္ သင့္အသက္ကို ကယ္ဖူးတဲ့ ဆရာ၀န္။ ဒီအခြင့္အေရးနဲ႔ ေက်းဇူးျပန္ဆပ္ခ်င္ေနမယ္။
ေနာက္တေယာက္ကေတာ့ သင္သိပ္ခ်စ္ရတဲ့ သူ။ သင္နဲ႔ လက္ထက္မဲ့သူ။ အခြင့္အေရးကို လက္လြတ္မဆံုး႐ႈံးခ်င္ဘူး။
ဒါေပမဲ့ သင္ေမာင္းေနတဲ့ ကားက ေနာက္ထပ္လူတေယာက္ကို ပဲ တင္လို႔ရမွာ။
သင္ဘယ္သူ႔ကို တင္မွာလဲ။ ဘယ္သူ႔ကို ေရြးခ်ယ္မွာလဲ။


ဒါကေတာ့ သင့္ရဲ့စိတ္ကို စမ္းတဲ့ေမးခြန္းေလးပါ။ လူတိုင္း သူ႔အေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႔ သူေျဖသြားတာပဲ။
အဖိုးအိုကေသေတာ့မွာမလို႔ သူ႔ကို အရင္ကယ္ရမယ္။
ဆရာ၀န္ကိုလဲ ေက်းဇူးဆပ္ခ်င္တယ္။
သင့္ရဲ့ခ်စ္သူကိုလဲ သင္လက္မလြတ္ႏိုင္ဘူး။ အခြင့္အေရးဆိုတာ တစ္ခါပဲ႐ွိတာ။
သင္ေရာ ဘယ္လိုလုပ္ျဖစ္မလဲ
သင္ေျဖၿပီးၿပီဆိုရင္ေတာ့…
ေအာက္ကအေျဖေလးကိုၾကည့္လိုက္ပါ…
သင္ေျဖၿပီးမွာၾကည့္ပါ…
<<
<<
<<
<<
<<
<<
လူတေယာက္ကေျဖတယ္ ဒါေပမဲ့  သူဘာေၾကာင့္ ဒီလိုလုပ္တယ္ဆိုတာေတာ့ သူမေျပာသြားဘူး။
သူေျဖလိုက္တာက
“ ဆရာ၀န္ကို ကားေသာ့ေပးၿပီး အဖိုးအိုကို ေဆး႐ံုပို႔ခိုင္းမယ္ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ ခ်စ္သူနဲ႔ ဘတ္စ္ကားအတူတူေစာင့္မယ္”
ဒီအေျဖေလးကေတာ့ အေကာင္းဆံုးအေျဖလို႔ထင္ပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္အပါအ၀င္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ဒီအေျဖကိုစဥ္းစားမိၾကမယ္ မထင္ပါဘူး။
>>>>ဘာေၾကာင့္လည္းလို ့ေမးရင္ ကၽြန္ေတာ္တို ့ လက္ထဲမွာပိုင္ဆိုင္ထားတဲ့အရာ(ကားေသာ့)ကို မဆံုး႐ႈံးခ်င္ၾကဘူး။ တစ္ခါတစ္ေလ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ့ အတၱေတြကို လႊတ္ခ်ၾကည့္လိုက္ပါ ေပ်ာ္ရႊင္မွဳ တစ္စံုတစ္ရာ ရနိုင္ေကာင္းပါရဲ့<<<<


