Search This Blog

Friday 23 March 2012

ကၽြန္ေတာ္နဲ ့ တစ္ခ်ိဳ ့တစ္ေလ

လူတစ္ခ်ဳိ႕ ကိုယ့္ဘဝထဲ ဝင္လာၾကတယ္။ 
ဒါေပမယ့္ တစ္ခ်ဳိ႕က ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ ထြက္ခြါသြားၾကတယ္။

တစ္ခ်ဳိ႕က ခဏေလး ရပ္နားေပမယ့္ 
တစ္ခ်ဳိ႕က ၾကာၾကာရပ္နားျပီး ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းေတြ ျဖစ္လာခဲ့တယ္။
ကိုယ့္ရင္ဘတ္မွာလွပတဲ့ အမွတ္တရေျခရာေတြ ထြင္းရစ္ခဲ့ၾကတယ္။

တစ္ခ်ဳိ႕က ကိုယ့္အတြက္ ဂုဏ္ယူၾကတယ္။
တစ္ခ်ဳိ႕က ကိုယ့္ကို သတိရၾကတယ္၊ ဂရုစိုက္ၾကတယ္။
တစ္ခ်ဳိ႕က ကိုယ္နဲ႔ စကားေျပာခ်င္ၾကတယ္။
တစ္ခ်ဳိ႕က အခက္အခဲ တြင္းနက္ထဲ ကိုယ္ျပဳတ္မက်ဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ၾကတယ္။
တစ္ခ်ဳိ႕က ကိုယ္ကူညီခဲ့တာကို ေက်းဇူးတင္ေနတယ္။
တစ္ခ်ဳိ႕က အရာရာ အဆင္ေျပေခ်ာေမြ႔ဖို႔ ကိုယ့္ကို ဆုေတာင္းေပးၾကတယ္။
တစ္ခ်ဳိ႕က ကိုယ့္လက္ကို ဆုတ္ကိုင္ခ်င္တယ္။
တစ္ခ်ဳိ႕က ကိုယ့္ကို အကာအကြယ္ေပး ေစာင့္ေရွာက္ခ်င္တယ္။
တစ္ခ်ဳိ႕က ဒီေလာကမွာ ကိုယ္အသက္ရွင္ ရွိေနမွန္း အသိအမွတ္ျပဳေပးတယ္။
တစ္ခ်ဳိ႕က ကိုယ့္ကို လက္ေဆာင္တစ္ခုေပးႏိုင္ဖို႔ ဆႏၵရွိေနတယ္။
တစ္ခ်ဳိ႕က ကိုယ့္ေအာင္ျမင္မႈအတြက္ ဂုဏ္ယူျပီး ေပြ႔ဖက္ခ်င္တယ္။
တစ္ခ်ဳိ႕က သူ႔အတြက္ ကိုယ္ဟာ အေကာင္းဆံုးလက္ေဆာင္လို႔ ထင္တယ္။
တစ္ခ်ဳိ႕က ကိုယ့္ကို သိပ္မေအး၊ သိပ္မပူဘဲ သက္ေတာင့္သက္သာ ေနႏိုင္ဖို႔ေမွ်ာ္လင့္တယ္။
တစ္ခ်ဳိ႕က ကိုယ့္အေၾကာင္းကုိ ေတြးျပီး ျပံဳးေနတတ္တယ္။
တစ္ခ်ဳိ႕က ကိုယ္နဲ႔သာဆိုရင္ ဘာမဆို ရင္ဆိုင္ရဲသတဲ့။
တစ္ခ်ဳိ႕က ကိုယ့္ရဲ႕ၾကံ့ၾကံ့ခံႏိုင္မႈကို အားက်တယ္။
တစ္ခ်ဳိ႕က ကိုယ့္ပုခံုးထက္မွာ ခိုမွီနားေနခ်င္တယ္။
