ဖူးတံ၀င့္လို ့ မခ်ီနိုင္ေသာ

ကၽြန္ေတာ္ ေက်ာင္းစာေတြေၾကာင့္ေရာ ေလေနတာေတြေရာေပါင္းျပီး ဘေလာ့ေလးကိုေတာင္ ပစ္ထားမိတယ္
သၾကၤန္တြင္းမွာ မေပ်ာ္နိုင္တဲ့ သူေတြဆိုေတာ့လည္း အဟဲ ...

ဟိုဖတ္ဒီဖတ္နဲ ့ ကၽြန္ေတာ္ၾကိဳက္တဲ့ ေဆာင္းပါးေလးတစ္ပုဒ္ကို သူငယ္ခ်င္းတို ့လည္းခံစားလို ့ရေအာင္

မၽွေ၀ေပးလိုက္ပါတယ္  ...  ေဆာင္းပါးေလးနာမည္က  "ဖူးတံ၀င့္လို ့ မခ်ီနိုင္ေသာ" တဲ့

`အေမေရ…၊ ေဟာဒီမွာ … … …´
ေနာက္ေဖး လမ္းၾကားတခုထဲ ခ်ိဳးအ၀င္ သူ႔ကုိ ျမင္တာနဲ႔ စူးကနဲ ေနေအာင္ ေအာ္လိုက္ေသာ ကေလးတေယာက္ အသံက အိမ္တအိမ္ဆီမွ ေပၚထြက္လာ၏။ သိပ္မၾကာလုိက္…၊ အိမ္ႀကိဳ အိမ္ၾကားမွ ေခြး၀ဲစားတခ်ဳ႔ိ၏ အသံေတြက တ၀ူး၀ူး တ၀ုတ္၀ုတ္ျဖင့္ ပြတ္ေလာညံ သြားေတာ့သည္။ အိမ္အေတာ္မ်ားမ်ားမွ လူတခ်ိဳ႔က သတိအေနအထားျဖင့္ တမ်ိဳး၊ မလိုလားဟန္ တဖုံ၊ ရြံရွာဟန္ တနည္းေဆာင္ေသာ အၾကည့္ေတြျဖင့္ သူသြားေလရာကို လိုက္ၾကည့္ေန၏။ တခ်ိဳ႔ကေတာ့ လွမ္းလို႔ပင္ ေအာ္ေျပာလိုက္ပါေသးသည္…

`ဟဲ့…၊ ပလတ္စတစ္ ေကာက္ရင္လဲ ပလတ္စတစ္ပဲေကာက္ေနာ္၊ အ၀တ္ေတြ၊ ထဘီေတြေတာ့ ႐ုတ္မသြားနဲ႔´

တခ်ိဳ႔ကလည္း…

`သြားသြား…၊ ဒါ ပလတ္စတစ္ေကာက္တဲ့ ေနရာမဟုတ္ဘူး´

သူကေတာ့ ၾကားပါမ်ားလို႔ ႐ိုးေနၿပီ ျဖစ္ေသာ စကားလုံးေတြကို လ်စ္လ်ဴရႈလို႔ မ်က္လုံးေတြ က်ီးကန္းေတာင္ေမွာက္ အလုပ္ေပးရင္း လက္ထဲက သံစူးတပ္ တုတ္ေခ်ာင္းရွည္ေလးျဖင့္ ေတြ႔သမွ် ပလတ္စတစ္စုတ္ေတြကို ဆတ္ခနဲ ဆတ္ခနဲ ထိုးယူလို႔ ပိုးလာေသာ ပီနန္အိတ္ထဲ ခပ္သြက္သြက္ ထိုးသြင္းလိုက္သည္။

သိပ္ေတာ့ မဆိုးလွ…။ ဒီေနာက္ေဖးလမ္းထဲမွာ ပလစ္စတစ္စုတ္ အေတာ္မ်ားမ်ား ရလိုက္သလို အင္ဂ်င္၀ိုင္ ဗူးခြံအစုတ္တလုံး နဲ႔ ပုလင္းခြံ သုံးေလးလုံးပါ ရလိုက္သည္။ ေနာက္ေဖးလမ္းၾကားထဲက ျပန္ထြက္လာေတာ့ တေယာက္ေယာက္ရဲ့ ေအာ္သံတခုက ေနာက္မွာ ကပ္ပါ လိုက္ပါေသးသည္။

