မင္းသားၾကီးႏွင့္ စာတိုေပစမ်ား

Sunday, 16 December 2012

မိေက်ာင္းတစ္ေကာင္ရဲ႕မ်က္ရည္

ကၽြန္မ မငိုဘူးလို႔ သူတို႔ေျပာၾကတယ္။ မ်က္ရည္ကလည္း အတုေတြပါတဲ့။ ေတာင္အေမရိကတိုက္က ေတာနက္တစ္ေနရာမွာ ကၽြန္မ မင္းမူက်က္စားတယ္။ ကၽြန္မက ခြန္အားဗလျပည့္စံုတဲ့ မိေက်ာင္းတစ္ေကာင္ပါ။ ကၽြန္မဘာျဖစ္လို႔ ငိုရမွာလဲ?

အေမွာင္ထဲကေန ကၽြန္မအၿမဲလန္႔လန္႔ႏိုးတယ္။ ညတိုင္းမက္တဲ့အိပ္မက္ထဲကေန ကၽြန္မ လန္႔ႏိုးတယ္။ အိပ္မက္ထဲမွာ ကၽြန္မ အင္အားမဲ့ေနတယ္။ မ်က္လံုးေတြ ေဖ်ာ့ေတာ့ေနတယ္။ ကိုယ္လက္ေတြ လႈပ္ရွားလို႔မရဘူး။

ကၽြန္မကိုေမြးဖြားၿပီး သိပ္မၾကာခင္မွာ အေမနဲ႔အတူ စြတ္စိုတဲ့ကမ္းစပ္တေလွ်ာက္ ကၽြန္မတြားသြားေနခဲ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က မနက္ခင္းဆိုတာကို ကၽြန္မေကာင္းေကာင္းမွတ္မိေနတယ္။ ေနေရာင္ျခည္ေၾကာင့္ လက္လက္ထေနတဲ့ ေအးစိမ့္စိမ့္ေခ်ာင္းေရေတြက ကၽြန္မကိုယ္ေပၚျဖတ္စီးေနတယ္။ တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ပတ္၀န္းက်င္ထဲ ကၽြန္မနစ္ေမ်ာေနမိတယ္။

ကၽြန္မက အေမရဲ႕အငယ္ဆံုးကေလးပါ။ ကၽြန္မကို အစာေပးတယ္၊ ေနရာအႏွံ႔ေခၚလည္တယ္ဆိုေပမယ့္ အေမဘယ္ေတာ့မွ မၿပံဳးဘူး။ တစ္ခါတေလ အေမမ်က္လံုးထဲမွာ ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႔တဲ့ အရိပ္အေယာင္ေတြ စြန္းထင္ေနတတ္တယ္။ ဒါေတြဟာ အေမ့မ်က္လံုးကို ပိုလွေစတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီသိမ္ေမြ႔မႈေတြက လွ်ပ္တစ္ျပက္အတြင္းမွာ ေပ်ာက္သြားတတ္ၿပီး "ဒီေလာကႀကီးမွာ အားႏဲြ႔သူရဲ႕အသားကို အားသန္သူစားဆိုတဲ့ စကားတစ္ခြန္းရွိတယ္။ အင္အားႀကီးသူ အသက္ရွင္စတမ္းဆိုတဲ့ ဥပေဒတစ္ခုရွိတယ္" လို႔ အေမေျပာတယ္။

ဒါေၾကာင့္ အားႏဲြ႔သူ မျဖစ္ရဘူး။

အဲဒီေန႔မနက္က ကၽြန္မတို႔ အတိုက္ခိုက္ခံလိုက္ရတယ္။ ေခ်ာင္းအေကြ႔တစ္ခုမွာ အေမက ကၽြန္မကိုေရွ႕ဆက္သြားဖို႔ အမိန္႔ေပးတယ္။ အေမ့စကားကို ကၽြန္မနားေထာင္ၿပီး ေရွ႕ဆက္သြားတယ္။ စက်င္ေက်ာက္ေတြေၾကာင့္ ကၽြန္မဗိုက္သားေတြ စူးၿပီးနာေနတယ္။ ေရွ႕ဆက္မသြားခ်င္လို႔ ရပ္လိုက္ၿပီး အေမ့ကို ကၽြန္မလွည့္ၾကည့္လိုက္တယ္။ အေမကေနာက္ျပန္လွည့္ၿပီး ဆုတ္ခြါဖို႔ျပင္ေနတာကို ကၽြန္မေတြ႔လိုက္တယ္။ အေမ့ကိုၾကည့္ၿပီး ကၽြန္မနားမလည္ဘူး။ ကိုယ္ကိုအျမန္လွည့္ၿပီး အေမေနာက္အမီလိုက္ဖို႔ ကၽြန္မစဥ္းစားလိုက္တယ္။

ရုတ္တရက္ ကၽြန္မခါးကေန ကိုင္ေျမာက္ခံလိုက္ရတယ္။ ထက္ျမက္တဲ့သြားေတြက သိပ္မမာေသးတဲ့ ကၽြန္မအခြံထဲတိုး၀င္လာတယ္။ ကၽြန္မရုန္းမိတယ္။ အၿမီးနဲ႔ေရျပင္ကို ကၽြန္မရိုက္ၿပီးရုန္းမိတယ္။ အေမက ကၽြန္မကို ေနာက္ျပန္လွည့္ၾကည့္တယ္။ အေမ့မ်က္လံုးထဲမွာ ျပတ္သားတဲ့အရိပ္ေတြ ျပည့္ေနတယ္။ အေမေျပာခဲ့ဖူးတဲ့ စကားတစ္ခြန္းကို ကၽြန္မရုတ္တရက္ သတိရလိုက္မိတယ္။ ကၽြန္မတို႔မိေက်ာင္းမိသားစုမွာ ကိုယ့္အသက္ရွင္ဖို႔ ကိုယ့္သားသမီးေတြကိုလည္း စြန္႔လႊတ္ႏိုင္ရသတဲ့...

ကၽြန္မ မ်က္လံုးအိမ္ကမ်က္ရည္ေတြ ပန္းထြက္လာတယ္။ အေမ... အေမ!

ဒီေတာနက္ထဲမွာ ေနာက္ထပ္အင္အားႀကီးသူက က်ားသစ္ေတြျဖစ္တယ္။ သူတို႔ရဲ႕ အမူအရာကသိမ္ေမြ႔ၿပီး သြားေတြက ခၽြန္ထက္တယ္။ မနက္ပိုင္းမွာ သူတို႔အစာရွာေလ့ရွိတယ္။ တစ္ခါတေလ မိေက်ာင္းေလးတစ္ေကာင္ကလည္း သူတို႔အတြက္ အရသာထူးတဲ့မနက္စာျဖစ္တယ္။

ကၽြန္မကိုဖမ္းတဲ့က်ားသစ္က က်ားသစ္မတစ္ေကာင္ပါ။ ကၽြန္မ မေၾကာက္မိဘူး။ ကၽြန္မကိုထားၿပီး အေမ ေနာက္ျပန္လွည့္သြားတဲ့အခ်ိန္ကစၿပီး ကၽြန္မ ဘာကုိမွ မေၾကာက္ေတာ့ဘူး။ ကၽြန္မကို က်ားသစ္ေလးေတြေရွ႕ က်ားသစ္မ ပစ္ေပးလိုက္တဲ့အခ်ိန္ က်ားသစ္မကို ကၽြန္မႏွစ္သက္သြားမိတယ္။ အေမလည္း ကၽြန္မကို အစာေတြေကၽြးဖူးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီလို သိမ္သိမ္ေမြ႔ေမြ႔ မရွိခဲ့ဖူးဘူး။

က်ားသစ္ေလးေတြကို လ်ာနဲ႔လွ်က္ၿပီး မနက္စာစားဖို႔ က်ားသစ္မက ညင္ညင္သာသာေခၚေနတယ္။ က်ားသစ္ေလးေတြက ကၽြန္မဘက္ကို ဦးတည္လာေနတယ္။ ဦးေခါင္းထိပ္မွာ ေထာင့္ရွစ္ေထာင့္ရွိတဲ့ေနမင္းလို ထူးျခားတဲ့ပန္းကြက္ပါတဲ့ က်ားသစ္ငယ္ေလးတစ္ေကာင္က ကၽြန္မအနားနားကပ္ၿပီး ကၽြန္မကိုၾကည့္တယ္။ ကၽြန္မစိတ္ထဲမွာ "စားပါ.. စားပါ.. မင္းသိပ္ကံေကာင္းတယ္။ မင္းမွာ မင္းကိုခ်စ္တဲ့ အေမရွိတယ္။ ငါ့မွာ ဘာမွမရွိဘူး။ ငါေသတာပဲေကာင္းမယ္" လို႔ ေတြးေနမိတယ္။

က်ားသစ္ေလးက ကၽြန္မကိုၾကည့္ၿပီး က်ားသစ္မကိုေမးတယ္။

"သူဒီေလာက္ ငယ္တာ... သူ႔ေမေမေရာ?"

ေျပာေျပာဆိုဆို က်ားသစ္ေလးက ကၽြန္မကို ရုတ္တရက္ ေရထဲပစ္ခ်လိုက္တယ္။ က်ားသစ္မေဘးမွာ ပြတ္သပ္က်ီစယ္ရင္း ေရစီးေနာက္ ေမ်ာသြားတဲ့ကၽြန္မကို သူေငးၾကည့္ေနခဲ့တယ္။

အေမ့အနား ကၽြန္မ မျပန္ခဲ့ဘူး။ ေရစီးအတိုင္း ေနာက္ေနရာတစ္ေနရာဆီ ကၽြန္မစီးေမ်ာခဲ့တယ္။ ကၽြန္မ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ ႀကီးျပင္းခဲ့တယ္။ ကိုယ္တိုင္အစာရွာတယ္။ ကိုယ္တိုင္ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မ အိပ္မက္ဆိုး မၾကာခဏမက္တတ္တယ္။ မက္တဲ့အိပ္မက္တိုင္းက ကၽြန္မကို အေမစြန္႔ပစ္တဲ့ မနက္ခင္းျဖစ္တယ္။ အိပ္မက္ရဲ႕အစက လွပတယ္။ အဲဒီေနာက္ တျဖည္းျဖည္း အက်ည္းတန္လာၿပီး ဒဏ္ရာေတြ ျပင္းထန္လာတယ္။ အိပ္မက္ဆိုးက လန္႔ႏိုးလာတိုင္း ကၽြန္မကိုယ္ကၽြန္မ ေမးမိတယ္။ ကၽြန္မဘာျဖစ္လို႔ မိေက်ာင္းျဖစ္ရတာလဲ?

