Search This Blog

Sunday 16 December 2012

မိေက်ာင္းတစ္ေကာင္ရဲ႕မ်က္ရည္

ကၽြန္မ မငိုဘူးလို႔ သူတို႔ေျပာၾကတယ္။ မ်က္ရည္ကလည္း အတုေတြပါတဲ့။ ေတာင္အေမရိကတိုက္က ေတာနက္တစ္ေနရာမွာ ကၽြန္မ မင္းမူက်က္စားတယ္။ ကၽြန္မက ခြန္အားဗလျပည့္စံုတဲ့ မိေက်ာင္းတစ္ေကာင္ပါ။ ကၽြန္မဘာျဖစ္လို႔ ငိုရမွာလဲ?

အေမွာင္ထဲကေန ကၽြန္မအၿမဲလန္႔လန္႔ႏိုးတယ္။ ညတိုင္းမက္တဲ့အိပ္မက္ထဲကေန ကၽြန္မ လန္႔ႏိုးတယ္။ အိပ္မက္ထဲမွာ ကၽြန္မ အင္အားမဲ့ေနတယ္။ မ်က္လံုးေတြ ေဖ်ာ့ေတာ့ေနတယ္။ ကိုယ္လက္ေတြ လႈပ္ရွားလို႔မရဘူး။

ကၽြန္မကိုေမြးဖြားၿပီး သိပ္မၾကာခင္မွာ အေမနဲ႔အတူ စြတ္စိုတဲ့ကမ္းစပ္တေလွ်ာက္ ကၽြန္မတြားသြားေနခဲ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က မနက္ခင္းဆိုတာကို ကၽြန္မေကာင္းေကာင္းမွတ္မိေန
တယ္။ ေနေရာင္ျခည္ေၾကာင့္ လက္လက္ထေနတဲ့ ေအးစိမ့္စိမ့္ေခ်ာင္းေရေတြက ကၽြန္မကိုယ္ေပၚျဖတ္စီးေနတယ္။ တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ပတ္၀န္းက်င္ထဲ ကၽြန္မနစ္ေမ်ာေနမိတယ္။

ကၽြန္မက အေမရဲ႕အငယ္ဆံုးကေလးပါ။ ကၽြန္မကို အစာေပးတယ္၊ ေနရာအႏွံ႔ေခၚလည္တယ္ဆိုေပမယ္
့ အေမဘယ္ေတာ့မွ မၿပံဳးဘူး။ တစ္ခါတေလ အေမမ်က္လံုးထဲမွာ ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႔တဲ့ အရိပ္အေယာင္ေတြ စြန္းထင္ေနတတ္တယ္။ ဒါေတြဟာ အေမ့မ်က္လံုးကို ပိုလွေစတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီသိမ္ေမြ႔မႈေတြက လွ်ပ္တစ္ျပက္အတြင္းမွာ ေပ်ာက္သြားတတ္ၿပီး "ဒီေလာကႀကီးမွာ အားႏဲြ႔သူရဲ႕အသားကို အားသန္သူစားဆိုတဲ့ စကားတစ္ခြန္းရွိတယ္။ အင္အားႀကီးသူ အသက္ရွင္စတမ္းဆိုတဲ့ ဥပေဒတစ္ခုရွိတယ္" လို႔ အေမေျပာတယ္။

ဒါေၾကာင့္ အားႏဲြ႔သူ မျဖစ္ရဘူး။

အဲဒီေန႔မနက္က ကၽြန္မတို႔ အတိုက္ခိုက္ခံလိုက္ရတယ္။ ေခ်ာင္းအေကြ႔တစ္ခုမွာ အေမက ကၽြန္မကိုေရွ႕ဆက္သြားဖို႔ အမိန္႔ေပးတယ္။ အေမ့စကားကို ကၽြန္မနားေထာင္ၿပီး ေရွ႕ဆက္သြားတယ္။ စက်င္ေက်ာက္ေတြေၾကာင့္ ကၽြန္မဗိုက္သားေတြ စူးၿပီးနာေနတယ္။ ေရွ႕ဆက္မသြားခ်င္လို႔ ရပ္လိုက္ၿပီး အေမ့ကို ကၽြန္မလွည့္ၾကည့္လိုက္တယ္။ အေမကေနာက္ျပန္လွည့္ၿပီး ဆုတ္ခြါဖို႔ျပင္ေနတာကို ကၽြန္မေတြ႔လိုက္တယ္။ အေမ့ကိုၾကည့္ၿပီး ကၽြန္မနားမလည္ဘူး။ ကိုယ္ကိုအျမန္လွည့္ၿပီး အေမေနာက္အမီလိုက္ဖို႔ ကၽြန္မစဥ္းစားလိုက္တယ္။

ရုတ္တရက္ ကၽြန္မခါးကေန ကိုင္ေျမာက္ခံလိုက္ရတယ္။ ထက္ျမက္တဲ့သြားေတြက သိပ္မမာေသးတဲ့ ကၽြန္မအခြံထဲတိုး၀င္လာတယ္။ ကၽြန္မရုန္းမိတယ္။ အၿမီးနဲ႔ေရျပင္ကို ကၽြန္မရိုက္ၿပီးရုန္းမိတယ္။
အေမက ကၽြန္မကို ေနာက္ျပန္လွည့္ၾကည့္တယ္။ အေမ့မ်က္လံုးထဲမွာ ျပတ္သားတဲ့အရိပ္ေတြ ျပည့္ေနတယ္။ အေမေျပာခဲ့ဖူးတဲ့ စကားတစ္ခြန္းကို ကၽြန္မရုတ္တရက္ သတိရလိုက္မိတယ္။ ကၽြန္မတို႔မိေက်ာင္းမိသားစုမွာ ကိုယ့္အသက္ရွင္ဖို႔ ကိုယ့္သားသမီးေတြကိုလည္း စြန္႔လႊတ္ႏိုင္ရသတဲ့...

ကၽြန္မ မ်က္လံုးအိမ္ကမ်က္ရည္ေတြ ပန္းထြက္လာတယ္။ အေမ... အေမ!