`ေနာက္တခါ ဒီလမ္းၾကားထဲ ၀င္လာၾကည့္၊ ခဲနဲ႔ ထုပစ္မယ္´

***

သူ႔နာမည္က ဖိုးေတ …။ ဟိုးငယ္ငယ္ကေတာ့ သူ႔အေမက သူ႔ကို ေမာင္လျပည့္လို႔ ေခၚတာ ေရးေတးေတး မွတ္မိေသးသည္။ ေနာက္ေတာ့ ဘယ္လိုက ဘယ္လို ဒီနာမည္တြင္လာတယ္ မသိ။ အခုေတာ့ သူ႔ပတ္၀န္းက်င္က လူေတြက သူ႔ကုိ `ဖိုးေတ´ လို႔ပဲ ႏႈတ္က်ိဳးေနၾကၿပီ။

သူတုိ႔တေတြ ေနေတာ့ မီးရထားခုံးေက်ာ္ တံတားတခု ေအာက္မွာ…၊ တခါတေလလဲ ကားလမ္းခုံးေက်ာ္ တံတားတခုခု ေအာက္မွာ…။ ၀တ္စုံ အျပာရင့္ရင္လူေတြ ျဖစ္ျဖစ္၊ ကာကီေရာင္လူေတြ ျဖစ္ျဖစ္ လာမေမာင္းထုတ္သေရြ႔ေတာ့ တံတားတခုခု ေအာက္က အုတ္ေဘာင္တန္း အဖီတခုခုဟာ သူတို႔ရဲ့အိမ္။ အဲဒီ ေနရာမွာပဲ စား၊ အဲဒီ ေနရာမွာပဲ အိပ္။ သူ႔အေဖကေတာ့ မီးရထားလမ္းေပၚမွာ အအိပ္ေကာင္းလုိ႔ ေသၿပီတဲ့…။

သူ႔အသက္ ဆယ္ႏွစ္သား အရြယ္ေရာက္ေတာ့ သူ႔အေမက အေဟာင္းနဲ႔ အသစ္လဲေသာ အ႐ုပ္အလဲသည္ လူႀကီးတေယာက္ေနာက္ လုိက္သြားသည္။ အဲဒီ အလဲသည္ လူႀကီးက က်ဴးေက်ာ္ရပ္ကြက္တခုမွာ ေနေတာ့ ခုံးေက်ာ္တံတားေတြ ေအာက္မွာသာ ေနရတာကုိ စိတ္ပ်က္ေနပုံရေသာ အေမက အားကုိးရွာပုံ ေပၚသည္။

က်ဴးေက်ာ္တဲအိမ္ ခပ္စုတ္စုတ္က နတ္ဘုံ၊ နတ္နန္းလဲ မဟုတ္၊ သူ႔ပေထြး အလဲသည္ႀကီးကလည္း သူ႔ကုိ တင္ေကၽြးမထားႏိုင္ေတာ့ သူသည္လည္း ပီနန္အိတ္ဆြဲလို႔ ပလတ္စတစ္ ထြက္ေကာက္ရေတာ့သည္ေပါ့…။

***

ပလတ္စတစ္ ေကာက္သမား ဆိုတာက ဘာေၾကာင့္ရယ္ေတာ့ မသိ…။ ျမင္သူတိုင္းက ေတြ႔လိုက္တာနဲ႔ သူခိုးတေယာက္ကို ၾကည့္တဲ့ အၾကည့္မ်ိဳးျဖင့္ ၾကည့္တတ္တာက မ်ားသည္။ ဘယ္လိုမွ ခိုးႏိုင္ေလာက္တဲ့ ေနရာမ်ိဳးမွာ မဟုတ္တဲ့ လမ္းမႀကီး နံေဘးလို ေနရာမ်ိဳးမွာေတာင္ စူးခၽြန္တုတ္ကေလးျဖင့္ ဟုိဟိုဒီဒီ ထိုးဆြရင္း ပလတ္စတစ္ေကာက္ေနတဲ့ သူ႔ကုိ ကြင္းေရွာင္ သြားသူကသြား၊ မသတီတဲ့ အၾကည့္နဲ႔ ၾကည့္သူက ၾကည့္နဲ႔ သူတို႔မွာ လူထက္ တဆင့္နိမ့္ေသာ လူဘ၀ကို ေရာက္ေနရသလိုလို…။