ကၽြန္မလူလားေျမာက္ခဲ့တယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ အေရခြံေတြမာေက်ာၿပီး မ်က္လံုးေတြစူးရွလာတယ္။ ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္လာတယ္။ ဒီေရစီးေၾကာင္းမွာ ကၽြန္မဟာ ဘုရင္တစ္ဆူျဖစ္ခဲ့တယ္။ ကၽြန္မမွာ ကၽြန္မရင္ေသြးေလးေတြရွိတယ္။ မိခင္ေကာင္းတစ္ဦးျဖစ္ဖို႔ ကၽြန္မႀကိဳးစားခဲ့တယ္။ သူတို႔ကိုကၽြန္မခ်စ္တယ္၊ ဂရုစိုက္ကာကြယ္တယ္၊ အႏၱရာယ္နဲ႔ႀကံဳခဲ့သည့္တိုင္ သူတို႔ကိုစြန္႔ပစ္ၿပီး ကိုယ္တိုင္လြတ္ေျမာက္ဖို႔ ကၽြန္မကိုယ္လြတ္ရုန္းမွာ မဟုတ္ဘူး။

မိေက်ာင္းမိသားစုမွာ မိခင္ေကာင္းတစ္ဦးရွိတယ္လို႔ ေတာနက္ထဲမွာ သတင္းေမႊးခဲ့တယ္။ ကေလးေတြက ဒီအတြက္ ကၽြန္မကို ဂုဏ္ယူ၀မ္းေျမာက္ၾကတယ္။

တစ္ည အိပ္မက္ဆိုးကေန ကၽြန္မလန္႔ႏိုးလာတဲ့အခ်ိန္ အနီေရာင္အလင္းတန္းတစ္ခုကို ကၽြန္မေတြ႔လိုက္တယ္။ ကေလးေတြကိုႏႈိးၿပီး ေနရာကေနကၽြန္မခြါခိုင္းတယ္။ ဒီေနရာက မၾကာခင္ပ်က္သုန္းေတာ့မယ္။ ကီလိုမီတာ(၂၀)က ေတာအုပ္ေတြ အဖ်က္ဆီးခံလိုက္ရတယ္။ ကီလိုမီတာ(၂၀၀)အျပင္ကေတာအုပ္ေတြ စိုက္ပ်ဳိးေျမျဖစ္ခဲ့တယ္။

အေတာ္ၾကာ ခရီးဆက္ၿပီး အရင္က ကၽြန္မေနခဲ့တဲ့ေနရာကို ကၽြန္မတို႔ေရာက္လာခဲ့တယ္။ ဒီေနရာမွာလည္း အစာေတြ ေခါင္းပါးေနၿပီ။ တိရစၧာန္အမ်ားက ဒီထက္နက္ထဲ ေတာထဲေျပာင္းေရြ႔သြားၾကၿပီ။ အသက္ရွင္ေနတဲ့တိရစၧာန္ေတြကို ကၽြန္မတို႔မျမင္မိတာ (၂)ရက္ရွိေနပါၿပီ။

မနက္ခင္းတစ္ခုမွာ အငယ္ဆံုးကေလးကိုေခၚၿပီး ကၽြန္မအစာရွာထြက္ခဲ့တယ္။ ကံဆိုးစြာနဲ႔ ကၽြန္မရဲ႕မ်က္စိေရွ႕မွာပဲ က်ားသစ္တစ္ေကာင္ရဲ႕ အတိုက္အခိုက္ကို သူခံလိုက္ရတယ္။ ေရွ႕ကို အျမန္ထိုးတက္ၿပီး ကေလးရဲ႕အသက္ကိုကယ္ဖုိ႔ ကၽြန္မႀကိဳးစားတယ္။

ေရွ႕တက္ၿပီး က်ားသစ္ကို ကၽြန္မအၿမီးနဲ႔ ပုတ္ထုတ္မယ့္အခ်ိန္ က်ားသစ္ရဲ႕ဦးေခါင္းထိပ္က ရွစ္ေထာင့္ေနမင္းကို ကၽြန္မေတြ႔လိုက္တယ္။ သူပိန္လွီေနတယ္။ ဗိုက္ေတြျပားခ်ပ္ေနတယ္။ အစာမစားရတာ ေတာ္ေတာ္ၾကာေနပံုရတယ္။ တကယ္လို႔ အစာထပ္မရရင္ သူေသႏိုင္တယ္လို႔ ကၽြန္မထင္တယ္။ ကၽြန္မမွာ သားသမီးေတြအမ်ားႀကီးရွိတယ္။ ဒီက်ားသစ္သာမရွိခဲ့ရင္ ကၽြန္မမွာလည္း ဒီမိသားစုရွိခဲ့မွာ မဟုတ္ဘူး။

ကၽြန္မအၾကာႀကီး ေတြေ၀ေနတယ္။ ေနာက္ဆံုး ကၽြန္မလွည့္ထြက္လာခဲ့တယ္။ ေထာင့္ခ်ဳိးတစ္ေနရာေရာက္ေတာ့ ကၽြန္မေနာက္ျပန္လွည့္ၾကည့္မိတယ္။ ကၽြန္မအျမင္ေတြ မႈန္၀ါးေနတယ္။ မ်က္စိေရွ႔ကအရာအားလံုးကို ကၽြန္မသဲသဲကဲြကဲြ မျမင္ႏိုင္ေတာ့ဘူး... ကၽြန္မရဲ႕မ်က္လံုးအိမ္ထဲမွာ မ်က္ရည္ေတြ ျပည့္ႏွက္ေနလို႔ေလ.......

မူရင္းလင့္-- http://book.qq.com/s/book/0/10/10929/47.shtml

ႏိုင္းႏိုင္းစေန (Saturday, May 29, 2010)

Friday, 7 December 2012

ရင္ရဲ့ ရိုးရာ

ကၽြန္ေတာ္တို႔ၿမိဳ႕ေလးမွာ ဥာဏ္မမွီတဲ့ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ရွိတယ္… ေမြးကတည္းက ဥာဏ္မမွီတာ မဟုတ္ဘဲ သူ႕အသက္၅ႏွစ္ အရြယ္မွာ အဆိပ္ဓာက္ေငြ႕ ရွဴမိၿပီးသူတစ္ေယာက္တည္း အသက္ရွင္ေနခဲ့တယ္… သူနဲ႔တစ္ခန္းတည္း အတူတူ အိပ္ေနတဲ့ သူ႕အေဖဟာ ေနာက္ဆံုးက်န္တဲ့အင္အားကို သံုးၿပီး သူ႔ကို ျပတင္းေပါက္ အျပင္ဘက္ကို တြန္းပို႔ႏိုင္လိုက္ၿပီး သူကိုယ္တိုင္ကေတာ့ အခန္းထဲမွာဘဲ လဲက် ေသဆံုးခဲ့ရတယ္… အဲဒီေနာက္ပိုင္းမွာ ေကာင္ေလးဟာ ေပ်ာ္သည္ျဖစ္ေစ၊ စိတ္ညစ္သည္ျဖစ္ေစ အျမဲတမ္း အအနဲ႔ ရယ္ေန ျပံဳးေနတတ္တယ္… ေျပာၾကတာကေတာ့ အဆိပ္ေငြ႕ရွဴမိၿပီးေနာက္ပိုင္း ဦးေႏွာက္ထိသြားရွာတယ္။
ေကာင္ေလးမွာ လွပတဲ့ အေမနဲ႔ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ ညီမေလးတစ္ေယာက္ေတာ့ရွိတယ္… သူ သူ႕အေမကို အျမဲေမးေလ့ရွိတယ္… သူ႕ ေဖေဖ ဘယ္ေရာက္သြားၿပီလဲတဲ့… သူ႕ေမေမက ေတာ့ သူကို ျပန္ေျဖတယ္… ေဖေဖဆံုးသြားၿပီ… သူ ၾကယ္ အျဖစ္ေျပာင္းသြားၿပီးေတာ့ ဟိုးမိုးေကာင္းကင္ထက္မွာ သားသားတို႔ ေမေမတို႔ကို အျမဲေစာင့္ၾကည့္ေနတယ္ေလ…
ေကာင္ေလးကေတာ့ ညတိုင္း ျခံထဲက ျမက္ခင္းျပင္မွာ လဲၿပီး ၾကယ္ေတြကို ၾကည့္ေလ့ရွိတယ္… ၾကည့္ရင္းျပံဳးရင္း….
ေကာင္ေလး ၁၁ႏွစ္သား အခ်ိန္မွာ သူ႔ အခ်စ္ဆံုးေမေမဟာ ေက်ာက္ကပ္ေရာဂါနဲ႔ဆံုးသြားရွာတယ