ဒီေတာနက္ထဲမွာ ေနာက္ထပ္အင္အားႀကီးသူက က်ားသစ္ေတြျဖစ္တယ္။ သူတို႔ရဲ႕ အမူအရာကသိမ္ေမြ႔ၿပီး သြားေတြက ခၽြန္ထက္တယ္။ မနက္ပိုင္းမွာ သူတို႔အစာရွာေလ့ရွိတယ္။ တစ္ခါတေလ မိေက်ာင္းေလးတစ္ေကာင္ကလည္း သူတို႔အတြက္ အရသာထူးတဲ့မနက္စာျဖစ္တယ္။

ကၽြန္မကိုဖမ္းတဲ့က်ားသစ္က က်ားသစ္မတစ္ေကာင္ပါ။ ကၽြန္မ မေၾကာက္မိဘူး။ ကၽြန္မကိုထားၿပီး အေမ ေနာက္ျပန္လွည့္သြားတဲ့အခ်ိန
္ကစၿပီး ကၽြန္မ ဘာကုိမွ မေၾကာက္ေတာ့ဘူး။ ကၽြန္မကို က်ားသစ္ေလးေတြေရွ႕ က်ားသစ္မ ပစ္ေပးလိုက္တဲ့အခ်ိန္ က်ားသစ္မကို ကၽြန္မႏွစ္သက္သြားမိတယ္။ အေမလည္း ကၽြန္မကို အစာေတြေကၽြးဖူးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီလို သိမ္သိမ္ေမြ႔ေမြ႔ မရွိခဲ့ဖူးဘူး။

က်ားသစ္ေလးေတြကို လ်ာနဲ႔လွ်က္ၿပီး မနက္စာစားဖို႔ က်ားသစ္မက ညင္ညင္သာသာေခၚေနတယ္။ က်ားသစ္ေလးေတြက ကၽြန္မဘက္ကို ဦးတည္လာေနတယ္။ ဦးေခါင္းထိပ္မွာ ေထာင့္ရွစ္ေထာင့္ရွိတဲ့ေနမင
္းလို ထူးျခားတဲ့ပန္းကြက္ပါတဲ့ က်ားသစ္ငယ္ေလးတစ္ေကာင္က ကၽြန္မအနားနားကပ္ၿပီး ကၽြန္မကိုၾကည့္တယ္။ ကၽြန္မစိတ္ထဲမွာ "စားပါ.. စားပါ.. မင္းသိပ္ကံေကာင္းတယ္။ မင္းမွာ မင္းကိုခ်စ္တဲ့ အေမရွိတယ္။ ငါ့မွာ ဘာမွမရွိဘူး။ ငါေသတာပဲေကာင္းမယ္" လို႔ ေတြးေနမိတယ္။

က်ားသစ္ေလးက ကၽြန္မကိုၾကည့္ၿပီး က်ားသစ္မကိုေမးတယ္။

"သူဒီေလာက္ ငယ္တာ... သူ႔ေမေမေရာ?"

ေျပာေျပာဆိုဆို က်ားသစ္ေလးက ကၽြန္မကို ရုတ္တရက္ ေရထဲပစ္ခ်လိုက္တယ္။ က်ားသစ္မေဘးမွာ ပြတ္သပ္က်ီစယ္ရင္း ေရစီးေနာက္ ေမ်ာသြားတဲ့ကၽြန္မကို သူေငးၾကည့္ေနခဲ့တယ္။

အေမ့အနား ကၽြန္မ မျပန္ခဲ့ဘူး။ ေရစီးအတိုင္း ေနာက္ေနရာတစ္ေနရာဆီ ကၽြန္မစီးေမ်ာခဲ့တယ္။ ကၽြန္မ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ ႀကီးျပင္းခဲ့တယ္။ ကိုယ္တိုင္အစာရွာတယ္။ ကိုယ္တိုင္ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာ
က္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မ အိပ္မက္ဆိုး မၾကာခဏမက္တတ္တယ္။ မက္တဲ့အိပ္မက္တိုင္းက ကၽြန္မကို အေမစြန္႔ပစ္တဲ့ မနက္ခင္းျဖစ္တယ္။ အိပ္မက္ရဲ႕အစက လွပတယ္။ အဲဒီေနာက္ တျဖည္းျဖည္း အက်ည္းတန္လာၿပီး ဒဏ္ရာေတြ ျပင္းထန္လာတယ္။ အိပ္မက္ဆိုးက လန္႔ႏိုးလာတိုင္း ကၽြန္မကိုယ္ကၽြန္မ ေမးမိတယ္။ ကၽြန္မဘာျဖစ္လို႔ မိေက်ာင္းျဖစ္ရတာလဲ?

ကၽြန္မလူလားေျမာက္ခဲ့တယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ အေရခြံေတြမာေက်ာၿပီး မ်က္လံုးေတြစူးရွလာတယ္။ ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္လာတယ္။ ဒီေရစီးေၾကာင္းမွာ ကၽြန္မဟာ ဘုရင္တစ္ဆူျဖစ္ခဲ့တယ္။ ကၽြန္မမွာ ကၽြန္မရင္ေသြးေလးေတြရွိတယ္။
မိခင္ေကာင္းတစ္ဦးျဖစ္ဖို႔ ကၽြန္မႀကိဳးစားခဲ့တယ္။ သူတို႔ကိုကၽြန္မခ်စ္တယ္၊ ဂရုစိုက္ကာကြယ္တယ္၊ အႏၱရာယ္နဲ႔ႀကံဳခဲ့သည့္တိုင္ သူတို႔ကိုစြန္႔ပစ္ၿပီး ကိုယ္တိုင္လြတ္ေျမာက္ဖို႔ ကၽြန္မကိုယ္လြတ္ရုန္းမွာ မဟုတ္ဘူး။

မိေက်ာင္းမိသားစုမွာ မိခင္ေကာင္းတစ္ဦးရွိတယ္လို
႔ ေတာနက္ထဲမွာ သတင္းေမႊးခဲ့တယ္။ ကေလးေတြက ဒီအတြက္ ကၽြန္မကို ဂုဏ္ယူ၀မ္းေျမာက္ၾကတယ္။