Saturday 8 September 2012

ကၽြန္ေတာ္ ဖီေလာ္ေဆာ္ဖာ

တစ္ရက္ . . . ဒီက ငါးတန္းေက်ာင္းသားနဲ႔ ခဏတျဖဳတ္စကားေျပာျဖစ္တယ္။ ဒီေန႔ ေက်ာင္းမွာ ဘယ္လိုလဲ လို႔ေမးေတာ့ Great! We did Philosophy တဲ့။ ဖီေလာ္ေဆာ္ဖီ ဆိုေတာ့ ဘာေတြသင္လဲ ေမးရင္း စိတ္ထဲေပၚလာတာက ပေလတို တို႔ ဘာတို႔ အေၾကာင္းၾကားရမယ္လို႔ ထင္ေနတာ။ ဘယ္ ဟုတ္ပါ့မလဲ။ ေမးခြန္းေတြ စဥ္းစားရတယ္တဲ့။ လူေတြ ျငင္းၾကခုန္ၾကတာ ေကာင္းသလား။ ဘာလို႔လဲ။ ဘယ္လို အကိ်ဳးအျပစ္ေတြ ရိွနိုင္သလဲ။ ပိုက္ဆံခ်မ္းသာရင္ ေပ်ာ္မယ္ ထင္သလား။ ျပည့္စံုမယ္ ထင္သလား။ ဒါမိ်ဳး ေမးခြန္းေလးေတြ။ အဲ့ဒါနဲ႔. . မင့္ဘယ္လိုထင္တုန္း ေမးေတာ့. . . ဆရာသမားကလဲ အလာၾကီးပဲ။ It depends တဲ့။ ပိုက္ဆံကို နင္ ဘယ္လို သံုးခ်င္တာလဲ။ ဘယ္ေလာက္ ရိွခ်င္တာလဲ တဲ့။ အေမးကို အေမးနဲ႔ ျပန္လာတာ။ အင္းေပါ့ေလ. . ဒီလို အေျခခံပညာေရးေပးတဲ့ ဒီလို တိုင္းျပည္ လူမႈအဆင့္အတန္း ေကာင္းတာ မထူးေတာ့ မထူးဆန္းပါဘူး။
Monkey Thinker

သူမ်ား တိုင္းျပည္က ဦးေနွာက္ကို သံုးျပီး ေရေရလည္လည္ ေတြးတတ္ဖို႔ ပိ်ဳးေထာင္ေနခိ်န္မွာ ၾကီးေတာ္တို႔မ်ားနိုင္ငံမွာေတာ့. .

' ျမန္မာနိုင္ငံသည္ အေရွ့ေတာင္အာရွဧ။္ ဆန္အိုးၾကီးျဖစ္ပါသည္. . .'


' ၁၈၇- က တစ္ၾကိမ္၊ ၁၈-- က တစ္ၾကိမ္၊ ၁၈၈၅ တြင္ တတိယအၾကိမ္ေျမာက္ က်ဴးေက်ာ္စစ္ကို ဆင္ႏႊဲကာ. . .   ျဗိတိသွ်တို႔သည္ ... ... ..'


' My name is Kyaw Kyaw. My father name is U Mya. I live in North ----. I have two brothers and sisters.'


' ၾတိဂံတစ္ခုဧ။္ အတြင္းေထာင့္သံုးေထာင့္ေပါင္းျခင္းသည္ ၁၈ဝ ဒီဂရီျဖစ္ပါသည္။'


' ကြ်န္မနာမည္ ျမျမ ျဖစ္ပါသည္။ ကြ်န္မဧ။္ အေဖနာမည္မွာ .. ... '


ၾကီးေတာ္တို႔ တိုင္းျပည္လို တိုင္းျပည္ကလာတဲ့. . ၾကီးေကာင္ၾကီးမားမွ ဖီေလာ္ေဆာ္ဖီဆိုတာကို ကြ်မ္းဝင္ဖူးတဲ့ ပေလတို၊ အရစၥတိုတယ္လ္၊ ေဒးကာ့ ေလာ့ခ္ စသည္ျဖင့္ လူၾကားထဲ မ်က္စိသူငယ္ နားသူငယ္မျဖစ္ရေအာင္ ဖီေလာ္ေဆာ္ဖာနာမည္ေတြကိုသာ က်က္မွတ္ထားဖူးတဲ့ ၾကီးေတာ္တို႔ ပိန္းခ်က္၊ ပုဂၢိဳလ္စဲြၾကီးခ်က္ကေတာ့. . . . နာမည္ၾကီး ဖီေလာ္ေဆာ္ဖာေတြ ေတြးတဲ့ အေတြးအေခၚေတြမွသာ ဖီေလာ္ေဆာ္ဖီ လို႔ ထင္ေနတာကိုး။