္… မဆံုးခင္မွာ သူ႕ညီမေလးကို ေသေသခ်ာခ်ာ ဂရုစိုက္ဖို႔ မွာသြားခဲ့တယ္… အဲဒီ အခ်ိန္တုန္းက သူ႔ညီမေလးက ၆ႏွစ္ဘဲရွိေသးတယ္။
ေကာင္ေလးက ေတာ့ အအနဲ႔ဘဲ ျပံဳးေနတတ္တယ္… ညတိုင္း ေကာင္းကင္ထက္က ၾကယ္ေတြကို ၾကည့္ေလ့ရွိတယ္… သူေျပာတယ္… ေကာင္းကင္ထက္မွာ ၾကယ္ အသစ္တစ္လံုးတိုးလာတယ္… အဲဒါက ေမေမဘဲ… ေဖေဖ နဲ႔ နီးနီးကပ္ကပ္ရွိေနတယ္…
စိတ္ရင္းေကာင္းတဲ့ လူေတြရဲ႕ကူညီမႈနဲ႔ ေကာင္ေလးဟာ တြန္းလွည္းဘိန္းမုန္႔ဆိုင္ေလးတစ္ဆိုင္ဖြင့္ႏိုင္ခဲ့တယ္… မုန္႔ဆိုင္ေလးကေတာ့ ညီမေလးရဲ႕ေက်ာင္းနဲ႔သိပ္မေ၀းဘူး…
ေကာင္ေလးဟာ အိမ္မွာ ရွိေနတဲ့ အခ်ိန္ ဘယ္ေတာ့မွ ညီမေလးရဲ႕ အခန္းထဲကို မ၀င္ဘူး… ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ညီမေလးက သူ႔ကိုမုန္းတယ္… ညီမေလးက ဒီလို လအ အစ္ကို တစ္ေယာက္ရွိတာကို မၾကိဳက္ဘူး… ဒါေပမဲ့ သူကေတာ့ ညီမေလးရဲ႕ အခန္းတံခါး၀ေလးကိုမွီၿပီး ညီမေလး စာၾကည့္ေနတာကို ၾကည့္ေနရတာကို ႏွစ္သက္တယ္… သူ႕ညီမေလး သတိထားမိလိုက္တိုင္း သူကေတာ့ အျပစ္လုပ္မိတဲ့ ကေလးေလး တစ္ေယာက္လို ပုန္းေနရွာတယ္…ၿပီးေတာ့ ျပံဳးလိုက္ေသးတယ္… ေပ်ာ္သလား… ၀မ္းနည္းလားေတာ့ မသိဘူး…
ေကာင္ေလးဟာ မနက္တိုင္း ေစာေစာထၿပီး ညီမေလး အတြက္ မနက္စာလုပ္ေပးၿပီးမွ တြန္းလွည္းေလးတြန္းၿပီး အလုပ္သြားေလ့ရွိတယ္… ညဘက္က်ေတာ့… ၾကယ္ေတြကို ၾကည့္ေနရတာဟာ သူ႕ အၾကိဳက္ဆံုး အလုပ္ဘဲ။
ေကာင္းေလးရဲ႕လက္ရာဟာ အရမ္းေကာင္းတယ္… ေက်ာင္းက ဆရာေတြေကာ… ေက်ာင္းသားေတြေကာ သူ႔ရဲ႕ ဆိုင္မွာ ဘိန္းမုန္႔၀ယ္စားေလ့ရွိတယ္… ဒါေပမဲ့ ေကာင္းေလးမွာ ေက်ာင္းတက္ေနတဲ့ ညီမေလးေခ်ာေခ်ာေလးတစ္ေယာက္ရွိတာကို ဘယ္သူမွ မသိၾကဘူး… ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ညီမေလးက သူ႔ဆီမွာ လအ အစ္ကို တစ္ေယာက္ရွိတာကို မသိေစခ်င္ဘူး… ေကာင္ေလးကေတာ့ အအနဲ႔ျပံဳးေနတတ္တယ္… ေပ်ာ္သည္ျဖစ္ေစ… စိတ္ညစ္သည္ျဖစ္ေစ…
ေကာင္ေလးက အလုပ္ အရမ္းၾကိဳးစားတယ္… ၿပီးေတာ့ ပိုက္ဆံလဲ အရမ္းေခၽြတာတယ္… သူဒီေလာက္ထိႀကိဳးစားၿပီးပိုက္ဆံရွာေနတာ ဘာအတြက္လဲဆိုတာကို ဘယ္သူမွ မသိၾကဘူး… ေကာင္ေလး အလုပ္လုပ္တဲ့ အခ်ိန္မွာ လက္ကို ခဏခဏ မီးပူေလာင္တယ္… ဖိနပ္တစ္ဖက္လဲ အျမဲလိုလိုေပ်ာက္လို႔… ညီမေလးက ျမင္ရင္ “ဒါေလးလုပ္တာေတာင္ မီပူေလာင္တတ္တယ္… ဖိနပ္ကလဲ ေပ်ာက္တတ္ေသး… ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ကိုဘဲ ေဖ်ာက္လိုက္ပါေတာ့လား… တကယ္ အ တာဘဲ” ေကာင္ေလးက နားေထာင္ၿပီးေတာ့လဲ အအနဲ႔ျပံဳးေနတတ္တယ္… ေပ်ာ္ေနလား… ၀မ္းနည္းေနလားေတာ့ မသိ…
ေကာင္ေလးဟာ ညတိုင္း မအိပ္ခင္ စာအုပ္ေလးမွာ ေန႔စဥ္မွတ္တမ္း ေရးေလ့ရွိတယ္… ညီမေလးကေတာ့ စပ္စုၿပီး ၾကည့္ခ်င္တယ္… ေကာင္ေလးကေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ ေပးမၾကည့္ဘူး…ေရးၿပီးတာနဲ႔ကို သိမ္းထားလိုက္တယ္… ညီမေလးကေတာ့ ႀကိဳးစားၿပီး ရွာၾကည့္ေသးတယ္… ရွာမေတြ႔ေတာ့တဲ့ေနာက္ဆံုး ညီမေလးလဲ လက္ေလွ်ာ့လိုက္တယ္…
ေကာင္ေလး ၁၇ ႏွစ္ရွိၿပီ… ညီမေလးကေတာ့ အလယ္တန္းစတက္ေနၿပီေပါ့… ေကာင္းေလးရဲ႕ ဆိုင္ေလးလဲ ညီမေလးရဲ႕ အလယ္တန္းေက်ာင္းနဲ႔ မနီးမေ၀းေနရာကို ေျပာင္းခဲ့တယ္… မနက္တိုင္း မုန္႔ေရာင္းလို႔ကုန္ရင္ ညီမေလးရဲ႕ေက်ာင္းဘက္ကို သြားၾကည့္ေလ့ရွိတယ္… ကိုယ္ေပၚမွာေတာ့ အျမဲတမ္းညစ္ပတ္ေနၿပီးေဟာင္းႏြမ္းေနတဲ့ အ၀တ္အစားနဲ႔… ေျခေထာက္မွာလဲ ဖိနပ္တစ္ဖက္က အျမဲေပ်ာက္လို႔… သူအလုပ္လုပ္ရင္ေတာ့ သူ႔တြန္းလွည္းဆိုင္ေလးဟာ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ပါဘဲ… အျမဲတမ္းျပံဳးေနတတ္တယ္…
တစ္ေန႔မွာ သူ႔ဆိုင္ေရွ႕ျဖတ္သြားတဲ့ ေက်ာင္းသူေလး၂ေယာက္က သူ႔ညီမေလးရဲ႕နာမည္ေျပာသံၾကားလိုက္ရတယ္… “သူအတန္းထဲမွာ မ်က္ႏွာမေကာင္းဘူး… ခါးလဲ အရမ္းနာေနတယ္…” ေကာင္ေလးကေျပာသံ ၾကားၿပီး ခဏေၾကာင္သြားတယ္… ေနာက္ ရုတ္တရက္ သူ႔ညီမေလး နာမည္ကို အက်ယ္ႀကီးေခၚၿပီး ေက်ာင္းဘက္ကို ေျပးသြားတယ္… သူက ဒီတိုင္းဘဲ ညီမေလးရဲ႕နာမည္ကို အက်ယ္ႀကီးေအာ္ေခၚျပီး ေက်ာင္းက ေက်ာင္းေစာင့္ေတြ ဆရာမတားတာေတြကို ေက်ာ္ျဖတ္ၿပီး ညီမေလးရဲ႕ စာသင္ခန္းဆီကို ေရာက္သြားတယ္… ညီမေလးက စာပြဲေပၚမွာ ေမွာက္ေနၿပီး မ်က္ႏွာက ျဖဴေဖ်ာ့ၿပီး ေခၽြးေတြျပန္လို႔… ေကာင္ေလးဒီတခ်ိန္မွာေတာ့ မျပံဳးႏိုင္ေတာ့ဘူး… မ်က္ႏွာမွာ ပူပန္မႈေတြနဲ႔ ညီမေလးကို ေက်ာပိုးၿပီးေတာ့ ေဆးရံုကို ေျပးေတာ့တာဘဲ…
လမ္းမွာ ေက်ာင္းက ဆရာမေတြနဲ႔ေတြ႕ေတာ့ သူ႕ကိုေမးတယ္… “နင္ ဒါဘာလုပ္တာလဲ… သူ႔ကို ခ်လိုက္…” ေကာင္ေလးက ေဒါသနဲ႔ မ်က္ႏွာက နီရဲေနၿပီးေျပာလိုက္တယ္… “သူ က ကၽြန္ေတာ့ညီမ… ကၽြန္ေတာ္က သူ႔ အစ္ကို” ေကာင္ေလးဟာ တစ္လမ္းလံုး ဒီစကားကိုဘဲ ေခါက္တံု႕ေခါက္ျပန္ေရရြတ္ၿပီး ေက်ာင္းနားက ေဆးရံုကို ေရာက္ခဲ့တယ္… ေက်ာင္းက ဆရာေတြေကာ ေက်ာင္းသားေတြေကာ အံ့ၾသကုန္တယ္… ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ သူ႕မွာ အစ္ကို တစ္ေယာက္ရွိတာကို ဘယ္သူမွ မသိၾကဘူး…
ေကာင္ေလးက အခန္းအျပင္ဘက္မွာ ညီမေလးကို ၾကည့္ေနတယ္… သူႏိုးလာၿပီ… ေကာင္ေလးက ေဆးရံုမွာ ၃ေန႔၃ည ေကာင္းေကာင္းမနားရဘူး… ေဆးရံုက သူနာျပဳက ေျပာလိုက္တယ္… “ဘာမွစိတ္မပူနဲ႔… ညီမေလး အစ္ကိုက ေဆးစရိတ္ေတြ အားလံုး အဆင္သင့္လုပ္ထားၿပီ…” ညီမေလး က အားစိုက္ၿပီး အခန္း အျပင္ဘက္က ေကာင္ေလးကို ၾကည့္လိုက္ၿပီး စိတ္ထဲမွာေတာ့ သံသယစိတ္ေတြနဲ႔… အဲအခ်ိန္မွာ ေကာင္ေလးက နဂိုအတိုင္း ျပန္ျဖစ္သြားၿပီ… အအေလးျပံဳးေနၿပီး အခန္းထဲကို မ၀င္ရဲဘူး…
သူနာျပဳက ညီမေလးကို ေျပာတယ္ … သူ အျမဲတမ္း ေကာင္ေလးဆိုင္မွာ မုန္႔၀ယ္ေနက်… ေကာင္ေလး အလုပ္ အရမ္းႀကိဳးစားမွန္း သိတယ္… ပိုက္ဆံ မျဖဳန္းတတ္ဘူးဆိုတာလဲ သိတယ္… အစပိုင္းတုန္းကေတာ့ ဘာလို႔ဒီေလာက္ထိႀကိဳးစားၿပီး ပိုက္ဆံရွာေနရတာလဲ ဆိုတာကို နားမလည္ႏိုင္ဘူး… ဒီေန႔မွဘဲ သေဘာေပါက္ေတာ့တယ္… ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ေကာင္ေလး ညီမေလးကို ပိုးၿပီး သူ႔ကိုေတြ႕တဲ့ အခ်ိန္မွာ သူေအာ္ၿပီးေျပာေနတာက “ ေမေမ က ဒီလိုဘဲ ေသသြားတာ… ေတာင္းပန္ပါတယ္… ညီမေလးကိုကယ္ပါ… ကၽြန္ေတာ့ညီမေလး မေသပါရေစနဲ႔…” အေၾကာင္းရင္းကေတာ့ ေကာင္ေလးေမေမ မေသခင္မွာ သူ႔ကို မွာခဲ့တယ္… သူ႕ညီမေလးမွာလဲ ေက်ာက္ကပ္ေရာဂါရွိတယ္… သူ႕ကို ေကာင္းေကာင္းဂရုစိုက္ဖို႔ မွာခဲ့တယ္…
ဆရာ၀န္က ေျပာတယ္… “ညီမေလး ေက်ာက္ကပ္က အေျခအေန ေတာ္ေတာ္ေလးဆိုးေနတယ္… ေက်ာက္ကပ္လဲဖို႔လိုတယ္…”
ေဆးကုဖို႔ကုန္က်စရိတ္ကိုေတာ့ ေကာင္ေလးကေပးထားၿပီးၿပီ… ဒါေပမဲ့ သင့္ေတာ္တဲ့ ေက်ာက္ကပ္ ကိုေတာ့ရွာမေတြ႕ေသးဘူး…
ဆရာ၀န္က ညီမေလးကို ရွင္းျပတယ္… ေကာင္ေလးက ညီမေလး ေက်ာက္ကပ္လဲဖို႔လိုတယ္လို႔ေျပာလိုက္ခ်ိန္မွာ ေကာင္ေလးက ေအာ္ၿပီးေျပာတယ္… “ကၽြန္ေတာ့ဟာ သံုးပါ… ကၽြန္ေတာ္က သူ႕အစ္ကိုပါ…” ဒါေပမဲ့ စစ္ေဆးၿပီးတဲ့ ေနာက္ပိုင္းမွာ ေကာင္ေလးရဲ႕ေက်ာက္ကပ္က လဲ ညီမေလးနဲ႕ မသင့္ေတာ္ဘူးျဖစ္ေနတာကို ေကာင္ေလး သိလိုက္ရေတာ့ စိတ္ဓာတ္က်ၿပီး “ကၽြန္ေတာ္က သူ႔အစ္ကိုပါ…” ဆိုတာကိုဘဲ ေရရြတ္ေနတယ္… ဆရာ၀န္ကေတာ့သူဆိုလိုတာကိုသေဘာေပါက္လိုက္တယ္… “ကၽြန္ေတာ္က သူ႔အစ္ကိုပါ… ကၽြန္ေတာ့ေက်ာက္ကပ္ ဘာျဖစ္လို႔ ညီမေလးကိုေပးလို႔မရတာလဲဗ်ာ…”
ေကာင္ေလးကေတာ့ အခန္း အျပင္ကေန ညီမေလးကို ၾကည့္ေနၿပီး အအ ေလးျပံဳးေနတယ္… အဲဒီ အခိ်န္မွာ ညီမေလးရဲ႕မ်က္ႏွာကေတာ့ မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ရႊဲလို႔… ဟို တံခါး အျပင္ဘက္က သူ႔ကို ေတာက္ေလွ်ာက္ အရွက္ရေစတယ္လို႔ ထင္ထားခဲ့တဲ့ အစ္ကို႔ကို ၾကည့္ရင္း သူမရဲ႕ ခ်ိနဲ႔ေနတဲ့ အသံနဲ႔ေျပာလိုက္တယ္ “နင္ အျပင္မွာဘာလုပ္ေနတာလဲ… ဘာလို႔မ၀င္လာတာလဲ”… ေကာင္ေလး ေၾကာင္သြားတယ္… တုန္တုန္နဲ႔ျပန္ေမးလိုက္တယ္ “ ငါ၀င္လာလို႔ရသလား…” ညီမေလးက မ်က္ရည္၀ဲ၀ဲနဲ႔ ေခါင္းျငိမ့္လိုက္တယ္…
ေကာင္ေလးက လက္ကို ေနာက္ပစ္ၿပီး ညီမေလးရဲ႕ကုတင္နားကိုေရာက္လာတယ္… ညီမေလးက ဘာျဖစ္လို႔လက္ကို ေနာက္ပစ္ထားရတာလဲလို႔ေမးတယ္… ၿပီးေတာ့ လက္ကို အတင္းျပခိုင္းတယ္…
ေကာင္ေလးက လက္ကို ဆန္႔ထုတ္ျပလိုက္တယ္… လက္မွာက ပတ္တီးေတြနဲ႔… ဖိနပ္တစ္ဖက္ကလဲ ပါမလာဘူး… အဲဒါက ညီမေလးကို ေဆးရံုလိုက္ပို႕တဲ့ အခ်ိန္မွာ လမ္းမွာ ျခစ္မိထားတာ… ေျပးရင္းနဲ႔လဲ ဖိနပ္တစ္ဖက္ ကၽြတ္က်န္ခဲ့တယ္… ညီမေလးကေတာ့ ခါတိုင္းလိုဘဲ… “ဘာလို႔ ဒီေလာက္ အ ရတာလဲ… လက္မွာလဲ ဒဏ္ရာေတြနဲ႔… ဖိနပ္ကလဲ ေပ်ာက္ျပန္ၿပီ…” ဒါေပမဲ့ ဒီတစ္ေခါက္ေျပာတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ မ်က္၀န္းမွာ ၾကင္နာမႈအျပည့္နဲ႔ ရင္နာမႈအျပည့္ေတြနဲ႔ပါ…
ဒါကေတာ့ ေကာင္ေလး ပထမဆံုး အၾကိမ္ ညီမေလးရဲ႕ခြင့္ျပဳခ်က္နဲ႔ ညီမေလးရဲ႕အခန္းထဲကို ၀င္ခဲ့တာပါ…
အခ်ိန္က တေန႔ၿပီး တေန႔ ကုန္ဆံုးသြားတယ္… ညီမေလးရဲ႕ေရာဂါ အေျခအေနကလဲ တေန႔ထက္တေန႔ ပိုပိုဆိုးလားတယ္… ခဏခဏ သတိေမ့ေမွ်ာတဲ့ အေနအထားမွာေရာက္ေနတယ္…
ေဆးရံုက ဆရာ၀န္ေတြရဲ႕ႀကိဳးပမ္းမႈနဲ႔ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ သင့္ေတာ္တဲ့ေက်ာက္ကပ္ကို ရွာေတြ႕ခဲ့တယ္… အစားထိုး ခြဲစိတ္မႈက လဲ အရမ္းကို ေအာင္ျမင္ခဲ့တယ္… ညီမေလးကို ေသမင္းရဲ႕လက္ထဲ ကေနျပန္ဆြဲထုတ္ႏိုင္ခဲ့တယ္… ဒါေပမဲ့… သူျပန္ႏိုးလာတဲ့ အခ်ိန္မွာ ရင္းႏွီးတဲ့ အအ ေလးျပံဳးတတ္တဲ့ သူ႔ အစ္ကို ရဲ႕ အျပံဳးကို မေတြ႕ရေတာ့ဘူး… ဆရာ၀န္က သူ႕ကိုေျပာျပတယ္… သူ႕အစ္ကို ဒီေဆးစရိတ္ေတြကို ရွာဖို႔ အတြက္ ဟိုးအေ၀းႀကီး တစ္ေနရာမွာ အလုပ္သြားလုပ္ေနတယ္… ညီမေလးလံုး၀ေနျပန္ေကာင္းတဲ့ အခ်ိန္မွာ သူ႕ကိုလာေခၚမယ္… သူ႕ကို စိတ္ခ်လက္ခ် အနားယူဖို႔မွာခဲ့တယ္…
ညီမေလးဆီကို ၂ရက္ျခား ၃ရက္ျခားတစ္ခါ စာလံုး မညီမညာေရးထားတဲ့ စာတစ္ေစာင္ အျမဲေရာက္ေရာက္လာတယ္… ဒါေတြကေတာ့ သူ႕ အစ္ကိုဆီကေနလာတဲ့စာေတြပါဘဲ… စာထဲမွာ ေရးထားတာေတြက အရမ္းကို ရိုးရွင္းလြန္းတယ္… ၿပီးေတာ့ အက္ေၾကာင္းထပ္ေနတယ္ … “ငါေနေကာင္းတယ္ … က်န္းမာေရးဂရုစိုက္ေနာ္”
ေဆးရံုဆင္းတဲ့ေန႔မွာ ေကာင္ေလးကေဆးရံုမွာ ညီမေလးကိုလာမႀကိဳဘူး… ညီမေလးက ဆရာ၀န္ဆီကေန သူ႕အစ္ကိုေပးလိုက္တဲ့ ၀က္၀ံအေမြးပြရုပ္ေလးတစ္ရုပ္ကို ရလိုက္တယ္… အေမြးပြရုပ္ရဲ႕ေျခေထာက္နားမွာ ေသြးစေလးေတြေပလို႔…
ဆရာ၀န္က ညီမေလးကို ရွင္းျပတယ္… ေကာင္ေလးေပးတဲ့ ပိုက္ဆံဟာ ေက်ာက္ကပ္လဲဖို႔ အတြက္ဘဲေလာက္တယ္… တျခားေဆးပစၥည္းေတြ၀ယ္ဖို႔အတြက္ ပိုက္ဆံမေလာက္ဘူး… ဒီလို ရက္ရွည္ၾကာတဲ့ေဆးကုသမႈစရိတ္ရဖို႕ အတြက္ ေကာင္ေလးက မနက္ပိုင္းမွာ မုန္႔ေရာင္းတယ္… ညေနပိုင္းမွာ တျခားရရာ အလုပ္ကိုလုပ္တယ္… ပိုက္ဆံရတဲ့ ဘယ္လို အလုပ္မ်ိဳးမဆိုသြားလုပ္ရွာတယ္…
ေကာင္ေလးေဆးရံုမွာ ညီမေလးကို လာၾကည့္တဲ့အခ်ိန္မွာ ဆရာ၀န္က သင့္ေတာ္တဲ့ေက်ာက္ကပ္ရွာေတြ႕တဲ့အေၾကာင္းေျပာျပေတာ့ ေကာင္ေလးက အအ ေလးျပံဳၿပီး ဆရာ၀န္ကို ရိုရိုေသေသ ကန္ေတာ့လိုက္ေသးတယ္… ၿပီးေတာ့ ဆရာ၀န္ကိုေျပာလိုက္တယ္ “ကၽြန္ေတာ္… ညီမေလး… လက္ေဆာင္၀ယ္ေပးမယ္… သူ… ႏိုးလာရင္… သူ႕ကိုေပးမယ္…”
ေကာင္ေလး ပင္ပန္းေနတဲ့ သူ႕ ခႏၶာကိုယ္ကို သယ္ၿပီး အရုပ္ဆိုင္မွာ ျဖဴေဖြးေနတဲ့ ၀က္၀ံ အေမြးပြရုပ္ေလးတစ္ရုပ္၀ယ္ခဲ့တယ္… သူအရမ္း ပင္ပန္းေနတာလဲ ပါမယ္နဲ႔တူတယ္… တစ္ခ်က္ သတိမထားမိလိုက္တဲ့ အခ်ိန္ လမ္းမကို ျဖတ္ကူးတုန္း အရွိန္ျပင္းျပင္းေမာင္းလာတဲ့ ကားတစ္စီးတိုက္ခံလိုက္ရၿပီးလြင့္ထြက္သြားတယ္… ေဆးရံုကို ေရာက္လာေတာ့ သတိေမ့ေမွ်ာေနၿပီ…
လက္မွာေတာ့ အေမြးပြရုပ္ထည့္ထားတဲ့အိတ္ကို က်စ္က်စ္ကိုင္ထားဆဲ… လက္မွာထြက္ေနတဲ့ေသြးေတြဟာ တစက္တစက္စီးက်ေနၿပီး အရုပ္ေလးရဲ႕ေျခေထာက္မွာစြန္းထင္သြားတယ္…
သူ မဆံုးခင္ေလးမွာ ဆရာ၀န္ကိုေျပာလိုက္တယ္… “၀က္၀ံရုပ္… ညီမေလးကိုေပးေပးပါ…”
ေျပာၿပီးေတာ့ ဒီလိုဘဲ အအ ေလးျပံဳးၿပီး လူ႔ဘ၀ကေန ထြက္သြားတယ္… သူေပ်ာ္သလား… ၀မ္းနည္းသလားဆိုတာ ေတာ့မသိဘူး…
ဆရာ၀န္က ညီမေလးကို ရွင္းျပတယ္… သူရခဲ့တဲ့ စာေတြဟာ သူ ေကာင္ေလးရဲ႕ လက္ေရးကို အတုခိုးၿပီးေရးခဲ့တာပါ… သူသိေနတယ္… ေကာင္ေလးကလဲ သူ႕ညီမ ေနျပန္မေကာင္းတဲ့ အခ်ိန္အထိ သူေသသြားၿပီဆိုတဲ့ အေၾကာင္းကို ေပးသိေစခ်င္မွာမဟုတ္ဘူး… ဆရာ၀န္က ေကာင္ေလးရဲ႕ဆႏၵကို ျဖည့္ဆည္းေပးခ်င္လို႔ ဒီစာေတြကိုေရးခဲ့တာပါ…
ညီမေလးဟာ ဘာျပန္ေျပာရမွန္းမသိေတာ့ဘဲ တိတ္ဆိတ္စြာဘဲ အရုပ္ကို ယူၿပီးအိမ္ျပန္ေရာက္ခဲ့တယ္…
အခန္းထဲမွာေတာ့ ရိုးရိုးရွင္းရွင္းဘဲ… ဒါေပမဲ့ ရွင္းထားတာ အရမ္းသပ္ရပ္တယ္…အထူသျဖင့္ ညီမေလးရဲ႕အခန္း… သူရွိေနေသးတဲ့အခ်ိန္မွာထက္ေတာင္သပ္ရပ္ေသးတယ္… တစ္ခုဘဲ… ပရိေဘာဂေတြ အေပၚမွာ ဖုန္ ပါးပါးေလးတစ္လႊာဖံုးေနၿပီ…စာပြဲေပၚမွာ ပန္းအိုးတစ္လံုးရွိတယ္… ပန္းအိုးထဲက ပန္းေတြလဲ ညိဳးႏြမ္းေနၿပီ… ေဘးမွာ မညီမညာေရးထားတဲ့ စာတစ္ေစာင္… “ညီမေလး ျပန္လာတာကို ႀကိဳဆိုပါတယ္…”
ေကာင္ေလး ညီမေလး ေဆးရံုဆင္းရေတာ့မွာကို သိလို႔ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ထားတာေလးေတြပါ…
ဒါေပမဲ့ ဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ အအေလးရယ္တတ္တဲ့ ရယ္သံကို မၾကားရေတာ့ဘူး…
ညီမေလး ေကာင္ေလးရဲ႕ အခန္းထဲကို ေရာက္လာတယ္… ေကာင္ေလးက်န္ခဲ့တဲ့ပစၥည္းေတြကို ရွင္းဖို႔လုပ္ေတာ့ သူ ၾကည့္ခ်င္ေနတဲ့ စာအုပ္ေလးကို ေတြ႕ခဲ့တယ္…
စာအုပ္မွာ ဘိန္းမုန္႔ အနံ႕ေလးက စြဲလို႕… စာအုပ္ထဲမွာေတာ့ မညီမညာ ေရးထားတဲ့ စာလံုးေလးေတြ…