တစ္ည အိပ္မက္ဆိုးကေန ကၽြန္မလန္႔ႏိုးလာတဲ့အခ်ိန္ အနီေရာင္အလင္းတန္းတစ္ခုကို ကၽြန္မေတြ႔လိုက္တယ္။ ကေလးေတြကိုႏႈိးၿပီး ေနရာကေနကၽြန္မခြါခိုင္းတယ္။
ဒီေနရာက မၾကာခင္ပ်က္သုန္းေတာ့မယ္။ ကီလိုမီတာ(၂၀)က ေတာအုပ္ေတြ အဖ်က္ဆီးခံလိုက္ရတယ္။ ကီလိုမီတာ(၂၀၀)အျပင္ကေတာအုပ္ေတြ စိုက္ပ်ဳိးေျမျဖစ္ခဲ့တယ္။

အေတာ္ၾကာ ခရီးဆက္ၿပီး အရင္က ကၽြန္မေနခဲ့တဲ့ေနရာကို ကၽြန္မတို႔ေရာက္လာခဲ့တယ္။ ဒီေနရာမွာလည္း အစာေတြ ေခါင္းပါးေနၿပီ။ တိရစၧာန္အမ်ားက ဒီထက္နက္ထဲ ေတာထဲေျပာင္းေရြ႔သြားၾကၿပီ။
အသက္ရွင္ေနတဲ့တိရစၧာန္ေတြကို ကၽြန္မတို႔မျမင္မိတာ (၂)ရက္ရွိေနပါၿပီ။

မနက္ခင္းတစ္ခုမွာ အငယ္ဆံုးကေလးကိုေခၚၿပီး ကၽြန္မအစာရွာထြက္ခဲ့တယ္။ ကံဆိုးစြာနဲ႔ ကၽြန္မရဲ႕မ်က္စိေရွ႕မွာပဲ က်ားသစ္တစ္ေကာင္ရဲ႕ အတိုက္အခိုက္ကို သူခံလိုက္ရတယ္။ ေရွ႕ကို အျမန္ထိုးတက္ၿပီး ကေလးရဲ႕အသက္ကိုကယ္ဖုိ႔ ကၽြန္မႀကိဳးစားတယ္။

ေရွ႕တက္ၿပီး က်ားသစ္ကို ကၽြန္မအၿမီးနဲ႔ ပုတ္ထုတ္မယ့္အခ်ိန္ က်ားသစ္ရဲ႕ဦးေခါင္းထိပ္က ရွစ္ေထာင့္ေနမင္းကို ကၽြန္မေတြ႔လိုက္တယ္။ သူပိန္လွီေနတယ္။ ဗိုက္ေတြျပားခ်ပ္ေနတယ္။ အစာမစားရတာ ေတာ္ေတာ္ၾကာေနပံုရတယ္။ တကယ္လို႔ အစာထပ္မရရင္ သူေသႏိုင္တယ္လို႔ ကၽြန္မထင္တယ္။ ကၽြန္မမွာ သားသမီးေတြအမ်ားႀကီးရွိတယ္။
ဒီက်ားသစ္သာမရွိခဲ့ရင္ ကၽြန္မမွာလည္း ဒီမိသားစုရွိခဲ့မွာ မဟုတ္ဘူး။

ကၽြန္မအၾကာႀကီး ေတြေ၀ေနတယ္။ ေနာက္ဆံုး ကၽြန္မလွည့္ထြက္လာခဲ့တယ္။ ေထာင့္ခ်ဳိးတစ္ေနရာေရာက္ေတာ
့ ကၽြန္မေနာက္ျပန္လွည့္ၾကည့္မိတယ္။ ကၽြန္မအျမင္ေတြ မႈန္၀ါးေနတယ္။ မ်က္စိေရွ႔ကအရာအားလံုးကို ကၽြန္မသဲသဲကဲြကဲြ မျမင္ႏိုင္ေတာ့ဘူး... ကၽြန္မရဲ႕မ်က္လံုးအိမ္ထဲမွာ မ်က္ရည္ေတြ ျပည့္ႏွက္ေနလို႔ေလ.......


မူရင္းလင့္-- http://book.qq.com/s/book/0/10/10929/47.shtml

ႏိုင္းႏိုင္းစေန (Saturday, May 29, 2010)
 
 
 

Friday 7 December 2012

ရင္ရဲ့ ရိုးရာ

ကၽြန္ေတာ္တို႔ၿမိဳ႕ေလးမွာ ဥာဏ္မမွီတဲ့ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ရွိတယ္… ေမြးကတည္းက ဥာဏ္မမွီတာ မဟုတ္ဘဲ သူ႕အသက္၅ႏွစ္ အရြယ္မွာ အဆိပ္ဓာက္ေငြ႕ ရွဴမိၿပီးသူတစ္ေယာက္တည္း အသက္ရွင္ေနခဲ့တယ္… သူနဲ႔တစ္ခန္းတည္း အတူတူ အိပ္ေနတဲ့ သူ႕အေဖဟာ ေနာက္ဆံုးက်န္တဲ့အင္အားကို သံုးၿပီး သူ႔ကို ျပတင္းေပါက္ အျပင္ဘက္ကို တြန္းပို႔ႏိုင္လိုက္ၿပီး သူကိုယ္တိုင္ကေတာ့ အခန္းထဲမွာဘဲ လဲက် ေသဆံုးခဲ့ရတယ္… အဲဒီေနာက္ပိုင္းမွာ ေကာင္ေလးဟာ ေပ်ာ္သည္ျဖစ္ေစ၊ စိတ္ညစ္သည္ျဖစ္ေစ အျမဲတမ္း အအနဲ႔ ရယ္ေန ျပံဳးေနတတ္တယ္… ေျပာၾကတာကေတာ့ အဆိပ္ေငြ႕ရွဴမိၿပီးေနာက္ပိုင္း ဦးေႏွာက္ထိသြားရွာတယ္။
ေကာင္ေလးမွာ လွပတဲ့ အေမနဲ႔ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ ညီမေလးတစ္ေယာက္ေတာ့ရွိတယ္… သူ သူ႕အေမကို အျမဲေမးေလ့ရွိတယ္… သူ႕ ေဖေဖ ဘယ္ေရာက္သြားၿပီလဲတဲ့… သူ႕ေမေမက ေတာ့ သူကို ျပန္ေျဖတယ္… ေဖေဖဆံုးသြားၿပီ… သူ ၾကယ္ အျဖစ္ေျပာင္းသြားၿပီးေတာ့ ဟိုးမိုးေကာင္းကင္ထက္မွာ သားသားတို႔ ေမေမတို႔ကို အျမဲေစာင့္ၾကည့္ေနတယ္ေလ…

ေကာင္ေလးကေတာ့ ညတိုင္း ျခံထဲက ျမက္ခင္းျပင္မွာ လဲၿပီး ၾကယ္ေတြကို ၾကည့္ေလ့ရွိတယ္… ၾကည့္ရင္းျပံဳးရင္း….