တခ်ိဳ႔ အက်င့္မေကာင္းသူ တေယာက္တေလကေတာ့ လက္ေဆာ့ေျခေဆာ့နဲ႔ အ၀တ္ေတြ ႐ုတ္သြားတာမ်ိဳး ရိွတတ္ေလေတာ့ နဂိုကတည္းကမွ ႏုံခ်ာလွတဲ့ သူတို႔ကုိ ပုိလို႔ ႏွိမ္ခ်င္စရာ ျဖစ္ေနတာလားေတာ့ မသိပါ။ ေျပာခြင့္ ႀကဳံခဲ့ရင္ေတာ့ လူေတြကို ဖိုးေတ ေျပာျပလိုက္ခ်င္သည္။ ဘ၀ေပး အေျခအေနေၾကာင့္ ဒီအလုပ္လုပ္ေနရေပမယ့္ သူတို႔ေတြ အားလုံးဟာေတာ့ သူခုိး ဂ်ပိုးမ်ား မဟုတ္ရပါ … လို႔။

***

ဒီေန႔ေတာ့ ဖိုးေတ တေယာက္ ကံနည္းနည္း ေကာင္းေနသည္ ဆိုရမည္။ ခါတုိင္းဆိုရင္ တေနကုန္ေအာင္ ေကာက္ပါမွ မျပည့္တတ္ေသာ ပီနန္အိတ္ငယ္ေလးက ဒီေန႔ေတာ့ ေစာေစာစီးစီးပင္ ျပည့္သြားသည္။ ဒါ့အျပင္ ေရသန္႔ဗူးခြံေတြလည္း အေတာ္မ်ားမ်ား ရလိုက္ေသးသည္။

ေမာေမာပန္းပန္းနဲ႔ ေလွ်ာက္လာရင္ ဗန္ဒါပင္ႀကီး တပင္ေအာက္ ေရာက္ေတာ့ ပီနန္အိတ္ေလးကို ေဘးမွာ ခ်ရင္း ခဏ ထုိင္ေနခိုက္…

`ကလင္…ကလင္..ကလင္´

အသံရွည္တခုကို ၾကားအၿပီးမွာေတာ့ ဖိုးေတေရွ႔က ျမင္ရတဲ့ အေဆာက္အဦထဲကေန ကေလးေတြ လမ္းေပၚကို ျဖာခနဲ ထြက္လာၾက၏။ အျဖဴ အစိမ္း ၀တ္စုံေလးေတြနဲ႔ သူတုိ႔ကုိ ဖိုးေတ တေယာက္ခ်င္းစီ လိုက္ေငးေနမိသည္။ တခ်ိဳ႔ကလည္း မိဘေတြက လာႀကိဳတဲ့လူကႀကိဳ၊ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း လာႀကိဳသူက ႀကိဳ…၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အားလုံးကို ၾကည့္ရသည္မွာ ၿပဳံးလုိ႔…၊ ေပ်ာ္လို႔…။

အဲဒီ အေဆာက္အဦးထဲမွာ တေန႔တေန႔ သူတို႔ေတြ ဘာလုပ္ေနၾကလဲ ဆိုတာ ဖိုးေတ သိခ်င္လွသည္။ တခါတေလ အဲဒီလို အေဆာက္အဦးေရွ့ကေန ျဖတ္ေလွ်ာက္မိရင္ သံၿပိဳင္ ေအာ္ဆိုေနၾကေသာ အသံေတြကို ၾကားရရင္ သူတုိ႔ေတြလို လိုက္ဆိုခ်င္မိသည္။ သူတုိ႔ ဘာေတြ ဆုိေနပါလိမ့္။