ညီမေလးက အအိပ္ႀကီးတယ္… မနက္ ထတဲ့အခ်ိန္မွာ မဆူညံေအာင္လုပ္ရမယ္… သူ႕ကို မႏိုးေအာင္လို႔…
ညီမေလးက ဘိန္းမုန္႔မႀကိဳက္ဘူး… ေခါက္ဆြဲထုတ္ဘဲစားတယ္… မနက္ထလာရင္ သူ႔ကို အရင္လုပ္ေပးၿပီးမွ အျပင္ထြက္ရမယ္…
ညီမေလးက သူ႕႔အခန္းထဲ ၀င္တာကို မႀကိဳက္ဘူး… သူနဲ႔နီးနီးကပ္ကပ္ေနတာကို မႀကိဳက္ဘူး… သူ႔ခြင့္ျပဳခ်က္မရဘဲ အခန္းထဲမ၀င္ရဘူး…
ညီမေလးက ငါက သူ႕အစ္ကိုဆိုတာကို တျခာလူ မသိေစခ်င္ဘူး… သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြကို လံုး၀ေပးသိလို႔မရဘူး…
ညီမေလးမွာ ေရာဂါရွိတယ္… ဒါေပမဲ့ သူ႔မွာ ေမေမ့လို ေရာဂါရွိတယ္ဆိုတာကို လံုး၀ေပးသိလို႔မျဖစ္ဘူး…
ငါ အလုပ္ႀကိဳးစားျပီး ပိုက္ဆံရွာရမယ္…
ညီမေလးရဲ႕ေရာဂါ ကုလို႔ေပ်ာက္ျပီ…
ညီမေလးကေတာ့ ေကာင္ေလးနဲ႔ စာအုပ္ေလးကို ဖတ္ၿပီး ရွိဳက္ႀကီးတငင္ ငိုေတာ့တာဘဲ…
အဲဒါၿပီးေနာက္ပိုင္းမွာ ညီမေလးကလဲ ေကာင္ေလးလိုဘဲ ညတိုင္း ျခံထဲက ျမက္ခင္းျပင္မွာ ေကာင္းကင္းထက္က ၾကယ္ေတြကို ၾကည့္ရတာ ႏွစ္သက္ခဲ့တယ္…
ေကာင္းကင္ယံမွာ ၾကယ္ေလးတစ္လံုးထပ္တိုးလာပါတယ္… အဲဒါကေတာ့ သူ႔ရဲ႕ “အ”ေနတဲ့ အစ္ကိုေလးပါဘဲ…
သူ႕ေဖေဖေမေမနဲ႔ နီးကပ္လို႔ သူ႕ကို မိုးေကာင္းကင္ထက္ကေန ေစာင့္ၾကည့္ေနပါတယ္… ။ ။