ေကာင္ေလး ၁၁ႏွစ္သား အခ်ိန္မွာ သူ႔ အခ်စ္ဆံုးေမေမဟာ ေက်ာက္ကပ္ေရာဂါနဲ႔ဆံုးသြားရွာတယ

္… မဆံုးခင္မွာ သူ႕ညီမေလးကို ေသေသခ်ာခ်ာ ဂရုစိုက္ဖို႔ မွာသြားခဲ့တယ္… အဲဒီ အခ်ိန္တုန္းက သူ႔ညီမေလးက ၆ႏွစ္ဘဲရွိေသးတယ္။
ေကာင္ေလးက ေတာ့ အအနဲ႔ဘဲ ျပံဳးေနတတ္တယ္… ညတိုင္း ေကာင္းကင္ထက္က ၾကယ္ေတြကို ၾကည့္ေလ့ရွိတယ္… သူေျပာတယ္… ေကာင္းကင္ထက္မွာ ၾကယ္ အသစ္တစ္လံုးတိုးလာတယ္… အဲဒါက ေမေမဘဲ… ေဖေဖ နဲ႔ နီးနီးကပ္ကပ္ရွိေနတယ္…

စိတ္ရင္းေကာင္းတဲ့ လူေတြရဲ႕ကူညီမႈနဲ႔ ေကာင္ေလးဟာ တြန္းလွည္းဘိန္းမုန္႔ဆိုင္ေလးတစ
္ဆိုင္ဖြင့္ႏိုင္ခဲ့တယ္… မုန္႔ဆိုင္ေလးကေတာ့ ညီမေလးရဲ႕ေက်ာင္းနဲ႔သိပ္မေ၀းဘူး
ေကာင္ေလးဟာ အိမ္မွာ ရွိေနတဲ့ အခ်ိန္ ဘယ္ေတာ့မွ ညီမေလးရဲ႕ အခန္းထဲကို မ၀င္ဘူး… ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ညီမေလးက သူ႔ကိုမုန္းတယ္… ညီမေလးက ဒီလို လအ အစ္ကို တစ္ေယာက္ရွိတာကို မၾကိဳက္ဘူး… ဒါေပမဲ့ သူကေတာ့ ညီမေလးရဲ႕ အခန္းတံခါး၀ေလးကိုမွီၿပီး ညီမေလး စာၾကည့္ေနတာကို ၾကည့္ေနရတာကို ႏွစ္သက္တယ္… သူ႕ညီမေလး သတိထားမိလိုက္တိုင္း သူကေတာ့ အျပစ္လုပ္မိတဲ့ ကေလးေလး တစ္ေယာက္လို ပုန္းေနရွာတယ္…ၿပီးေတာ့ ျပံဳးလိုက္ေသးတယ္… ေပ်ာ္သလား… ၀မ္းနည္းလားေတာ့ မသိဘူး…

ေကာင္ေလးဟာ မနက္တိုင္း ေစာေစာထၿပီး ညီမေလး အတြက္ မနက္စာလုပ္ေပးၿပီးမွ တြန္းလွည္းေလးတြန္းၿပီး အလုပ္သြားေလ့ရွိတယ္… ညဘက္က်ေတာ့… ၾကယ္ေတြကို ၾကည့္ေနရတာဟာ သူ႕ အၾကိဳက္ဆံုး အလုပ္ဘဲ။

ေကာင္းေလးရဲ႕လက္ရာဟာ အရမ္းေကာင္းတယ္… ေက်ာင္းက ဆရာေတြေကာ… ေက်ာင္းသားေတြေကာ သူ႔ရဲ႕ ဆိုင္မွာ ဘိန္းမုန္႔၀ယ္စားေလ့ရွိတယ္… ဒါေပမဲ့ ေကာင္းေလးမွာ ေက်ာင္းတက္ေနတဲ့ ညီမေလးေခ်ာေခ်ာေလးတစ္ေယာက္ရွိတာ
ကို ဘယ္သူမွ မသိၾကဘူး… ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ညီမေလးက သူ႔ဆီမွာ လအ အစ္ကို တစ္ေယာက္ရွိတာကို မသိေစခ်င္ဘူး… ေကာင္ေလးကေတာ့ အအနဲ႔ျပံဳးေနတတ္တယ္… ေပ်ာ္သည္ျဖစ္ေစ… စိတ္ညစ္သည္ျဖစ္ေစ…
ေကာင္ေလးက အလုပ္ အရမ္းၾကိဳးစားတယ္… ၿပီးေတာ့ ပိုက္ဆံလဲ အရမ္းေခၽြတာတယ္… သူဒီေလာက္ထိႀကိဳးစားၿပီးပိုက္ဆံ
ရွာေနတာ ဘာအတြက္လဲဆိုတာကို ဘယ္သူမွ မသိၾကဘူး… ေကာင္ေလး အလုပ္လုပ္တဲ့ အခ်ိန္မွာ လက္ကို ခဏခဏ မီးပူေလာင္တယ္… ဖိနပ္တစ္ဖက္လဲ အျမဲလိုလိုေပ်ာက္လို႔… ညီမေလးက ျမင္ရင္ “ဒါေလးလုပ္တာေတာင္ မီပူေလာင္တတ္တယ္… ဖိနပ္ကလဲ ေပ်ာက္တတ္ေသး… ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ကိုဘဲ ေဖ်ာက္လိုက္ပါေတာ့လား… တကယ္ အ တာဘဲ” ေကာင္ေလးက နားေထာင္ၿပီးေတာ့လဲ အအနဲ႔ျပံဳးေနတတ္တယ္… ေပ်ာ္ေနလား… ၀မ္းနည္းေနလားေတာ့ မသိ…
ေကာင္ေလးဟာ ညတိုင္း မအိပ္ခင္ စာအုပ္ေလးမွာ ေန႔စဥ္မွတ္တမ္း ေရးေလ့ရွိတယ္… ညီမေလးကေတာ့ စပ္စုၿပီး ၾကည့္ခ်င္တယ္… ေကာင္ေလးကေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ ေပးမၾကည့္ဘူး…ေရးၿပီးတာနဲ႔ကို သိမ္းထားလိုက္တယ္… ညီမေလးကေတာ့ ႀကိဳးစားၿပီး ရွာၾကည့္ေသးတယ္… ရွာမေတြ႔ေတာ့တဲ့ေနာက္ဆံုး ညီမေလးလဲ လက္ေလွ်ာ့လိုက္တယ္…