                                                                                                                                                    ေရနံ ့သာ

Wednesday 5 September 2012

ေၾကာက္စိတ္

  ပို ့မတင္ျဖစ္တာေတာင္ၾကာျပီ ရွိစုမဲ့စု သူငယ္ခ်င္းတို ့ေရ ဒီေန ့ေတာ့ စာေလးတစ္ပုဒ္ဖတ္လိုက္ရတယ္
ဆရာေမာင္သစ္ဆင္းရဲ့ “ေၾကာက္စိတ္”ဆိုတဲ့ စာေလးတစ္ပုဒ္ပါ ကၽြန္္ေတာ္ၾကိဳက္တာနဲ ့ သူငယ္ခ်င္း
တို ့ကိုပါမွ်ေ၀လိုက္ပါတယ္
   ၾကိမ္လံုးအေၾကာင္းစဥ္းစားမိတိုင္းအထက္တန္းေက်ာင္းသားဘ၀တုန္းက ၾကံဳခဲ့ရတာေလး တစ္ခုကို အျမဲသတိိရေနမိပါတယ္။ ျမန္မာစာ အခ်ိန္မွာ ပင္ရင္း စကားေျပလက္ေရြးစင္ထဲက မင္းတုန္းမင္းႏွင့္ ငါးေျခာက္ျပား ေဆာင္းပါးကို သင္ျပီးစေပါ့။မင္းတုန္းမင္းငယ္ရြယ္စဥ္ ေမာင္လြင္ဘ၀က စံေက်ာင္း ဆရာေတာ္ ဆီမွာပညာသင္ၾကားခဲ့ရတယ္။တစ္ေန႔မွာ အင္းသားၾကီးငၾကဴးက ငါးေျခာက္ျပားၾကီး တစ္ျပားလာျပီး လွဴတယ္။ ဆရာေတာ္က ငါးေျခာက္ကို သိပ္ၾကိဳက္ပါသတဲ့။ ေက်ာင္းမွာကလည္း
ငါးေျခာက္ျပတ္လပ္ေနခ်ိန္ျဖစ္ေတာ့ ဆရာေတာ္က ေမာင္လြင္ကို က်က္သေရခန္းထဲမွာေသေသခ်ာခ်ာ သိမ္းခုိင္းလိုက္ပါတယ္။ ေနာက္တစ္ေန႔ ဆရာေတာ္ ဆြမ္းဘုဥ္းေပး တဲ့အခါ ေမာင္လြင္ကို ငါးေျခာက္ ဖုတ္ခိုင္း ေတာ့ ငါးေျခာက္က ရွာမေတြ႕ေတာ့ဘူး။

     ဆရာေတာ္ကေတာ့ လက္ေဆးျပီးႏွမ္းဆီေမႊးေမႊးနဲ႔ ေရာက္လာမယ့္ ငါးေျခာက္ဖုတ္ကို ေစာင့္ေနတာေပါ့.။ ေမာင္လြင္မွာ ဘယ္လိုမွ ရွာေဖြ ေမးျမန္းစံုစမ္းလို႔မရဘဲ ဗ်ာမ်ားေနခိုက္ ဟဲ႔...... ငလြင္မရေသးဘူးလား လုိ႔ေမးလိုက္ေတာ့ ညွဳိးညွိဳးငယ္ငယ္နဲ႔ပဲ ငါးေျခာက္ျပားၾကီး ေပ်ာက္ဆံုးသြားတဲ့အေၾကာင္း တင္ေလွ်ာက္ ရေတာ့တယ္။ ငလြင္......လာခဲ့ လို႔ ထား၀ယ္ၾကိမ္ကို ဆြဲျပီး ေခၚလိုက္တဲ့ ဆရာေတာ္အသံက ေက်ာင္းသား အားလံုးရဲ႕ ႏွလံုးသားကို ကန္႔လန္႔ျဖတ္၀င္သြားပါသတဲ့။