`ဟဲ့ေကာင္ေလး…၊ နင့္အသက္ ဘယ္ႏွစ္ႏွစ္ ရိွၿပီလဲ´

သူ႔ေရွ႔မွာ လာရပ္ၿပီး သနားသလိုလို အၾကည့္နဲ႔ ေမးလိုက္ေသာ မိန္းမႀကီးကို ဖိုးေတ မ်က္လုံးေလး အေၾကာင္သားျဖင့္ ျပန္ၾကည့္မိသည္။ မိန္းမႀကီးေဘးမွာက ဖိုးေတနဲ႔ ရြယ္တူေလာက္ရိွမည့္ အျဖဴအစိမ္း၀တ္ ေကာင္ေလး တေယာက္…။ မိန္းမႀကီးက ဖိုးေတကို ေမးလိုက္ရင္း ေဘးမွာပါလာသည့္ သူ႔သားကို ေျပာလိုက္သည္။

`သား ေက်ာင္းမတက္ခ်င္ရင္ သူ႔လို ပလတ္စတစ္ ေကာက္မလား´

ေကာင္ေလးက `ဟင့္အင္း၊ မေကာက္ဘူး´ ဟု ခပ္သြက္သြက္ ေျဖၿပီး သူ႔အေမအနားကို ပိုတိုးကပ္လုိက္သည္။ မိန္းမႀကီးက…

`ေအး…၊ ဒါဆိုရင္ သား ေက်ာင္းတက္ရမယ္၊ စာ ႀကိဳးစားရမယ္ေနာ္။ စာမတတ္ရင္ သူတို႔လိုပဲ လမ္းေဘးမွာ သား ပလတ္စတစ္ ေကာက္ရမွာ´

မိန္းမႀကီးက ေျပာလဲေျပာ၊ သူ႔သားကိုလည္း ေခါင္းကို ဖြဖြ ပြတ္ေပးေတာ့ ေကာင္ေလးက ေခါင္းၿငိမ့္ျပသည္။ ခဏၾကာေတာ့ သူတို႔ ျပန္လွည့္ထြက္သြားသည္။ ျပန္လွည့္မသြားခင္ မိန္းမႀကီးဆီက ငါးက်ပ္တန္ တရြက္ သူ႔ဆီ လြင့္က်လာသည္။ ဖိုးေတ အားရ၀မ္းသာျဖင့္ ေကာက္ယူလိုက္၏။

***

ညေန မိုးခ်ဳပ္လုပါၿပီ။

အေမွာင္ထုက ေလာကတခြင္ကို ၀ါးမ်ိဳးလုဆဲတြင္ မွိတ္တုတ္တုတ္ အလင္းေရာင္တခ်ိဳ႔ျဖင့္ အိမ္တခ်ိဳ႔ဆီက ကေလးတခ်ိဳ႔ရဲ့ စာအံသံ လမ္းေပၚလြင့္ေနသည္။

`ပန္းကေလးမ်ား ပြင့္ေတာ့မည္၊ ဖူးတံ၀င့္လို႔ခ်ီ… ေနျခည္မွာ ေရႊရည္ေလာင္း၊ ငါတုိ႔ စာသင္ေက်ာင္း´

လမ္းေပၚက အေမွာင္ထဲမွာေတာ့ ဖိုးေတတေယာက္ ပီနန္အိတ္ခြံေလး ထမ္းလို႔ ေလွ်ာက္ေနဆဲ…။ ဖိုးေတ ပလတ္စတစ္ ေကာက္ေနတာ ပညာမတတ္လို႔လား…၊ ဒါမွမဟုတ္… … … …။

ဘာေၾကာင့္လဲ ဆိုတာကေတာ့ ဖုိးေတတေယာက္ မသိႏိုင္ေပမယ့္ အေျဖေပါင္းမ်ားစြာကေတာ့ ရိွေနပါလိမ့္မည္။ ဖူးတံ၀င့္လို႔ မခ်ီႏိုင္တဲ့ ဖိုးေတလို ပန္းကေလးေတြကေတာ့…။

မဇၥ်ိမ ဆိုဒ္မွကူးယူေဖၚျပသည္။