ေကာင္ေလး ၁၇ ႏွစ္ရွိၿပီ… ညီမေလးကေတာ့ အလယ္တန္းစတက္ေနၿပီေပါ့… ေကာင္းေလးရဲ႕ ဆိုင္ေလးလဲ ညီမေလးရဲ႕ အလယ္တန္းေက်ာင္းနဲ႔ မနီးမေ၀းေနရာကို ေျပာင္းခဲ့တယ္… မနက္တိုင္း မုန္႔ေရာင္းလို႔ကုန္ရင္ ညီမေလးရဲ႕ေက်ာင္းဘက္ကို သြားၾကည့္ေလ့ရွိတယ္… ကိုယ္ေပၚမွာေတာ့ အျမဲတမ္းညစ္ပတ္ေနၿပီးေဟာင္းႏြမ္
းေနတဲ့ အ၀တ္အစားနဲ႔… ေျခေထာက္မွာလဲ ဖိနပ္တစ္ဖက္က အျမဲေပ်ာက္လို႔… သူအလုပ္လုပ္ရင္ေတာ့ သူ႔တြန္းလွည္းဆိုင္ေလးဟာ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ပါဘဲ… အျမဲတမ္းျပံဳးေနတတ္တယ္…
တစ္ေန႔မွာ သူ႔ဆိုင္ေရွ႕ျဖတ္သြားတဲ့ ေက်ာင္းသူေလး၂ေယာက္က သူ႔ညီမေလးရဲ႕နာမည္ေျပာသံၾကားလို
က္ရတယ္… “သူအတန္းထဲမွာ မ်က္ႏွာမေကာင္းဘူး… ခါးလဲ အရမ္းနာေနတယ္…” ေကာင္ေလးကေျပာသံ ၾကားၿပီး ခဏေၾကာင္သြားတယ္… ေနာက္ ရုတ္တရက္ သူ႔ညီမေလး နာမည္ကို အက်ယ္ႀကီးေခၚၿပီး ေက်ာင္းဘက္ကို ေျပးသြားတယ္… သူက ဒီတိုင္းဘဲ ညီမေလးရဲ႕နာမည္ကို အက်ယ္ႀကီးေအာ္ေခၚျပီး ေက်ာင္းက ေက်ာင္းေစာင့္ေတြ ဆရာမတားတာေတြကို ေက်ာ္ျဖတ္ၿပီး ညီမေလးရဲ႕ စာသင္ခန္းဆီကို ေရာက္သြားတယ္… ညီမေလးက စာပြဲေပၚမွာ ေမွာက္ေနၿပီး မ်က္ႏွာက ျဖဴေဖ်ာ့ၿပီး ေခၽြးေတြျပန္လို႔… ေကာင္ေလးဒီတခ်ိန္မွာေတာ့ မျပံဳးႏိုင္ေတာ့ဘူး… မ်က္ႏွာမွာ ပူပန္မႈေတြနဲ႔ ညီမေလးကို ေက်ာပိုးၿပီးေတာ့ ေဆးရံုကို ေျပးေတာ့တာဘဲ…
လမ္းမွာ ေက်ာင္းက ဆရာမေတြနဲ႔ေတြ႕ေတာ့ သူ႕ကိုေမးတယ္… “နင္ ဒါဘာလုပ္တာလဲ… သူ႔ကို ခ်လိုက္…” ေကာင္ေလးက ေဒါသနဲ႔ မ်က္ႏွာက နီရဲေနၿပီးေျပာလိုက္တယ္… “သူ က ကၽြန္ေတာ့ညီမ… ကၽြန္ေတာ္က သူ႔ အစ္ကို” ေကာင္ေလးဟာ တစ္လမ္းလံုး ဒီစကားကိုဘဲ ေခါက္တံု႕ေခါက္ျပန္ေရရြတ္ၿပီး ေက်ာင္းနားက ေဆးရံုကို ေရာက္ခဲ့တယ္… ေက်ာင္းက ဆရာေတြေကာ ေက်ာင္းသားေတြေကာ အံ့ၾသကုန္တယ္… ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ သူ႕မွာ အစ္ကို တစ္ေယာက္ရွိတာကို ဘယ္သူမွ မသိၾကဘူး…

ေကာင္ေလးက အခန္းအျပင္ဘက္မွာ ညီမေလးကို ၾကည့္ေနတယ္… သူႏိုးလာၿပီ… ေကာင္ေလးက ေဆးရံုမွာ ၃ေန႔၃ည ေကာင္းေကာင္းမနားရဘူး… ေဆးရံုက သူနာျပဳက ေျပာလိုက္တယ္… “ဘာမွစိတ္မပူနဲ႔… ညီမေလး အစ္ကိုက ေဆးစရိတ္ေတြ အားလံုး အဆင္သင့္လုပ္ထားၿပီ…” ညီမေလး က အားစိုက္ၿပီး အခန္း အျပင္ဘက္က ေကာင္ေလးကို ၾကည့္လိုက္ၿပီး စိတ္ထဲမွာေတာ့ သံသယစိတ္ေတြနဲ႔… အဲအခ်ိန္မွာ ေကာင္ေလးက နဂိုအတိုင္း ျပန္ျဖစ္သြားၿပီ… အအေလးျပံဳးေနၿပီး အခန္းထဲကို မ၀င္ရဲဘူး…