     ဟဲ႕...ငလြင္ နင္ဟာ ဘုရင္႔သား၊ အေၾကာင္း ညီညြတ္ရင္ နုိင္ငံကို အုပ္ခ်ဳပ္မင္းလုပ္ရမယ့္သူ။ ဒီလိုလူက ငါးေျခာက္ျပား တစ္ခ်ပ္ကိုေတာင္ လံုျခံဳေအာင္ မေစာင့္ေရွာက္နုိင္ရင္ နုိင္ငံကို နင္ဘယ္လို လံုျခံဳေအာင္
လုပ္နိုင္ေတာ့မွာလဲ လို႔မိန္႔ျပီး အခ်က္ေပါင္း မ်ားစြာ ရိုက္ႏွက္ဆံုးမပါသတဲ့။
     ဒီေဆာင္းပါးကို သင္ျပီးေတာ့ ဆရာက သင္ရိုးထဲက ေမးခြန္းေတြကို ေျဖခုိင္းပါတယ္။ ေမးခြန္း တစ္ခုက စံေက်ာင္း ဆရာေတာ္၏ ဆံုးမမႈကို သင္လက္ခံပါသလား လို႔ အဓိပၸါယ္မ်ိဳးေပါက္တဲ့ ေမးခြန္းပါ။ ေနာက္တစ္ေန႔ ျမန္မာစာအခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ ဆရာဟာ အတန္းထဲကို ေျခသံျပင္းျပင္းနဲ႔၀င္လာပါတယ္. အေျဖလႊာ ေတြကို စားပြဲေပၚ ဘုန္းခနဲျမည္ေအာင္ ပစ္ခ်လိုက္ပါတယ္။

     ဆရာ႔မ်က္ႏွာက နီျပီးတင္းလို႔။ တစ္တန္းလံုးကို ေ၀႔၀ဲျပီးၾကည္႔တယ္။ တစ္တန္းလံုး ကလည္း ျငိမ္လို႔။ ဆရာ ဘာျဖစ္ လာတာပါလိမ္႔လို႔ ေတြးေနၾကပံုပဲ။ ဆရာက ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ရဲ႕နာမည္ကို ေခၚျပီး အတန္းေရွ႕ ထြက္ခုိင္းပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးခံုက ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ထြက္လာပါတယ္။ ဆရာက အေျဖလႊာတစ္ရြက္ကို ဆြဲထုတ္ျပီး အဲဒီေက်ာင္းသားကို ေပးလိုက္တယ္။ "ဒါ မင္းအေျဖလား"။ "ဟုတ္ပါတယ္ ဆရာ"၊ "ေအး တစ္တန္းလံုး ၾကားေအာင္ ဖတ္စမ္း" နည္းနည္း အံ့ၾသေနပံုနွင့္ ေက်ာင္းသားက သူ႔အေျဖကို ဖတ္ပါတယ္။ မွတ္မိသေလာက္ဆိုရင္ စံေက်ာင္းဆရာေတာ္ရဲ႔ ဆံုးမပံုကို မၾကိဳက္ေၾကာင္း။ ဆရာေတာ္ရဲ႔ အဲဒီအခ်ိန္က စိတ္ခံစားမႈဟာ တပည္႔ကို လမ္းညႊန္ခ်င္စိတ္ထက္ မိမိအလြန္တရာ ၾကိဳက္ႏွစ္သက္တဲ့ ငါးေျခာက္ဖုတ္ကို ဘုန္းမေပးရတဲ့အတြက္ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ ေဒါသစိတ္ကပိုျပီး ၾကီးမားေနနိုင္ေၾကာင္း၊ ျပီးေတာ့ ဒီကိစၥဟာ ဒီေလာက္ ရိုက္ႏွက္ အျပစ္ေပးစရာမလိုေၾကာင္း၊ နား၀င္ေအာင္ဆံုးမလွ်င္ ရပါလွ်က္ႏွင့္ ေသရာပါ အမာရြတ္ထင္ေအာင္ ရိုက္ႏွက္ျခင္းဟာ ေဒါသစိတ္ေၾကာင့္ ဟု သံသယျဖစ္စရာရွိေၾကာင္း။ ဘုရားသားေတာ္ တို႔မည္သည္ ရသတဏွာျဖစ္ ဆြမ္းဘုဥ္း မေပးသင့္သည္ကို သတိရသင့္ေၾကာင္း၊ ဆရာကိုယ္တိုင္က ဤ၀ိနည္းကို မထိန္းသိမ္းနိုင္ပါဘဲ တပည္႔ကို ဆံုးမျခင္းမွာ စဥ္းစားဖြယ္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ အသားနာမွ အရိုးစြဲမွတ္မည္လို႔ထင္ျပီး ျပင္းျပင္းထန္ထန္ အျပစ္ေပးဆံုးမခဲ့ေပမယ့္ မင္းတုန္းမင္း လက္ထက္မွာ ေအာက္ျမန္မာနုိင္ငံ တစ္ခုလံုးကို အဂၤလိပ္ လက္ ထိုးေပးလိုက္ရတဲ့အတြက္ ဒီဆံုးမနည္းဟာ မေအာင္ျမင္ နုိင္ေၾကာင္း၊ အဲဒီလိုေတြ ေျဖထားတာဗ်။