တစ္ခ်ဳိ႕က ကိုယ္နဲ႔အတူ အေပ်ာ္ေတြ မွ်ေဝခ်င္တယ္။
တစ္ခ်ဳိ႕က ကိုယ့္ရဲ႕ခြင့္လြတ္ျခင္းကို ေတာင့္တေနတယ္။
တစ္ခ်ဳိ႕က ကိုယ္ခြင့္လြတ္လိုက္လို႔ ေပ်ာ္ေနတယ္။
တစ္ခ်ဳိ႕က ကိုယ္နဲ႔အတူ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ရယ္ေမာေနခ်င္တယ္။
တစ္ခ်ဳိ႕က ကိုယ့္နဲ႔ေတြ႔ရဖို႔ အခ်ိန္ေတြကို မေစာင့္ႏိုင္ေတာ့ဘူးတဲ့။
တစ္ခ်ဳိ႕က ကိုယ့္ကို မွတ္မိေနျပီး သူ႔တို႔ေဘးမွာ ကိုယ္အျမဲရွိေနေစခ်င္ခဲ့တယ္။
တစ္ခ်ဳိ႕က ကိုယ့္စိတ္ဝိညာဥ္ကိုေတာင္ တန္ဖိုးထားတယ္။
တစ္ခ်ဳိ႕က ကိုယ့္ကိုယ္ဖန္ဆင္းခဲ့တဲ့ ဘုရားသခင္ကို ေက်းဇူးတင္ေနတယ္။
တစ္ခ်ဳိ႕က ကိုယ့္ကိုသူဘယ္ေလာက္ ျမတ္ႏိုးေၾကာင္း ေျပာျပခ်င္ေနတယ္။
တစ္ခ်ဳိ႕က ကိုယ္နဲ႔အတူ သူ႔အိပ္မက္ကို မွ်ေဝခံစားေစခ်င္တယ္။
တစ္ခ်ဳိ႕က ကိုယ္နဲ႔အတူ ရွိေနတဲ့အခါ အခ်ိန္ကို ရပ္တန္႔ထားခ်င္ခဲ့တယ္။
တစ္ခ်ဳိ႕က သူ႔ကိုကိုယ္သတိထားမိဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ေနတယ္။
တစ္ခ်ဳိ႕က ကိုယ့္ေၾကာင့္ တစ္ညလံုး အိပ္မေပ်ာ္ခဲ့ဘူး။
တစ္ခ်ဳိ႕က ကိုယ္နဲ႔အတူ အျမဲတမ္း ရွိေနခ်င္တယ္။
တစ္ခ်ဳိ႕က ကိုယ့္ရင္ခြင္ထဲ တိုးဝင္ခ်င္တယ္။
တစ္ခ်ဳိ႕က ကိုယ့္ကို သူ႔ရင္ခြင္ထဲ ေထြးေပြ႔ထားခ်င္တယ္။
တစ္ခ်ဳိ႕က ကိုယ္နဲ႔သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္ခ်င္ေနတယ္။
တစ္ခ်ဳိ႕က ကုိယ္က သူ႔သူငယ္ခ်င္းျဖစ္ေနလို႔ ေပ်ာ္ရႊင္ေနတယ္။
တစ္ခ်ဳိ႕က ကိုယ့္ကို ပိုနားလည္ခ်င္ေနတယ္။
တစ္ခ်ဳိ႕က ကိုယ့္ကို ယံုၾကည္တယ္။ တစ္ခ်ဳိ႕က ကိုယ့္ယံုၾကည္မႈကို လိုေနတယ္။
တစ္ခ်ဳိ႕က ဒီစာကိုဖတ္ျပီး ၾကည္ႏူးေနတယ္။ တစ္ခ်ဳိ႕က မ်က္ရည္ဝဲေနတယ္။
တစ္ခ်ဳိ႕က ကိုယ့္အားေပးတာကို လိုအပ္ေနတယ္။
တစ္ခ်ဳိ႕က ကိုယ့္ကို အားေပးေနတယ္။