သူနာျပဳက ညီမေလးကို ေျပာတယ္ … သူ အျမဲတမ္း ေကာင္ေလးဆိုင္မွာ မုန္႔၀ယ္ေနက်… ေကာင္ေလး အလုပ္ အရမ္းႀကိဳးစားမွန္း သိတယ္… ပိုက္ဆံ မျဖဳန္းတတ္ဘူးဆိုတာလဲ သိတယ္… အစပိုင္းတုန္းကေတာ့ ဘာလို႔ဒီေလာက္ထိႀကိဳးစားၿပီး ပိုက္ဆံရွာေနရတာလဲ ဆိုတာကို နားမလည္ႏိုင္ဘူး… ဒီေန႔မွဘဲ သေဘာေပါက္ေတာ့တယ္… ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ေကာင္ေလး ညီမေလးကို ပိုးၿပီး သူ႔ကိုေတြ႕တဲ့ အခ်ိန္မွာ သူေအာ္ၿပီးေျပာေနတာက “ ေမေမ က ဒီလိုဘဲ ေသသြားတာ… ေတာင္းပန္ပါတယ္… ညီမေလးကိုကယ္ပါ… ကၽြန္ေတာ့ညီမေလး မေသပါရေစနဲ႔…” အေၾကာင္းရင္းကေတာ့ ေကာင္ေလးေမေမ မေသခင္မွာ သူ႔ကို မွာခဲ့တယ္… သူ႕ညီမေလးမွာလဲ ေက်ာက္ကပ္ေရာဂါရွိတယ္… သူ႕ကို ေကာင္းေကာင္းဂရုစိုက္ဖို႔ မွာခဲ့တယ္…

ဆရာ၀န္က ေျပာတယ္… “ညီမေလး ေက်ာက္ကပ္က အေျခအေန ေတာ္ေတာ္ေလးဆိုးေနတယ္… ေက်ာက္ကပ္လဲဖို႔လိုတယ္…”
ေဆးကုဖို႔ကုန္က်စရိတ္ကိုေတာ့ ေကာင္ေလးကေပးထားၿပီးၿပီ… ဒါေပမဲ့ သင့္ေတာ္တဲ့ ေက်ာက္ကပ္ ကိုေတာ့ရွာမေတြ႕ေသးဘူး…

ဆရာ၀န္က ညီမေလးကို ရွင္းျပတယ္… ေကာင္ေလးက ညီမေလး ေက်ာက္ကပ္လဲဖို႔လိုတယ္လို႔ေျပာလ
ိုက္ခ်ိန္မွာ ေကာင္ေလးက ေအာ္ၿပီးေျပာတယ္… “ကၽြန္ေတာ့ဟာ သံုးပါ… ကၽြန္ေတာ္က သူ႕အစ္ကိုပါ…” ဒါေပမဲ့ စစ္ေဆးၿပီးတဲ့ ေနာက္ပိုင္းမွာ ေကာင္ေလးရဲ႕ေက်ာက္ကပ္က လဲ ညီမေလးနဲ႕ မသင့္ေတာ္ဘူးျဖစ္ေနတာကို ေကာင္ေလး သိလိုက္ရေတာ့ စိတ္ဓာတ္က်ၿပီး “ကၽြန္ေတာ္က သူ႔အစ္ကိုပါ…” ဆိုတာကိုဘဲ ေရရြတ္ေနတယ္… ဆရာ၀န္ကေတာ့သူဆိုလိုတာကိုသေဘာေပါက္လိုက္တယ္… “ကၽြန္ေတာ္က သူ႔အစ္ကိုပါ… ကၽြန္ေတာ့ေက်ာက္ကပ္ ဘာျဖစ္လို႔ ညီမေလးကိုေပးလို႔မရတာလဲဗ်ာ…”
ေကာင္ေလးကေတာ့ အခန္း အျပင္ကေန ညီမေလးကို ၾကည့္ေနၿပီး အအ ေလးျပံဳးေနတယ္… အဲဒီ အခိ်န္မွာ ညီမေလးရဲ႕မ်က္ႏွာကေတာ့ မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ရႊဲလို႔… ဟို တံခါး အျပင္ဘက္က သူ႔ကို ေတာက္ေလွ်ာက္ အရွက္ရေစတယ္လို႔ ထင္ထားခဲ့တဲ့ အစ္ကို႔ကို ၾကည့္ရင္း သူမရဲ႕ ခ်ိနဲ႔ေနတဲ့ အသံနဲ႔ေျပာလိုက္တယ္ “နင္ အျပင္မွာဘာလုပ္ေနတာလဲ… ဘာလို႔မ၀င္လာတာလဲ”… ေကာင္ေလး ေၾကာင္သြားတယ္… တုန္တုန္နဲ႔ျပန္ေမးလိုက္တယ္ “ ငါ၀င္လာလို႔ရသလား…” ညီမေလးက မ်က္ရည္၀ဲ၀ဲနဲ႔ ေခါင္းျငိမ့္လိုက္တယ္…
ေကာင္ေလးက လက္ကို ေနာက္ပစ္ၿပီး ညီမေလးရဲ႕ကုတင္နားကိုေရာက္လာတယ္
… ညီမေလးက ဘာျဖစ္လို႔လက္ကို ေနာက္ပစ္ထားရတာလဲလို႔ေမးတယ္… ၿပီးေတာ့ လက္ကို အတင္းျပခိုင္းတယ္…
ေကာင္ေလးက လက္ကို ဆန္႔ထုတ္ျပလိုက္တယ္… လက္မွာက ပတ္တီးေတြနဲ႔… ဖိနပ္တစ္ဖက္ကလဲ ပါမလာဘူး… အဲဒါက ညီမေလးကို ေဆးရံုလိုက္ပို႕တဲ့ အခ်ိန္မွာ လမ္းမွာ ျခစ္မိထားတာ… ေျပးရင္းနဲ႔လဲ ဖိနပ္တစ္ဖက္ ကၽြတ္က်န္ခဲ့တယ္… ညီမေလးကေတာ့ ခါတိုင္းလိုဘဲ… “ဘာလို႔ ဒီေလာက္ အ ရတာလဲ… လက္မွာလဲ ဒဏ္ရာေတြနဲ႔… ဖိနပ္ကလဲ ေပ်ာက္ျပန္ၿပီ…” ဒါေပမဲ့ ဒီတစ္ေခါက္ေျပာတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ မ်က္၀န္းမွာ ၾကင္နာမႈအျပည့္နဲ႔ ရင္နာမႈအျပည့္ေတြနဲ႔ပါ…

ဒါကေတာ့ ေကာင္ေလး ပထမဆံုး အၾကိမ္ ညီမေလးရဲ႕ခြင့္ျပဳခ်က္နဲ႔ ညီမေလးရဲ႕အခန္းထဲကို ၀င္ခဲ့တာပါ…