Thursday, 22 November 2012

က်ေနာ္ နဲ႔ ျမန္မာ့ေျမ

ေအးတရ္ ၊ ထပ္အိပ္လို႔မရေတာ့လို႔ ထ ၊ မ်က္ႏွာသစ္ ၊ ဂ်ာကင္ေကာက္စြပ္လို႔
အာရုဏ္မတက္ခင္ ေမွာင္ေမွာင္မဲမဲထဲ . . .
စက္ဘီးစီးထြက္ခဲ့တရ္

၁။ ၾကယ္ နဲ႔ လ ျမင္ေနရဆဲအခ်ိန္
(က) ကိုရင္ေတြ သပိတ္ေလးပိုက္လို႔ ခပ္သြက္သြက္လမ္းေလွ်ာက္
(ခ) ဂက္ဂေလာက္ ဂက္ဂေလာက္ ငိုက္ျမည္ေနတဲ့ ျမင္းလွည္း
(ဂ) ေစ်းဗန္းေတြရြက္လို႔ စကားေတြေဖာင္ဖြဲ႔ လမ္းေလွ်ာက္ေနတဲ့ ေစ်းသည္ေတြ
(ဃ) လေရာင္ေအာက္ ဓနိတန္းနဲ႔ စီထားတဲ့ ျမစ္၊ ေလွ တဒုတ္ဒုတ္နဲ႔ ေမာင္းလို႔
(င) ဟိုေဒါင့္ ဒီနားက လွမ္းလွမ္းျမင္ရတဲ့ မီးမိွတ္တုပ္တုပ္ ဆိုင္ေလးေတြ

၂။ တိမ္ေတြ ျဖည္းျဖည္းခ်င္းလင္းလာခ်ိန္
(က)ျမိဳ ့ဦးေစတီက ဆည္းလည္းသံေလးေတြ
(ခ) စူးရွရွေအာ္လို႔ အစာရွာထြက္ေတာ့မရ္႕ ငွက္ေလးေတြ
(ဂ) ေျမေပၚ အသံတိုးတိုးေလးေပးျပီး ေၾကြသြားတဲ့ ပန္းေရာင္စံုေတြ
(ဃ) ႏွင္းေတြစိုေနတဲ့ အရြက္ေတြက လွပေနတဲ့ ေလအလာ ယိမ္းအက
(င) တဒုန္းဒုန္းနဲ႔ ဂ်ဳံထိုးနယ္ေနတဲ့ တ၀က္ဖြင့္ကာစ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္

၃။ ႏွင္းေတြထူျပီး အလင္းေဖ်ာ့ေဖ်ာ့အခ်ိန္
(က) ျမိဳ႔ပတ္လမ္းေပၚက မသဲမကြဲ လမ္းေလွ်ာက္ေလ့က်င့္ခန္းလုပ္ေနသူေတြ
(ခ) စိမ္းလန္းေနတဲ့ လယ္ကြင္းေတြထဲက အစာငမ္းေနတဲ့ ႏြားေတြ
(ဂ) ရွမ္းေဘာင္းဘီပြပြနဲ႔ ၀ါးက်ည္ေတာက္ဆြဲလာတဲ့ ထန္းတတ္သမား
(ဃ) တိုးၾကိတ္ေနတဲ့ ျမိဳ႔တတ္တဲ့ လိုင္းကားေပၚက ခရီးသည္ေတြ
(င) ျမစ္ကူးတံတားေပၚက စီးကရက္ ရပ္ဖြာေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ လန္းဆန္းလို႔

Monday, 12 November 2012

ရင္ကိုၿငိတဲ့ ႀကိဳး

.................
.................
ငါ့ဆီ ငါျပန္ေရာက္ပါေတာ့မလား
ေျမပံုၾကမ္း ၾကည့္ၿပီး
လွမ္းေလွ်ာက္ေနရတာ......ေမာလွၿပီ၊၊

ငါ့ကို ယံုပါ၊၊
ငါဟာ....
လမ္းကူးရင္ေတာင္
မ်ဥ္းၾကားက ျဖတ္ကူးတတ္တဲ့
ေခြးေလေခြးလြင့္တစ္ေကာင္ပါ၊၊

ငါ.....မပစ္ခတ္ခဲ့ပါဘူး
ေလးႀကိဳးဆြဲရင္း
လက္ထဲက လြတ္ထြက္သြားတာပါ....
ငါ့ကို......ယံုပါ ၊၊

လူေတြဆီက မေတာင္းခဲ့ပါဘူး
ဘုရားက မေပးဘူးဆုိရင္ေတာင္
ဘုရားဆီကပဲ ေတာင္းခဲ့သူပါ
ငါ့ကို ယံုပါ ၊၊

(ဖိနပ္ မစီးထားတဲ့ ကေလးငယ္လုိပဲ.....
ဘယ္သူကမွ...
အိမ္ထဲဝင္ဖို႕ ငါ့ကို မဖိတ္ခ်င္ၾကဘူး....)

လက္တစ္ဖက္နဲ႕
ေခၚလို႕မရတဲ့ ေကာင္းကင္
လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႕လွမ္းေခၚေတာ့လည္း
အရာမထင္ဘူး ၊၊

ငါ......တတ္တဲ့ ေျမႀကီးစကားနဲ႕
ေကာင္းကင္ႀကီးကို နားလည္ေအာင္
ေျပာမျပႏိုင္ခဲ့ဘူးေလ.......၊၊ ၊၊

တာရာမင္းေ၀ ရဲ့ကဗ်ာေလးပါ။ မြန္းက်ပ္တဲ့

ပစၥဳပၸန္ ရဲ့ ထြက္ေပါက္ျဖစ္ျပီး လြတ္ေျမာက္ရာရဲ့ ၀င္ေပါက္ေပါ့....

(တာရာမင္းေ၀)

Thursday, 25 October 2012

ဝံပုေလြေတြရဲ႕ ဒႆန

(၁) ဝံပုေလြေတြဟာ ဂုဏ္သိကၡာကိုထိန္းသိမ္းတဲ့ အေနနဲ႔ဆိုၿပီး ကိုယ္ငယ္ရြယ္အားေပ်ာ့ခ်ိန္မွာ ကိုယ့္ထက္အင္အားႀကီးမားသူကို မတိုက္ခိုက္ဘူး။

(၂) တကယ္လို႔ မျဖစ္မေန ကိုယ့္ထက္အင္အားႀကီးသူကို တိုက္ခိုက္ရေတာ့မယ္ဆိုရင္ အုပ္စုအင္အားနဲ႔ပဲ တိုက္ခိုက္တယ္။

(၃) ဝံပုေလြလည္း ေတာဘုရင္ျဖစ္ခ်င္တာပဲ။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုေတာ့ ဝံပုေလြဆိုတာကို သူတို႔သိတယ္။

(၄) ဝံပုေလြေတြက ကုန္က်မႈနည္းနည္းနဲ႔ အက်ဳိးအျမတ္မ်ားမ်ားအတြက္ ဘယ္လိုလုပ္ရမယ္ဆိုတာကို သိတယ္။

(၅) ဝံပုေလြေတြဟာ တစ္ကိုယ္တည္းလႈပ္ရွားတတ္တယ္ဆိုေပမယ့္ သူတို႔ဟာ စည္းရံုးမႈအေကာင္းဆံုး တိရစာၦန္ျဖစ္တယ္။ ထိခိုက္ဒဏ္ရာရတဲ့ ကိုယ့္အေဖာ္ကို တစ္ေကာင္တည္းထားၿပီး သူတို႔ထြက္မေျပးတတ္ဘူး။

(၆) ဝံပုေလြေတြလည္း ရိုးသားျဖဴစင္တဲ့ တိရစာၦန္ျဖစ္ခ်င္ၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ရဲ႕အစာအိမ္က အသားငါးေတြကိုပဲ အစာေျခႏိုင္ခဲ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူတို႔လုပ္ႏိုင္တဲ့ တစ္ခုတည္းေသာအရာက ဖမ္းမိတဲ့သားေကာင္ကို ေျပာင္ေျပာင္စင္စင္ စားလိုက္တာပါပဲ။ ရိုးသားျဖဴစင္တယ္လို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုထင္သူတခ်ဳိ႕က မျမင္ကြယ္ရာမွာ မရိုးသား၊ မျဖဴစင္တဲ့အလုပ္ေတြ လုပ္ေနတတ္ၾကပါတယ္။