     တစ္တန္းလံုးက တခိခိနဲ႔ရယ္ၾကတယ္၊ သူတစ္ေၾကာင္းဖတ္လိုက္၊ ခိခနဲ က်ိတ္ရယ္လိုက္ၾကနဲ႔။ ဆရာကေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြရယ္ေလ ေဒါသထြက္ေနေလပါပဲ။ ေက်ာင္းသား ဖတ္သြားျပီးေတာ့ ဆရာက သူ႕ကိုေမးတယ္။ "မင္း ငါ့ကို ေနာက္တာလား" "ဟာ.......မဟုတ္ပါဘူး ဆရာ၊ ကြၽန္ေတာ္ ေမးခြန္းကို ေျဖတာပါ" ကဲအားလံုး သူေျဖတာကို လက္ခံၾကသလား၊ တစ္ေယာက္စီ ေမးမယ္၊ ကဲ....မင္းကစ၊ သူေျဖတာ မွန္သလား၊
မွားသလား။
     ပထမဆံုး အေမးခံလိုက္ရတဲ့ ေရွ႔ဆံုးခံုက ေက်ာင္းသားဟာ ရုတ္တရက္ ဘာေျဖရမွန္း သိပံုမရဘူး။ အေျဖရွင္ေက်ာင္းသားကို ၾကည္႔လုိက္ ၊ ဆရာ႕ကို ၾကည္႔လုိက္ ေဘးဘီကို ၾကည္႔လုိက္နဲ႔။ ကြၽန္ေတာ့္ စိတ္ထဲမွာေတာ့ အဲဒီေက်ာင္းသားရဲ႕ အေျဖကိုၾကိဳက္ေနတယ္။ ကြၽန္ေတာ္လည္း သူ႔လိုခံစားမိတာပဲ။ ဒါေပမယ့္ သူ႔လို မေျဖတတ္ဘူး။ သူ႕လို ေထာင့္ေစေအာင္ မျမင္တတ္ဘူး။ ျပီးေတာ့ သူ႔လုိ မေျဖရဲဘူး။ တစ္တန္းလံုး လိုလိုလည္း ကြၽန္ေတာ့္လိုဘဲထင္တယ္။ သူတို႔ မ်က္ႏွာေတြကို ၾကည္႔ရင္သိသာပါတယ္။
ေဟ႕ေကာင္.......ေျဖေလကြာ ေရွ႕ဆံုးက ေက်ာင္းသားခမ်ာ တုန္သြားပါတယ္။ အေျဖရွင္ေက်ာင္းသားကို တစ္ခ်က္ခိုးၾကည္႔ျပီး ေခါင္းငံု႕ခ် လိုက္တယ္။
     တကယ္ေတာ့ ဆရာကမွန္သလား၊ မွားသလားဆိုတဲ့ ေမးခြန္းႏွစ္ခုကို ေမးေနတယ္ ဆိုေပမယ့္ အမူအရာ၊ ေလသံ၊ ဖန္တီးထားတဲ့ ၀န္းက်င္ အေငြ႕အသက္ေတြက မွားတယ္လို႔ ေျဖစမ္း၊ မေျဖရင္ ၾကိမ္လံုး လို႔ေျပာျပီးသား ျဖစ္ေနပါျပီ။ ဆရာက ေက်ာင္းသားေတြကို လိမ္ေနသလို သူတရားပါတယ္ ျဖစ္ေအာင္ သူကိုယ္တိုင္လည္း ျပန္လိမ္ေနတာပါ။ ဒါကို အဲဒီေက်ာင္းသားလည္း သေဘာေပါက္ဟန္တူပါရဲ႔။ သူေျဖတာ မွားပါတယ္ ဟုတ္ျပီ၊ ေနာက္တစ္ေယာက္ မွန္....အဲ...မွားပါတယ္ ေနာက္တစ္ေယာက္ မွားပါတယ္
တစ္ေယာက္ျပီးတစ္ေယာက္ ေမးလာလိုက္တာ ကြၽန္ေတာ့္အလွည္႕ေရာက္လာပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္
ထရပ္လိုက္ပါတယ္။ အသက္ တစ္ခ်က္ ျပင္းျပင္း ရွဴလုိက္တယ္။ မွားပါတယ္၊ အေျဖရွင္ေက်ာင္းသားကို မၾကည္႔ရဲပါဘူး။ ေခါင္းငံု႕ျပီး ခံုေပၚက စာအုပ္ကိုပဲ စိုက္ၾကည္႔ ေနမိတယ္။ ထူူးျခားတာက ေက်ာင္းသားအားလံုးလည္း ဒီလိုပါပဲ။ 
     လူကုန္သြားေတာ့ ဆရာက အဲဒီေက်ာင္းသားကို ေနာက္ေျပာင္မႈနဲ႔ အတန္းထဲမွာ ရိုက္ပါတယ္။ ၾကိမ္လံုးသံ တစ္ခ်က္ၾကားရတိုင္း ကြၽန္ေတာ့္ ခႏၶာကိုယ္ တစ္ေနရာမွာ နာနာသြားသလိုပဲ။ ကြၽန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ အရိုက္ခံေနရသလိုပဲ။ တစ္တန္းလံုးလည္း ကြၽန္ေတာ့လိုဘဲ ခံစားေနရမွာကပါ။ အဲဒီေက်ာင္းသားဟာ ေက်ာင္းေျပာင္းသြားပါတယ္။ ကိုယ္႔ထင္ျမင္ခ်က္ကို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာရဲတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကိုကြၽန္ေတာ္တို႔ ဆံုးရံႈးလိုက္ပါတယ္။ ဆရာမွာ ဒီလိုတပည္႔မ်ိဳး ဆံုးရႈံုးလုိက္ပါတယ္။
ေက်ာင္းမွာ အဲဒီလို ေက်ာင္းသားမ်ိဳး ဆံုးရႈံးလိုက္ပါတယ္။ အဲဒီက ဆန္႔ေတြးလိုက္ရင္ေတာ့ နုိင္ငံေပါ႔ခင္ဗ်ာ။ ဒါဆံုးရႈံးမႈပါ။ ဘာျဖစ္လို႔ ကြၽန္ေတာ္ဟာ ခံစားမႈခ်င္း တူပါလွ်က္နဲ႔ သူ႕လို မေျဖရဲခဲ့တာလဲ။ ေျဖရဲသူ ရွိလာတာေတာင္ ကြၽန္ေတာ္က ဘာျဖစ္လို႔ သူမွန္တယ္လို႔ မေျပာရဲခဲ့တာလဲ။ အာရံုထဲမွာေတာ့ ငယ္စဥ္ကတည္းက ၾကံဳၾကိဳက္ ဆံုစည္းခဲ့ရတဲ့ ၾကိမ္လံုးေတြ၊ ၾကိမ္လံုးေတြ၊ ၾကိမ္လံုးေတြ.........။ ခက္ထန္တဲ့ အမူအရာေတြ။ ။