အခ်ိန္က တေန႔ၿပီး တေန႔ ကုန္ဆံုးသြားတယ္… ညီမေလးရဲ႕ေရာဂါ အေျခအေနကလဲ တေန႔ထက္တေန႔ ပိုပိုဆိုးလားတယ္… ခဏခဏ သတိေမ့ေမွ်ာတဲ့ အေနအထားမွာေရာက္ေနတယ္…

ေဆးရံုက ဆရာ၀န္ေတြရဲ႕ႀကိဳးပမ္းမႈနဲ႔ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ သင့္ေတာ္တဲ့ေက်ာက္ကပ္ကို ရွာေတြ႕ခဲ့တယ္… အစားထိုး ခြဲစိတ္မႈက လဲ အရမ္းကို ေအာင္ျမင္ခဲ့တယ္… ညီမေလးကို ေသမင္းရဲ႕လက္ထဲ ကေနျပန္ဆြဲထုတ္ႏိုင္ခဲ့တယ္… ဒါေပမဲ့… သူျပန္ႏိုးလာတဲ့ အခ်ိန္မွာ ရင္းႏွီးတဲ့ အအ ေလးျပံဳးတတ္တဲ့ သူ႔ အစ္ကို ရဲ႕ အျပံဳးကို မေတြ႕ရေတာ့ဘူး… ဆရာ၀န္က သူ႕ကိုေျပာျပတယ္… သူ႕အစ္ကို ဒီေဆးစရိတ္ေတြကို ရွာဖို႔ အတြက္ ဟိုးအေ၀းႀကီး တစ္ေနရာမွာ အလုပ္သြားလုပ္ေနတယ္… ညီမေလးလံုး၀ေနျပန္ေကာင္းတဲ့ အခ်ိန္မွာ သူ႕ကိုလာေခၚမယ္… သူ႕ကို စိတ္ခ်လက္ခ် အနားယူဖို႔မွာခဲ့တယ္…

ညီမေလးဆီကို ၂ရက္ျခား ၃ရက္ျခားတစ္ခါ စာလံုး မညီမညာေရးထားတဲ့ စာတစ္ေစာင္ အျမဲေရာက္ေရာက္လာတယ္… ဒါေတြကေတာ့ သူ႕ အစ္ကိုဆီကေနလာတဲ့စာေတြပါဘဲ… စာထဲမွာ ေရးထားတာေတြက အရမ္းကို ရိုးရွင္းလြန္းတယ္… ၿပီးေတာ့ အက္ေၾကာင္းထပ္ေနတယ္ … “ငါေနေကာင္းတယ္ … က်န္းမာေရးဂရုစိုက္ေနာ္”

ေဆးရံုဆင္းတဲ့ေန႔မွာ ေကာင္ေလးကေဆးရံုမွာ ညီမေလးကိုလာမႀကိဳဘူး… ညီမေလးက ဆရာ၀န္ဆီကေန သူ႕အစ္ကိုေပးလိုက္တဲ့ ၀က္၀ံအေမြးပြရုပ္ေလးတစ္ရုပ္ကို ရလိုက္တယ္… အေမြးပြရုပ္ရဲ႕ေျခေထာက္နားမွာ ေသြးစေလးေတြေပလို႔…

ဆရာ၀န္က ညီမေလးကို ရွင္းျပတယ္… ေကာင္ေလးေပးတဲ့ ပိုက္ဆံဟာ ေက်ာက္ကပ္လဲဖို႔ အတြက္ဘဲေလာက္တယ္… တျခားေဆးပစၥည္းေတြ၀ယ္ဖို႔အတြက္ ပိုက္ဆံမေလာက္ဘူး… ဒီလို ရက္ရွည္ၾကာတဲ့ေဆးကုသမႈစရိတ္ရဖို
႕ အတြက္ ေကာင္ေလးက မနက္ပိုင္းမွာ မုန္႔ေရာင္းတယ္… ညေနပိုင္းမွာ တျခားရရာ အလုပ္ကိုလုပ္တယ္… ပိုက္ဆံရတဲ့ ဘယ္လို အလုပ္မ်ိဳးမဆိုသြားလုပ္ရွာတယ္…
ေကာင္ေလးေဆးရံုမွာ ညီမေလးကို လာၾကည့္တဲ့အခ်ိန္မွာ ဆရာ၀န္က သင့္ေတာ္တဲ့ေက်ာက္ကပ္ရွာေတြ႕တဲ့
အေၾကာင္းေျပာျပေတာ့ ေကာင္ေလးက အအ ေလးျပံဳၿပီး ဆရာ၀န္ကို ရိုရိုေသေသ ကန္ေတာ့လိုက္ေသးတယ္… ၿပီးေတာ့ ဆရာ၀န္ကိုေျပာလိုက္တယ္ “ကၽြန္ေတာ္… ညီမေလး… လက္ေဆာင္၀ယ္ေပးမယ္… သူ… ႏိုးလာရင္… သူ႕ကိုေပးမယ္…”
ေကာင္ေလး ပင္ပန္းေနတဲ့ သူ႕ ခႏၶာကိုယ္ကို သယ္ၿပီး အရုပ္ဆိုင္မွာ ျဖဴေဖြးေနတဲ့ ၀က္၀ံ အေမြးပြရုပ္ေလးတစ္ရုပ္၀ယ္ခဲ့တယ္
… သူအရမ္း ပင္ပန္းေနတာလဲ ပါမယ္နဲ႔တူတယ္… တစ္ခ်က္ သတိမထားမိလိုက္တဲ့ အခ်ိန္ လမ္းမကို ျဖတ္ကူးတုန္း အရွိန္ျပင္းျပင္းေမာင္းလာတဲ့ ကားတစ္စီးတိုက္ခံလိုက္ရၿပီးလြင့္ထြက္သြားတယ္… ေဆးရံုကို ေရာက္လာေတာ့ သတိေမ့ေမွ်ာေနၿပီ…
လက္မွာေတာ့ အေမြးပြရုပ္ထည့္ထားတဲ့အိတ္ကို က်စ္က်စ္ကိုင္ထားဆဲ… လက္မွာထြက္ေနတဲ့ေသြးေတြဟာ တစက္တစက္စီးက်ေနၿပီး အရုပ္ေလးရဲ႕ေျခေထာက္မွာစြန္းထင္
သြားတယ္…
သူ မဆံုးခင္ေလးမွာ ဆရာ၀န္ကိုေျပာလိုက္တယ္… “၀က္၀ံရုပ္… ညီမေလးကိုေပးေပးပါ…”
ေျပာၿပီးေတာ့ ဒီလိုဘဲ အအ ေလးျပံဳးၿပီး လူ႔ဘ၀ကေန ထြက္သြားတယ္… သူေပ်ာ္သလား… ၀မ္းနည္းသလားဆိုတာ ေတာ့မသိဘူး…