(၇) ဝံပုေလြေတြဟာ ကိုယ့္ၿပိဳင္ဖက္ကို အေလးထား၊ ေလးစားတယ္။ ကိုယ့္ၿပိဳင္ဖက္နဲ႔ မတိုက္ခိုက္ခင္ ၿပိဳင္ဖက္အေၾကာင္းကို ေလ့လာထားတတ္တယ္။ ၿပိဳင္ဖက္ကို ဘယ္ေတာ့မွ ေပါ့ေပါ့မတြက္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဝံပုေလြေတြဟာ တိုက္ခိုက္တိုင္း ရႈံးနိမ့္သေလာက္ မရွိခဲ့ပါဘူး။

(၈) ဝံပုေလြအဖိုဟာ ဝံပုေလြအမ ကိုယ္ဝန္ရွိၿပီဆိုတာနဲ႔ ဝံပုေလြမကို ေစာင့္ေရွာက္ေတာ့တယ္။ ရင္ေသြးငယ္ေမြးဖြားၿပီး ရင္ေသြးငယ္ကိုယ္တိုင္ လမ္းေလွ်ာက္ႏိုင္၊ အစာရွာႏိုင္တဲ့အထိ ေစာင့္ေရွာက္တယ္။ ဝံပုေလြေတြဟာ သာမန္အားျဖင့္ တလင္တမယားကို ပိုအသားေပးတယ္။ ကိုယ့္အေဖာ္အသက္ရွင္ေနသေရြ႕ သက္ဆံုးတိုင္အတူေနတယ္။ ကိုယ့္အေဖာ္ေသဆံုးသြားၿပီဆိုမွ တျခားအေကာင္နဲ႔ ေနတတ္တယ္။ ဝံပုေလြေတြဟာ သစၥာရွိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ရက္စက္တဲ့အသဲႏွလံုးရွိသူေတြကို ဝံပုေလြနဲ႔မႏႈိင္းေစခ်င္ဘူး။

(၉) ဝံပုေလြမိဘေတြဟာ ကိုယ့္ကေလးေတြ ကိုယ္တိုင္အစာရွာႏိုင္၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုအားကိုးႏိုင္ၿပီဆို သူတို႔အနားကခြာတယ္။ တကယ္လို႔ ဝံပုေလြဟာ ဝံပုေလြလို မက်င့္ႀကံရင္ သိုးပဲျဖစ္မယ္ဆိုတာကို ဝံပုေလြေတြသိလို႔ျဖစ္တယ္။

(၁ဝ) ဝံပုေလြေတြဟာ အစာလို႔လို ကိုယ့္သိကၡာကိုေတာင္မငဲ့ဘဲ သခင္ကို အၿမီးႏွံ႔ျပတတ္သူ မဟုတ္ဘူး။ ဝံပုေလြေတြဟာ မာနေထာင္လႊား စိတ္ႀကီးဝင္တာကို မေကာင္းဘူးဆိုတာသိတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ့္ဂုဏ္သိကၡာနဲ႔ ကိုယ္ေနရတယ္ဆိုတာကိုေတာ့သိတယ္။