တစ္ခါတေလမွာ ကိုယ္ေမ့ေနခဲ့ျပီလား...!
တစ္ခါတေလမွာ ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္းဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႔အားငယ္ေနခဲ့ျပီလား..!
တကယ္ေတာ့ အျမဲတမ္း ကိုယ့္ကို ဂရုစိုက္၊ အေလးထားတဲ့လူေတြက ကိုယ့္ေဘးမွာရွိေနျပီးသားပါ...

ဘ၀ဆုိတာ မာတိကာအတုိင္းဘယ္ေတာ့မွျဖစ္မလာဘူး ေလ...   ...   ...။                     ။

                                                                                                                                          By: ေရႊအိမ္စည္


Wednesday 21 March 2012

အေတြး ဒႆနမ်ား (၂)

သင္ခန္းစာခ်ိန္တစ္ခုအတြင္းမွာေပါ့ ဆရာက ေမးပါတယ္...
"အျဖဴမဟုတ္ရင္ ဘာလည္းကြ"
အျဖဴမဟုတ္ရင္ အမည္းေပါ့ ဟု ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္က ျပန္ေျဖပါတယ္...။

ဒီအျဖစ္အပ်က္ေလးကိုၾကည့္ရင္ လူ.ေလာကထဲမွာ  ျပႆနာရပ္
 ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကိုေျဖရွင္းတဲ့အခါအဲဒီေက်ာင္းသားေလးလိုမ်ိဳး ျဖစ္ႏူိင္ေခ် (Propability)
 မ်ားစြာကိုမစဥ္းစားပဲ၊ ဆန္.က်င္ဘက္အျမင္ (Opposite View)
ေတြကိုသာ ႐ုတ္တရက္ စဥ္းစားမိတတ္ၾကပါတယ္...
တစ္ကယ္က "အျဖဴမဟုတ္ရင္ မျဖဴတာတာေတြ အားလံုး ျဖစ္ႏိူင္တာေလ" ... ။

ဥပမာ ကိုယ္သိထားတဲ့ အမွန္တရားတစ္ခုနဲ.အျခားလူေပးလာတဲ့ 
အေျဖတစ္ခုနဲ ့ ကိုက္ညီမႈ မရွိတဲ့ အခါမ်ိဳးမွာ တစ္ဘက္သူမွားေနတယ္ဆိုၿပီး
႐ုတ္တရက္ ေကာက္ခ်က္ခ်မိတတ္ပါတယ္... ကိစၥရပ္တိုင္းမွာ
ျဖစ္ႏိူင္ေျခေတြ တစ္ခုထက္ပိုၿပီး ရွိႏိူင္တယ္ဆိုတာ၊
 စဥ္းစားပံု စဥ္းစားနည္း (The Way Of Thinking) အေပၚမူတည္ၿပီး အေျဖ ဒါမွမဟုတ္
ရလဒ္ေတြဟာ တစ္နည္းတစ္ဖံု ေျပာင္းလဲသြားႏိူင္တယ္ဆိုတာေတြ
ကိုနားလည္ထားရပါမယ္...
"ဒါမွ ငါမွန္တယ္၊ မင္းမွားတယ္ ဆိုတဲ့ အျမင္ေတြက လြတ္ေျမာက္ၿပီး
ငါလည္းမွန္တယ္၊ မင္းလည္းမွန္တယ္ ဒါေပမယ့္
ဘယ္သူ.ရဲ့ လမ္းေၾကာင္းက
ပိုၿပီးအားေကာင္းတယ္ဆိုတဲ့ အျမင္မ်ိဳးကို ျမင္ႏိူင္စြမ္းရွိမွာပါ ...   ...။                   ။





Tuesday 20 March 2012

အေတြး ဒႆနမ်ား (၁)

စာသင္ခန္း တစ္ခုအတြင္းမွာေပါ့ ...
ဆရာက ေက်ာင္းသားေတြကို စာ႐ြက္အျဖဴေရာင္ ေထာင္ျပၿပီး ဒါဘာအေရာင္လည္းလို.
ေမးပါတယ္... ေက်ာင္းသားအားလံုးက တညီတညြတ္တည္း
ေျဖၾကပါတယ္... "အျဖဴေရာင္ပါ ..."
ဆရာက White Borad ရဲ့ မ်က္ႏွာျပင္ကိုေထာက္ၿပီး ဒါကေရာ ဘာအေရာင္လဲလို႔
ေမးျပန္ပါတယ္... မဆိုင္းမတြပဲ အားလံုးကအျဖဴေရာင္ပါလို႔ေျဖၾကပါတယ္...
"အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ ဆရာက ခုနကစာ႐ြက္ကို White Board မွာ ကပ္ၿပီး
ဒီႏွစ္ခုမွာ ဘယ္ဟာ အျဖဴလဲ လို. ေမးျပန္ပါတယ္"... ေက်ာင္းသားအားလံုး
ေျဖရန္ စြံ႔အ သြားပါေတာ့တယ္...။