     အဲဒီလို ကြၽန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ေသြးထဲမွာ အေၾကာက္မ်ိဳးေစ႔ေတြ ပြားမ်ားလာျပီး အရြယ္ရလာတာနဲ႔အမွ် ေၾကာက္သီးေတြ တတြဲတြဲ၊ ေၾကာက္ပြင့္ေတြ တေ၀ေ၀နဲ႔။ လုပ္ငန္းခြင္ထဲမွာ ျပဳျပင္ ေျပာင္းလဲဘို႕ လိုအပ္တဲ့ ျပသနာေတြ၊ အခက္အခဲေတြ ရွိရင္လည္း ကြၽန္ေတာ္ဘာမွ မေျပာရဲဘူး။ အျပဳဘက္က ျမင္ျပီးေျပာင္းလဲပစ္လုိက္ရင္ အက်ိဳးရွိမယ္ဆိုတာ ေသေသခ်ာခ်ာၾကီး သိျမင္ေနပါလွ်က္ကနဲ႔ အထက္ လူၾကီးမၾကိဳက္မွာစိုးလို႔ ကြၽန္ေတာ္ဘာမွ အၾကံမျပဳရဲဘူး။ ကြၽန္ေတာ့ဆီက အၾကံ၊ အေတြး၊ အျမင္၊ သေဘာထားေတြကိုလည္း ဘယ္သူကမွ မေတာင္းၾကဘူးေလ။