မူရင္း-- http://www.lz13.cn/weirenchushi/20100522360.html

ႏိုင္းႏိုင္းစေန ဘာသာျပန္သည္။

Sunday, 21 October 2012

မိုးေရစက္မ်ား၏ သုညအတၲအင္အား

မိုးခါးႀကီးရြာသြားၿပီဆိုေတာ့ ဇနပုဒ္ငယ္ေလးတစ္ခုဆီသို႕သူေရာက္လာခဲ့သည္။ ရည္ရြက္ခ်က္မရိွဘဲ ေရာက္လာခဲ့ျခင္းျဖစ္၏။ ယခင္ဤရြာေလး ရိွေၾကာင္းပင္မသိ။ ဤရြာကေလးတြင္ေနထိုင္ ၾကေသာ လူမ်ိဴးစု သံုးခုအေၾကာင္းကိုလည္း ၾကားပင္မၾကားဖူးခဲ့ေပ။
ဤရြာကေလး၌ မိုးခါးႀကီးရြာသြားၿပီး ေသာက္သံုးမိသူမ်ားရူးသြားေၾကာင္း၊ မေသာက္ဘဲ ေနသူမ်ားက လည္း ေက်ာက္ရုပ္ျဖစ္က်န္ခဲ့ေၾကာင္း သတင္းႏွင့္အတူ ဤရြာမွလူမ်ား၏ ေရွးေဟာင္းသခ်ၤာ နည္း စနစ္မ်ားကို သူသိခဲ့ရျခင္း ျဖစ္သည္။
မိုးခါးႀကီး ရြာျခင္း၊ ရူးသြပ္ျခင္း ၊ေက်ာက္ရုပ္ျဖစ္ျခင္း၊ စသည့္ သတင္းမ်ားထက္ ေရွးေဟာင္း သခ်ၤာ နည္းဆိုင္ရာသတင္းက သူ႕ကို ပိုမိုဆြဲေဆာင္ႏိုင္ခဲ့သည္။ ေလ့လာ ဆည္းပူးခ်င္ စိတ္မ်ားတဖြားဖြား ေပၚေပါက္လာၿပီးေနာက္ သူဤ ရြာသို႕ ေရာက္လာခဲ့ရျခင္းျဖစ္ေလသည္။
မိုးခါးေရ ေသာက္ထားၿပီးသူ ေတြဟာ အသ္စိတ္ မရိွၾကေတာ့။ သူတို႕ ေျပာႏိုင္တာ တခ်က္ဘဲ က်န္ရစ္ ခဲ့သည္။ ထိုအခ်က္ကေတာ့ သူတို႕ ေသာက္ခဲ့သည့္ မိုးခါးေရခြက္အေရအတြက္ ကို ေျပာျပ ႏိုင္ျခင္း ျဖစ္၏။
မိုးခါးေရက အေတာ္ဆြဲေဆာင္မႈရိွပံုပဲ
ထိုသို႕ ပင္သူမွတ္ခ်က္ ခ်မိ၏။ မေသာက္ရ မေနႏိုင္ေအာင္ႏွင့္ ေသာက္မိသူကိုလဲ ထပ္ထပ္ေသာက္ ခ်င္ေနစိတ္ရိွေအာင္ ဆြဲေဆာင္ဖမ္းစားႏိုင္ခဲ့ပံု ရသည္။ အခ်ိဳ႕လူမ်ားေသာက္ခဲ့ သည့္ မိုးခါးေရခြက္ အေရ အတြက္က အေတာ္မ်ားေလ၏။
ထိုခြက္အေရ အတြက္မ်ားကို သူတို႕၏ေရွးေဟာင္း သခ်ၤာ ညႊန္ျပခ်က္ နည္းမ်ားအတိုင္းညႊန္ျပ သြား ၾက၏။ ထိုညႊန္ျပခ်က္နည္းမ်ားကို သူစိတ္၀င္တစားေလ့လာ မိေလသည္။
အစုသံုးစုခြဲ ၿပီးသူေလ့ လာလိုက္ရ၏။
ပထမ အစုမွ လူအမ်ားသည္ဓားမ်ား ေ၀ွ႕ရမ္းၿပီး ပါးစပ္ မွလည္း ေရ- - -ေရ - - -ဟု ညည္းတြားေန ၾက၏။ သူတို႕ ေသာက္ခဲ့ေသာ တစ္ဦးစီ၏ ခြက္အေရအတြက္မ်ားကို သစ္ပင္မ်ားေပၚမွာ သူဖတ္ခဲ့ ရ သည္။ ပင္စည္ေပၚမွာ ဓါးႏွင့္ အထစ္ကေလးမ်ား ထစ္ၿပီး ခြက္အေရ အတြက္ကို ေရးမွတ္ၾက သူမ်ား ျဖစ္သည္။ ဓါးထစ္တ ထစ္လွ်င္ တခြက္ျဖစ္သည္။
ဒုတိယ အစုမွလူအမ်ားကေတာ့ လက္ထဲမွ ႀကိဳးမ်ားကို ဆြဲခ်ည္ ဆန္႕ခ်ည္ လုပ္ရင္း တဟင္းဟင္း ေအာ္ေနၾက ၏။ သူတို႕ ေသာက္ခဲ့သည့္ ခြက္ အေရ အတြက္ကို သူတို႕လက္ထဲမွ ႀကိဳးမ်ားမွ တဆင့္ သိ ရ၏။ သူတို႕ က ႀကိဳးကို အထံုးကေလးထုံးရင္း မွတ္သားသြားၾက ျခင္းျဖစ္၏။
ကြစ္ပူ (ွ်ကငစက) ပံုစံပါလား
သူ... အလြန္ သေဘာက်သြား၏။ ထိုသို႕ႀကိဳးအထံုးျဖင့္ ေရတြက္မႈသေဘာတရားကို ေတာင္အေမ ရိကတိုက္မွ အင္ကာ လူမ်ိဳးမ်ား လည္းသံုးစြဲဖူး၏။
ေလ့လာရ အခက္ခဲဆံုးျဖစ္ခဲ့သည္မွာ တတိယ အုပ္စုျဖစ္သည္။
တတိယ အုပ္စုမွလူမ်ားသည္ လမ္းမေပၚမွာ ကခုန္ေနၾက၏။ ဘာစကားကိုမွ မေျပာၾက။ သို႕ေသာ္ သူတို႕၏ မ်က္လံုးမ်ားထဲမွ မြတ္သိပ္မႈကို ေတြ႕ေနရသည္။
အားပါးပါး....မလြယ္ပါလား
သူတို႕၏ ကခုန္မႈမွာ သူတို႕ေသာက္ခဲ့သည့္ ခြက္အေရ အတြက္ကိုညႊန္ျပေနျခင္းျဖစ္သည္။ ခႏၶာကိုယ္ အစိတ္အပိုင္းမ်ားကို ကိန္းဂဏာန္းမ်ား အျဖစ္ သေကၤတျပဳကာ ေဖာ္ျပ ေနၾကျခင္းျဖစ္၏။
အဓိပၸါယ္ဖတ္ရန္ အေတာ္ ခက္ခဲေလသည္။ ဤကဲ့သို႕ ေသာ ေရတြက္မႈပံု စံကို နယူးဂီနီ လူမ်ိဳးမ်ား လည္း သံုးစြဲ ၾက၏။ သူ..ႀကိဳးစားပမ္းစား ေလ့လာယူရေလသည္။ ေက်နပ္အားရ မႈလည္းရိွခဲ့၏ ။
ေလ့လာမႈႈမ်ားၿပီးဆံုးၿပီဟု ယူဆေသာ အခ်ိန္က်မွ....
အင္း. .ေက်ာက္ျဖစ္တဲ့လူကို သြားၾကည့္ရဦးမယ္။
မိုးခါးေရမေသာက္ဘဲ ေတာင့္ခံေနသျဖင့္ ေက်ာက္ျဖစ္သြားသူမွာ တေယာက္တည္း ျဖစ္၏။ (က်န္လူ မ်ားအားလံုးမွာ မိုးခါးေရ ေသာက္ၿပီးရူး သြားၾက၏။)
ထိုလူသည္ သို႕မဟုတ္ ေက်ာက္ရုပ္သည္ အေ၀းသို႕ လွမ္းၾကည့္ေန၏။ ေက်ာက္ျဖစ္ေနေသာ မ်က္လံုး မ်ားကေတာ့ ဘာကိုမွျမင္ပံုမေပၚ။ ထိုေက်ာက္ရုပ္ကိုလွည့္ပတ္ၾကည့္ ရႈရင္းသူ. .သက္ျပင္းခ်မိ၏။
ျဖစ္မွ- -ျဖစ္ရေလ
ထိုလူအတြက္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရင္း သူ႕စိတ္ထဲမွာလဲစိမ့္ၿပီးေၾကာက္လာ မိ၏။
အင္း.. အခုျပန္တာဘဲ ေကာင္းပါတယ္..
ထိုအခိုက္မွာပင္...
ရုတ္ခ်ည္းဆိုသလို ေကာင္းကင္သည္ ညိဳမႈိင္းသြား၏။
ေ၀မႈန္ေသာ္လဲ ၾကမ္းတမ္းသည့္ေလတို႕က ေအးရွစြာ က်ဆင္းလာသည္။ တစ္စံုတစ္ခုေသာ ရနံ႕ကို ရႈဳ ရႈက္လိုက္ရၿပီး . . .
ဟင္...မိုးခါးႀကီး ထပ္ရြာေတာ့မယ္
ရင္ထဲမွာ ပူေလာင္ၿပီး ကမၼာပ်က္ သြားသလို ခံစားလိုက္ရသည္။
ေလထဲမွာမိုး၏ အေငြ႕ အသက္တို႕ ပါလာသည္။ သူ႕အေပၚက်လာေသာ မိုးစက္မိုးမႈန္ ပ်ပ်ကေလး မ်ားကို လက္ႏွင့္ ေ၀ွ႕ယမ္းကာကြယ္ ေနမိ၏။
ဂ်ိမ္း....ဂ်ဳန္း
မိုးၿခိမ္းသံ ႀကီးက ေျခာက္ျခား ဖြယ္ရာ ေပၚထြက္လာသည္။ သဲႀကီးမဲႀကီးရြာေတာ့ မည္မွာေသခ်ာ၏။
သူ ေယာက္ယက္ခက္ ေျပးလႊားေနမိသည္။ ဤမိုးကို ကာကြယ္၍ရေတာ့မည္ မဟုတ္ေၾကာင္းကို လည္း သိလိုက္ရသည္။
လူမ်ားကို ဒုကၡဆိုး အမ်ိဳးမ်ိဳးေပးခဲ့ေသာ မိုးခါးကို သူပက္ပက္စက္စက္ ဆဲဆိုရင္း လမ္းေပၚမွာ ခုန္ ေပါက္ေနမိ၏။
ၿပီး ... လိုအပ္ခ်က္တစ္ခုကို သတိရၿပီး . .ေဘးဘီ၀ဲယာဆီေလွ်ာက္ၾကည့္ မိသည္။
ဓါးတစ္လက္ကို ေတြ႕သည္။ ေကာက္ယူၿပီး သစ္ပင္ဆီသို႕ ေျပးသြားကာ ပင္စည္မွာအထစ္လုပ္ၾကည့္၏
ခုတ္ၾကည့္ျခင္း ျဖစ္သည္။ သို႕ ေသာ္ဘာ တစ္ခုမွ ထင္ မက်န္၊ ေဆြးေျမ႕ေနၿပီျဖစ္ေသာ ဓားႀကီးက ႀကိဳး သြား၏။
ေတာက္ . . .
လမ္းမေပၚမွာ ႀကိဳးတေခ်ာင္းကိုေတြ၍ ကုနး္ေကာက္ရေသးသည္။ ႀကိဳးကို အထံုးေလးမ်ားရစ္ ခ်ည္ ၾကည့္ ၏။ မရေခ်။ ထို ႀကိဳးထံုးနည္းကို သူမထံုးတတ္၊ ပံုစံုမ်ိဳးစံုႏွင့္ ကမန္းကတန္း ခ်ည္ၾကည့္ ေနၿပီး မရလြန္းသည့္ အဆံုးမွာ ထိုႀကိဳးကို ေဒါသ တႀကီး လႊင့္ပစ္လိုက္၏။
ေနာက္ဆံုး အေနႏွင့္ ကိုယ္အဂၤါ အစိတ္ အပိုင္းႏွင့္ ေဖာ္ျပႏိုင္ရန္ သူႀကိဳးစားရသည္။ မိုးစက္ေတြ က လည္းခပ္ပါးပါး က်ေရာက္ေနၿပီ ျဖစ္၏။
သို႕ ေသာ္လည္း ဒူးေျမာက္ လက္ေျမာက္ လုပ္ေနရျခင္းသည္ သူ႕ အတြက္ အဆင္မေျပလွေခ်။ ကိုယ္ အဂၤါ အစိတ္အပိုင္းမ်ားမွ တဆင့္ ကိန္း ဂဏာန္းကို ေဖာ္ျပေနသလို မျဖစ္ဘဲ ဓါတ္လိုက္ေနသလို ၊ ဘရိတ္ဒန္႕ ကေနသလို လို ျဖစ္ေနသည္။
ဒုကၡပဲ
ထိုသို႕ ဆိုရင္ေတာ့ တနည္းဘဲ က်န္ေတာ့သည္။ ေက်ာက္ရုပ္ရိွရာကို သူအေျပးသြားလိုက္၏။
မိုးခါးေရကို သူမေသာက္ဘဲ ေက်ာက္ရုပ္ အျဖစ္ခံေတာ့မည္။
ေက်ာက္ရုပ္၏ နေဘးမွာ သူ၀င္ရပ္သည္။ ရပ္ရပ္ ျခင္းမွာေတာ့ လက္ႏွစ္ဘက္ တြဲေလာင္းခ်ၿပီး ေတာင့္ ေတာင့္ ႀကီးရပ္ေနလိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ ထို႕ေနာက္မွာမူ ေနာင္လာေနာက္သားေတြ အျမင္မွာ သူ႕ ေက်ာက္ရုပ္လွပရန္ လိုအပ္ေၾကာင္း ကိုသတိရသည္။
ထိုသို႕ျဖင့္ တေစာင္းျပင္ရပ္သည္။ ခါးမွာ လက္ေထာက္ရပ္၏၊ ဆံပင္ကို ပင့္တင္ ရေသးသည္။ ဓါတ္ ပံုဆရ ေရွ႔မွာ အိုက္တင္ေပးသည့္ႏွယ္ သူ႕ကိုယ္ဟန္ကို အမ်ိဳးမ်ိဳး ျပဳုပင္ေနရ၏။
သိပ္ အခ်ိဳးမေျပသလို ခံစားမိ၏။ မိုးႀကီးကရြာ လာၿပီ။ ထိုအခါက်မွ ပန္းပုရုပ္တစ္ခု ၏ကိုယ္ ဟန္ကို သတိရၿပီး သူထိုင္ခ်လိုက္သည္။
ကမၻာေက်ာ္ ပန္းပုဆရာႀကီး ၾသဂတ္ရိုဒင္၏ အေတြးအေခၚ သမား ( ႊ့ငညုနမ ) အမည္ရိွ ပန္းပု၏ ကိုယ္ဟန္အတိုင္း သူထိုင္ေနျခင္းျဖစ္သည္။ ဒႆန တစ္ခုခုကို အေလးအနက္ စဥ္းစားေတြးေခၚေနဟန္ . .
မိုးႀကီးက တေ၀ါေ၀ါ ရြာခ်လာ၏။
အား . .ေအးလိုက္တာ
ခိုက္ခိုက္တုန္ေအာင္ ခ်မ္းေအးေနေသာ္လည္း ဤကိုယ္ဟန္ အေနအထားကိုမပ်က္ေအာင္ သူထိုင္ေန ခဲ့၏။
တစ္ကိုယ္လံုးလဲ စိမ့္စက္ ရႊဲစိုေနၿပီ။ ထိုင္ရတာလဲ ပင္ပန္းလွၿပီ၊ မိုးႀကီးရြာတာလဲ ၾကာၿပီ။ ေနာက္ဆံုး ဆဲခ်ိန္က်မွ ဤမိုးသည္ မိုးခါးမဟုတ္ ရိုးရိုး မိုးျဖစ္မွန္း သူသိရ၏။
....
ဘာေျပာရမွန္းပင္မသိ။ အူေၾကာင္ေၾကာင္ျဖင့္ သူျပန္ထလိုက္ရသည္။ ထြက္ခြာရန္ ျပင္ခ်ိန္ေရာက္မွ သူ႕ ကို စိုက္ၾကည့္ေနေသာ မ်က္လံုးအစံုမ်ားကို ျမင္လိုက္ရသည္။
ဟင္
ကိုယ့္ အပူႏွင့္ ကိုယ္ ျပာေလာင္ခတ္ေနခဲ့၍ ထိုလူမ်ားကို သူသတိမထားမိခဲ့။ ( ဘယ္အခ်ိန္ထဲက ေရာက္ေနၾကမွန္းမသိ)
သူ႕လိုဘဲ လာေရာက္ေလ့လာ သူမ်ားျဖစ္ပံုရသည္။ သူ႕ကို ၾကည့္ေနၾကရင္းတေယာက္ ကေျပာ၏။
အရူးေတြထဲ ဒီအရူးအဆိုးဆံုးဘဲေနာ္
ေအးေလ . . . မိုးခါးေရေတြ သူဘယ္ႏွစ္ခြက္ေလာက္ ေသာက္ပစ္လိုက္လဲမွ မသိတာ။ အမ်ားတံုးေသာက္ ၿပီး အရူးဆံုး ျဖစ္သြားတာေနမွာေပါ့။. . .ကြၽတ္. .ကြၽတ္. .ျဖစ္မွ ျဖစ္ရေလ
သူတို႕အားလံုးက သူ႕ ကို စိတ္မေကာင္းစြာ ၀ိုင္းၾကည့္ေနၾကေလသည္။

ၾကိဳက္လို ့ျပန္တင္ထားျဖစ္တာပါ ...
တာရာမင္းေ၀ အမွတ္တရ( ေနရဲ႕ အကၤ်ီ စာအုပ္မွ)

Tuesday, 2 October 2012

သူ ့လို “လူ”

ပုံမွာ ျမင္ေတြ႔ေနရတာကေတာ့ Anand kumar အမည္ရ သခၤ်ာဆရာ တစ္ဦး ျဖစ္ပါတယ္။

တြက္ခ်က္ျခင္းကို ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက အထံုဝါသနာပါျပီး အတန္းပညာ အဆင့္တိုင္းမွာ သခၤ်ာ အမွတ္အမ်ားဆံုး ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ တကၠသိုလ္မွာလည္း သခၤ်ာဘာသာရပ္ အထူးျပဳျပီး တက္ေရာက္ရာ ဘြဲ႔ရေအာင္ျမင္ခဲ့ပါတယ္။ Anand ရဲ ႔ရည္မွန္းခ်က္က ကမၻာေက်ာ္ သခၤ်ာ ပညာရွင္ တစ္ဦး ျဖစ္ဖို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အေမရိကန္ ကိန္းဘရိတ္ခ်္ တကၠသိုလ္ကို ဆက္ေလွ်ာက္ပါတယ္။ Number Theory (Mathematical Spectrum , Mathematical Gazette) အစရွိသျဖင္ ကိုယ္တိုင္ဖန္ တီးျပီး ေလွ်ာက္လႊာမွာ သူ႔ အရည္အခ်င္းကို ထုတ္ေဖာ္ျပသခဲ့ပါတယ္။ သူ႔ရဲ ႔အရည္အခ်င္းေၾကာင့္ ကိန္းဘရိတ္ခ်္တကၠိသိုလ္မွာ တကၠသိုလ္တက္ခြင့္ေပး လိုက္ပါတယ္။