ဒီအျဖစ္အပ်က္ေလးမွာ လူေတြသတ္မွတ္တဲ့ စံႏႈန္းေတြရဲ့
ေ၀၀ါးဆန္းျပားမႈကိုေတြ႔ျမင္ႏိူင္ပါတယ္....
လူတစ္ေယာက္က ခ်မ္းသာမယ္...ေနာက္တစ္ေယာက္က ပိုခ်မ္းသာမယ္...ေနာက္တစ္ေယာက္က
ပိုၿပီးခ်မ္းသာမယ္ စသျဖင့္ေပါ့... သတ္မွတ္ခ်က္ေတြမွာ အဆံုးသတ္မ်ဥ္း
မရွိသလို အစစ္အမွန္ဆိုတာလည္းမရွိႏိူင္ပါဘူး... ဒါေၾကာင့္ ျပသနာတစ္ခုကို
ေျဖရွင္းတဲ့အခါမွာ ကိုယ့္ရဲ့စိတ္အေျခအေနေတြကို ေသခ်ာမႈမရွိတဲ့
သတ္မွတ္ခ်က္ေတြ လာေရာက္လႊမ္းမိုးတာမခံေစဘဲ တကယ့္အရွိတရား (Being) မွာပဲ
စူးစိုက္ႏွစ္ၿမွဳပ္ထားႏိူင္ဖို. လိုပါတယ္....ဒီလိုမွလည္း နည္းလမ္းက်ၿပီး
မွ်တတဲ့ အေျဖတစ္ခုကို ထုတ္ႏိူင္မွာပါ...    ...    ...။                   ။


ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ထိုႏွစ္ေယာက္

သင္ႏွင့္အတူ ေမြးေန႕တစ္ေန႕တည္း က်ေရာက္ေနသူေပါင္းမွာ 10,000,000
(ဆယ္သန္း) ေက်ာ္ရွိပါတယ္။ ဒါက သင္နဲ ့အတူတူ တစ္ရက္တည္း ေမြးတာေနာ္။
ဒါဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္တို ့ဘ၀နဲ ့ အစိတ္အပိုင္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား
တိုက္ဆိုင္ေနတဲ့တစ္ျခား သူတစ္ေယာက္ေယာက္ေရာ ရွိေနနိုင္မလား
ကၽြန္ေတာ္ဖတ္ဖူးတဲ့ စာေတြထဲက အေမရိကန္ရဲ့သမၼတေတြျဖစ္ခဲ့ဖူးတဲ့
ေအဗရာဟန္လင္ကြန္းနဲ ့ဂၽြန္အက္ (ဖ)ကေနဒီ ကို တို ့ရဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေလးေတြကို ယွဥ္ၾကည့္ရေအာင္ ...   ...


(1) သမၶတၾကီးလင္ကြန္းဟာ အထက္လႊတ္ေတာ္အမတ္ အျဖစ္1846 ခုႏွစ္မွာေရြးခ်ယ္ျခင္း ခံရပါတယ္၊၊
သမၶတကေနဒီကေတာ႕ အထက္လႊတ္ေတာ္အမတ္ အျဖစ္ 1946 ခုႏွစ္မွာေရြးခ်ယ္ခံ
ရပါတယ္၊၊

(2) သမၶတၾကီးလင္ကြန္းဟာ 1860 ခုႏွစ္မွာသမၶတအျဖစ္ေရြးခ်ယ္ခံရျပီး သမၶတကေနဒီကေတာ႕1960 ခုနွစ္မွာ သမၶတျဖစ္လာခဲ႕ျပန္ပါတယ္၊၊


(3) သမၶတၾကီးလင္ကြန္းရဲ႕ အတြင္းေရးမွဴးနာမည္ဟာ ကေနဒီ ျဖစ္ျပီး သမၶတကေနဒီရဲ႕ အတြင္းေရးမွဴးနာမည္ဟာလည္း လင္ကြန္းျဖစ္ေနျပန္ပါတယ္


(4) သူတို႕ႏွစ္ဦးစလံုးသမၶတအျဖစ္အိမ္ျဖဴေတာ္ကို ေျပာင္းေရႊ႕အျပီးမွာေတာ႕ ရင္ေသြးတစ္ဦးစီ ဆံုးပါးသြားခဲ႕ရျပန္ပါတယ္
သမၶတႏွစ္ဦးစလံုးဟာ ေသာၾကာေန႕မွာ လုပ္ၾကံခံရျပီး ၊ ႏွစ္ဦးစလံုး ဦးေခါင္းကိုပဲ
က်ည္ဆန္ထိမွန္ ေသဆံုးခဲ႕ရပါတယ္၊၊