     သင္ခဲ့ရတဲ့ ပညာေတြ စာအုပ္ထဲ ျပန္သြားလည္း သြားေပေရာ႔ေပါ့။ ေဟာဒီ ပေရာဂ်က္ဟာ ဘယ္ေနရာမွာ မွားေနတယ္လို႔ ကြၽန္ေတာ္ ျမင္ေပမယ့္ ဒါဟာ ေျပာရမယ့္ ကိစၥလုိ႕ ကြၽန္ေတာ္ မထင္ေတာ့ဘူး၊ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ အဲဒါ ကြၽန္ေတာ္မွန္တယ္လို႔ ထင္လာတယ္။ ကြၽန္ေတာ့အထက္ အဆင့္ဆင့္၊ ေအာက္အဆင့္ဆင့္က လူေတြအာလံုးက ဒါကို မွန္တယ္ ထင္လာၾကရင္ျဖင့္......ဌာန မနာဘူးလား တုိင္းျပည္မနာဘူးလား၊ ပညာရပ္အျမင္နဲ႔ ၾကည္႔ရင္ တစ္ကမၻလံုးနဲ႔ လူသားအားလံုး နာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္....... ကြၽန္ေတာ္
အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ အၾကီးေကာင္ရဲ႕ ငိုသံျပဲၾကီးကို ၾကားရပါတယ္။

သူ႔အေမ လက္ထဲမွာ တုတ္တစ္ေခ်ာင္းနဲ႔.......
"ဘယ္လိုျဖစ္ေနၾကတာလဲကြာ" "ဘယ္လိုျဖစ္ရမလဲ၊ ေတာ္႔သားက အိမ္စာျပီးေအာင္ မလုပ္ဘဲ ကျမင္းတာေလ၊ ပန္းကန္တစ္လံုး ကြဲျပီ"  "ဘာျဖစ္လဲကြ၊ ကေလးဆိုတာ ဒီအရြယ္မွာ.................................."
"ေတာ္...... စာအုပ္ထဲက ဟာေတြလာေျပာမေနနဲ႔၊ ပန္းကန္တစ္လံုး ဘယ္ေလာက္ ေအာက္ေမ႔လို႔လဲ၊ ရွင့္ ၀င္ေငြက ဘယ္ေလာက္..............................." 
ရြယ္ထားတဲ့ တုတ္ေအာက္ကေနျပီး သားၾကီးက အေၾကာက္ မ်က္လံုးမ်ားနဲ႔ ကြၽန္ေတာ့္ကို အားကိုးတၾကီး ၾကည္႔ေနရွာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေဖေဖ့မ်က္လံုး ေတြကလည္း သားရဲ႕ မ်က္လံုးေတြလိုဘဲ ျဖစ္ေနတာ ၾကာပါျပီေကာလား သားရယ္.......။

                                                                                                                                           ေမာင္သစ္ဆင္း