ဝမ္းသာလို႔မဆံုးတဲ့ Anand ဟာ ဖခင္နဲ႔ တိုင္ပင္ပါတယ္။ Anand တို႔ မိသားစုဟာ ဆင္းရဲပါတယ္။ တကၠသိုလ္ ဆက္တက္ဖို႔ ေငြမရွိျဖစ္ေနပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အိႏိၵယႏိုင္ငံတစ္ဝန္း ဆပြန္ဆာေပးမယ့္ သူ တစ္ေယာက္ေယာက္ မ်ား ေတြ႔မယ္ဆုိတဲ့ ေမ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႔ လိုက္ရွာပါတယ္။ ကူညီမယ့္သူ မရွိပါဘူး။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ တကၠသိုလ္ဆက္တက္မယ့္ အိပ္မက္ကို အဆံုးရွံုးခံလိုက္ရပါတယ္။ အေဖျဖစ္သူကလည္း ကြယ္လြန္သြားတဲ့အတြက္ တကၠသိုလ္ ဆက္မတက္ျဖစ္ဖို႔ ၾကိမ္းေသသြားပါတယ္။

ေနာက္ေတာ့ အေမနဲ႔အတူ မုန္႔ျပားသလပ္ ေရာင္းတဲ့ အလုပ္ပဲ လုပ္ကိုင္ ပါေတာ့တယ္။ အပုိဝင္ေငြရရန္အတြက္ လည္း ကေလးေတြကို သခၤ်ာ သင္ေပးပါတယ္။ မုန္႔ျပားသလပ္ ေရာင္းတဲ့ ရထားဘူတာဆီ ေရာက္ေအာင္ သြားရတဲ့ ခရီးက ၆ နာရီၾကာပါတယ္။ သူ႔မွာ သိပ္အခ်ိန္မရပါဘူး။ လမ္းခရီးမွာ တကၠသိုလ္စာၾကည့္တိုက္ တစ္ခုရွိပါတယ္။ တစ္ရက္ကို နာရီပိုင္းမွ်အခ်ိန္ေပးျပီး ေန႔စဥ္ ပံုမွန္ သခၤ်ာနဲ႔ ဆိုင္တဲ့စာအုပ္ေတြ ရွာဖတ္ပါတယ္။ စေန၊ တနဂၤေႏြ က်ေတာ့ သူေနတဲ့ ျမိဳ ႔ငယ္တြင္းက စာၾကည့္တိုက္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို သြားျပီး ရွာဖတ္ပါတယ္။

ေနာက္ေတာ့ စိတ္ကူးတစ္ခု ရလာျပီး ရပ္ကြက္ထဲက အခန္းက်ဥ္းတစ္ခုကို တစ္လ အိႏၵိယရူပီ ၅၀၀ နဲ႔ ငွားရမ္းျပီး ကိုယ္ပိုင္ သိပၸံေက်ာင္းတစ္ခု ဖြင့္ပါတယ္။ ေက်ာင္းကို Ramanujam School of Mathematic (RSM) လို႔ အမည္ ေပးထားပါတယ္။ တစ္ႏွစ္အတြင္းမွာ ပဲ ေက်ာင္းသား ႏွစ္ေယာက္ ကေန ၃၆ အထိတိုးလာပါတယ္။ သံုးႏွစ္ၾကာတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ ့ ေက်ာင္းသား ဦးေရ ၅၀၀ အထိရွိလာပါတယ္။ ၂၀၀၀ ခုႏွစ္ အေစာပိုင္းေရာက္ ေတာ့ ဆင္းရဲသားမ်ားအတြက္ ကူညီဖို႔ စိတ္ကူးရလာပါတယ္။

လခမ်ားမ်ားေပးမွ တက္ႏိုင္မယ့္ သင္တန္းေက်ာင္း မတက္ႏိုင္ တဲ့ ေက်ာင္းသားမ်ားကို ေခၚယူျပီး သင္ၾကားေပးပါတယ္။ ၂၀၀၃ ခုႏွစ္က စတင္လို႔ Super 30 ပရိုဂရမ္ စတင္ေပးပါတယ္။ Super 30 ဆုိတာ ေက်ာင္းရဲ ႔ သခၤ်ာအေတာ္ဆံုး ေက်ာင္းသား ၃၀ ျဖစ္ပါတယ္။ ယင္း ၃၀ထဲမွာ သူေတာင္းစား၊ အိမ္ေျခမဲ့၊ အမွိုက္ေကာက္သမား အစရွိသျဖင့္ ဆင္းရဲႏွံုခ်ာတဲ့ ကေလးေတြေတာင္ ပါဝင္လာပါတယ္။ တစ္ႏွစ္အတြင္းမွာပဲ သူေမြးထုတ္ေပးတဲ့ စူပါ ၃၀ ဟာ အိႏၵိယႏိုင္ငံရဲ ႔ အေတာ္ဆံုး သခၤ်ာေက်ာင္းသားမ်ား ျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။ လူတန္းစားကြာဟေပမယ့္ ဥာဏ္ရည္ပိုင္းဆိုင္ရာမွာ အိႏၵိယတို႔ ျမင့္မားတယ္ဆုိတာကို Anand မွ သက္ေသျပႏိုင္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ယင္း စူပါ ၃၀ ဟာ ကမၻာ့ သခၤ်ာအေတာ္ဆံုး စာရင္းေတြ အထိေတာင္ ပါဝင္လာပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ သူ စစ္ေပးတဲ့ စူပါ ၃၀ စာေမးပြဲကို ဝင္ေရာက္ေျဖဆုိသူဟာ ၅၀၀၀ နဲ႔အထက္အထိ ရွိလာပါတယ္။ သူေမြးထုတ္ေပးတဲ့ ကေလးအားလံုးကို အိႏၵိယ နည္းပညာ တကၠသိုလ္ဝင္ခြင့္ရေအာင္ ပို႔ေဆာင္ေပးပါတယ္။ စူပါ ၃၀ စာရင္းမပါလည္း သင္ေပးသမွ်ေက်ာင္းသားတိုင္း ကို အိႏၵိယရဲ ႔အေကာင္း ဆံုး တကၠသိုလ္မ်ားသို႔ အမ်ားစု ေရာက္ေအာင္ စြမ္းေဆာင္ေပးႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ အိႏၵိယျပည္တြင္းရွိ အစိုးရတကၠသိုလ္နဲ႔ ပုဂၢလိက ေက်ာင္းမ်ားက သူ႔ကုိ လက္တြဲလုပ္ကိုင္ဖို႔ ဖိတ္ေခၚပါတယ္။ သူ ျငင္းဆန္ခဲ့ျပီး သူ႔ရဲ ႔ေက်ာင္းမွာပဲ ဆက္လက္သင္ၾကားပါတယ္။ လူဦးေရတိုးလာတဲ့အတြက္ အခန္းခ်ဲ ႔ရျပီး ဒီအတြက္ အျခား အလုပ္ေတြပုိလုပ္ခဲ့ပါတယ္။ ဆင္းရဲသားအမ်ားစုကို သင္ေပးရတဲ့အတြက္ လခ မယူပါဘူး။ လူတန္းစားေပါင္းစံုတက္ေရာက္ လာတဲ့အတြက္ အခ်ိဳ ႔ကို အိႏၵိယမွာ အသက္သာဆံုး လခနဲ႔ သင္ၾကားေပးပါတယ္။

သူ႔ရဲ ႔ထူးျခားတဲ့ လုပ္ေဆာင္ခ်က္မ်ားေၾကာင့္ ကိန္းဘရိတ္ခ်္တကၠသိုလ္ ဟာ ေက်ာင္းကုိ တက္ေရာက္ဖုိ႔ ဖိတ္ေခၚေပမယ့္ Anand ျငင္းဆန္လုိက္ ပါတယ္။ အျခား ဥေရာ ႏိုင္ငံၾကီးမွ ပုဂၢလိကအစိုးရေက်ာင္းမ်ားလည ္း သူ႔ကုိ ဖိတ္ေခၚေပမ့္ ျငင္းဆန္ခဲ့ပါတယ္။ သူသင္ၾကားေပးတဲ့ ေက်ာင္းဟာ အိႏၵိယႏိုင္ငံ က အေျခခံလူတန္းစား မ်ားအတြက္ေကာ အက်ိဳးျဖစ္ထြန္းေစ တာမို႔ ျဖစ္ပါတယ္။

BBC, Newsweek , Time တို႔မွ လာေရာက္အင္တာဗ်ဴးမွုမ်ား ျပဳလုပ္ပါ တယ္။ အေမရိကန္ သမၼတ အုိဘားမားကိုယ္တိုင္ Anand ရဲ ႔လုပ္ေဆာင္ခ်က္ကို ေလးစားျပီး သဝန္လႊာမ်ားေပးပို႔ခဲ့ပါတယ္ ။ အကူအညီ လိုအပ္ရင္ အခ်ိန္မေရြးေတာင္းႏိုင္တယ္လို႔ ဆုိထားေပမယ့္ Anand မယူခဲ့ပါဘူး။ စူပါ ၃၀ စာရင္းဝင္ ေက်ာင္းသားမ်ားထံလည္း သမၼတအုိဘားမား မွ ဂုဏ္ျပဳ စာလႊာမ်ား ေပးပို႔ခဲ့ပါတယ္။ Discovery ရုပ္သံလွိုင္းမွလည္း Anand ရဲ ႔ေက်ာင္းကို တစ္နာရီစာ ပရိုဂရမ္ရိုက္ကူးျပီး ထုတ္လြင့္ျပသခဲ့ပါတယ္။

သူဖြင့္လွစ္သင္ၾကားေပးတဲ့ေက ်ာင္းဟာလည္း ကမၻာ့ ေရွ ႔ေဆာင္ လမ္းျပ ေက်ာင္း ၄ခုစာရင္းမွာ ပါဝင္လာခဲ့ပါတယ္။ သူကိုယ္တိုင္ဟာလည္း Time မဂၢဇင္းမွာ ေရွ ႔ေဆာင္လမ္းျပ ပုဂၢိဳလ္ ၁၀၀ စာရင္းမွာ ပါဝင္လာ ခဲ့ပါတယ္။ ဧျပီလ ၂၀၁၁ မွာေတာ့ ဥေရာပ Focus မဂၢဇင္းက Anand ကို ကမၻာ့ စံျပပုဂၢိဳလ္တစ္ဦးလို႔ ဂုဏ္ျပဳသတ္မွတ္ေပးခဲ့ပါတယ္။ အိႏိၵယအဆိုးရ မွလည္း အျမင့္ဆံုး လူမူထူးခြ်န္ဆုမ်ား ခ်ီးျမင့္ခဲ့ပါတယ္။

ကိန္းဘရိတ္ခ်္ တကၠသိုလ္တက္ခြင့္ဆံုးရွံုးခ ဲ့ရျပီး မုန္႔ျပားသလပ္ ေရာင္း ရာကေန ကမၻာ့စံျပ ပုဂၢိဳလ္ျဖစ္လာတဲ့ Anand kumar ဟာ သာမန္ အရပ္သားတစ္ဦးျဖစ္ပါတယ္။ ကိုယ့္မွာ ရွိတဲ့ ပညာအရည္အခ်င္းကို တစ္နည္း မဟုတ္ တစ္နည္းနဲ႔ ေဖာ္ထုတ္ျပသႏိုင္တဲ့အတြက္ ကမၻာက စံထားရတဲ့ ပုဂၢဳိလ္တစ္ဦး ျဖစ္လာပါတယ္။ စာဖတ္သူတို႔လည္း ဒီလုိ ပုဂၢိဳလ္ တို႔အေၾကာင္းကို ေလ့လာဖတ္ရွုျပီး အားတက္လာေစရန္ဆႏၵနဲ႔ ဘာသာျပန္ ေဖာ္ျပေပးလိုက္ရပါတယ္။
--
ေအာင္ခမ္း (International news for myanmar)

Ref: Douknow
http://innewsmyanmar.blogspot.com/2012/10/blog-post_196.html

Search This Blog