ဆရာ၀န္က ညီမေလးကို ရွင္းျပတယ္… သူရခဲ့တဲ့ စာေတြဟာ သူ ေကာင္ေလးရဲ႕ လက္ေရးကို အတုခိုးၿပီးေရးခဲ့တာပါ… သူသိေနတယ္… ေကာင္ေလးကလဲ သူ႕ညီမ ေနျပန္မေကာင္းတဲ့ အခ်ိန္အထိ သူေသသြားၿပီဆိုတဲ့ အေၾကာင္းကို ေပးသိေစခ်င္မွာမဟုတ္ဘူး… ဆရာ၀န္က ေကာင္ေလးရဲ႕ဆႏၵကို ျဖည့္ဆည္းေပးခ်င္လို႔ ဒီစာေတြကိုေရးခဲ့တာပါ…

ညီမေလးဟာ ဘာျပန္ေျပာရမွန္းမသိေတာ့ဘဲ တိတ္ဆိတ္စြာဘဲ အရုပ္ကို ယူၿပီးအိမ္ျပန္ေရာက္ခဲ့တယ္…

အခန္းထဲမွာေတာ့ ရိုးရိုးရွင္းရွင္းဘဲ… ဒါေပမဲ့ ရွင္းထားတာ အရမ္းသပ္ရပ္တယ္…အထူသျဖင့္ ညီမေလးရဲ႕အခန္း… သူရွိေနေသးတဲ့အခ်ိန္မွာထက္ေတာင္
သပ္ရပ္ေသးတယ္… တစ္ခုဘဲ… ပရိေဘာဂေတြ အေပၚမွာ ဖုန္ ပါးပါးေလးတစ္လႊာဖံုးေနၿပီ…စာပြဲေပၚမွာ ပန္းအိုးတစ္လံုးရွိတယ္… ပန္းအိုးထဲက ပန္းေတြလဲ ညိဳးႏြမ္းေနၿပီ… ေဘးမွာ မညီမညာေရးထားတဲ့ စာတစ္ေစာင္… “ညီမေလး ျပန္လာတာကို ႀကိဳဆိုပါတယ္…”
ေကာင္ေလး ညီမေလး ေဆးရံုဆင္းရေတာ့မွာကို သိလို႔ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ထားတာေလးေတြပါ…

ဒါေပမဲ့ ဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ အအေလးရယ္တတ္တဲ့ ရယ္သံကို မၾကားရေတာ့ဘူး…
ညီမေလး ေကာင္ေလးရဲ႕ အခန္းထဲကို ေရာက္လာတယ္… ေကာင္ေလးက်န္ခဲ့တဲ့ပစၥည္းေတြကို
ရွင္းဖို႔လုပ္ေတာ့ သူ ၾကည့္ခ်င္ေနတဲ့ စာအုပ္ေလးကို ေတြ႕ခဲ့တယ္…
စာအုပ္မွာ ဘိန္းမုန္႔ အနံ႕ေလးက စြဲလို႕… စာအုပ္ထဲမွာေတာ့ မညီမညာ ေရးထားတဲ့ စာလံုးေလးေတြ…


ညီမေလးက အအိပ္ႀကီးတယ္… မနက္ ထတဲ့အခ်ိန္မွာ မဆူညံေအာင္လုပ္ရမယ္… သူ႕ကို မႏိုးေအာင္လို႔…
ညီမေလးက ဘိန္းမုန္႔မႀကိဳက္ဘူး… ေခါက္ဆြဲထုတ္ဘဲစားတယ္… မနက္ထလာရင္ သူ႔ကို အရင္လုပ္ေပးၿပီးမွ အျပင္ထြက္ရမယ္…
ညီမေလးက သူ႕႔အခန္းထဲ ၀င္တာကို မႀကိဳက္ဘူး… သူနဲ႔နီးနီးကပ္ကပ္ေနတာကို မႀကိဳက္ဘူး… သူ႔ခြင့္ျပဳခ်က္မရဘဲ အခန္းထဲမ၀င္ရဘူး…

ညီမေလးက ငါက သူ႕အစ္ကိုဆိုတာကို တျခာလူ မသိေစခ်င္ဘူး… သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြကို လံုး၀ေပးသိလို႔မရဘူး…
ညီမေလးမွာ ေရာဂါရွိတယ္… ဒါေပမဲ့ သူ႔မွာ ေမေမ့လို ေရာဂါရွိတယ္ဆိုတာကို လံုး၀ေပးသိလို႔မျဖစ္ဘူး…

ငါ အလုပ္ႀကိဳးစားျပီး ပိုက္ဆံရွာရမယ္…
ညီမေလးရဲ႕ေရာဂါ ကုလို႔ေပ်ာက္ျပီ…

ညီမေလးကေတာ့ ေကာင္ေလးနဲ႔ စာအုပ္ေလးကို ဖတ္ၿပီး ရွိဳက္ႀကီးတငင္ ငိုေတာ့တာဘဲ…

အဲဒါၿပီးေနာက္ပိုင္းမွာ ညီမေလးကလဲ ေကာင္ေလးလိုဘဲ ညတိုင္း ျခံထဲက ျမက္ခင္းျပင္မွာ ေကာင္းကင္းထက္က ၾကယ္ေတြကို ၾကည့္ရတာ ႏွစ္သက္ခဲ့တယ္…
ေကာင္းကင္ယံမွာ ၾကယ္ေလးတစ္လံုးထပ္တိုးလာပါတယ္… အဲဒါကေတာ့ သူ႔ရဲ႕ “အ”ေနတဲ့ အစ္ကိုေလးပါဘဲ…
သူ႕ေဖေဖေမေမနဲ႔ နီးကပ္လို႔ သူ႕ကို မိုးေကာင္းကင္ထက္ကေန ေစာင့္ၾကည့္ေနပါတယ္…  ။           ။