(5) သမၶတႏွစ္ဦးစလံုးဟာ ေတာင္ပိုင္းသားေတြျဖစ္တဲ႕ ဂြ်န္ဆင္ေၾကာင့္ပဲ ေအာင္ျမင္ခဲ႔ရျပီး ေတာင္ပိုင္းသားေတြကပဲ ပစ္ခတ္လုပ္ၾကံျခင္းကိုခံခဲ႕ရပါတယ္
သမၶတၾကီးလင္ကြန္းကို ႏိုင္ငံေရးေလာကမွာေအာင္ျမင္ေစခဲ႕တဲ႕ အန္ဒရုဳးဂြ်န္ဆင္ဟာ
1808 ခုႏွစ္မွာ ေမြးဖြားခဲ႕သူျဖစ္ျပီး သမၶတကေနဒီကို ေအာင္ျမင္ေစခဲ႔တဲ႕ လန္ဒန္ဂြ်န္ဆင္
ကေတာ႕1908 ခုႏွစ္မွာ ေမြးဖြားသူျဖစ္ပါတယ္၊၊


(6) သမၼတ ၾကီးလင္ကြန္းကို လုပ္ၾကံခဲ႔တဲ့ သူကေတာ့ ဂြ်န္၀ိုက္စ္ဘုသ္ျဖစ္ျပီး သူဟာ 1839 ခုႏွစ္မွာ ေမြးဖြားသူျဖစ္ပါတယ္၊၊ သမၼတ ကေနဒီကိုလုပ္ၾကံခဲ့သူ
ဟာေဗး ေအာ႕ေ၀ါ့ဒ္ မွာ 1939 ခုႏွစ္ မွာေမြးဖြားသူျဖစ္ပါတယ္၊၊

(7)သမၼတၾကီးလင္ကြန္းဟာ (Ford) ဖို႕သ္ အမ်ိဳးသားျပဇာတ္ရုံမွာ လုပ္ၾကံျခင္းခံခဲ့ရျပီး သမၼတ ကေနဒီကေတာ့ (Ford) ဖို႕သ္ဆိုသူထုတ္လုပ္ခဲ႕တဲ့ ကားထဲမွာလုပ္ၾကံခံခဲ့ရတာ
ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီ့ကားနာမည္ကလဲ လင္ကြန္းလို႕ ေခၚပါတယ္

(8)သမၼတလင္ကြန္းကို လုပ္ၾကံခဲ႕သူ Booth ဟာ ျပဇာတ္ရုံမွ ထြက္ေျပးလြတ္ေျမာက္ သြားခဲ့ျပီးကုန္တိုက္တစ္ခုထဲကေန ဖမ္းဆီးမိခဲ႔ပါတယ္၊၊
သမၼတ ကေနဒီကိုလုပ္ၾကံသူ Oswald ကေတာ့ ကုန္တိုက္တစ္ခုကေန ထြက္ေျပးသြားခဲ့ျပီး
ျပဇာတ္ရုံထဲကေန ျပန္လည္ဖမ္းမိခဲ့ျပန္ပါတယ္၊၊

(9)သမၼတလင္ကြန္းဟာ လုပ္ၾကံျခင္းမခံရမီ တစ္ပတ္အလိုမွာ Maryland ျပည္နယ္ (Monroe) မြန္ရုိးရပ္ကြက္မွာရွိေနခဲ့ပါတယ္၊၊
သမၼတ ကေနဒီကေတာ့ လုပ္ၾကံမခံရမီ တစ္ပတ္အလုုိမွာ ကေမၻာေက်ာ္မင္းသမီး
Marilyn Monroe မာရီလင္မြန္ရုိးနဲ႕အတူရွိေနခဲ႔ျပန္ပါတယ္၊၊

(10) သမၼတႏွစ္ေယာက္ကို လုပ္ၾကံခဲ႕တဲ့ Booth နဲ႕ Oswald တို႕ဟာ သူတို႕ကို တရားရုံးမွ ျပစ္ဒဏ္ မခ်မွတ္ရေသးခင္မွာပဲ လုပ္ၾကံသတ္ျဖတ္ျခင္းခံခဲ႕ရျပန္ပါတယ္၊၊

ဒါေတြက လူသိမ်ားခဲ့ လူပုဂၢိဳလ္ႏွစ္ေယာက္ရဲ့ တိုက္ဆိုင္မွန္းသိခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းအရာ
တစ္ခ်ိဳ ့တစ္ေလေပါ့ ။ ဒီအျဖစ္အပ်က္လိုမ်ိဳး ကၽြန္ေတာ္တို ့ဘ၀နဲ ့ ဆင္ဆင္တူတဲ့ လူတစ္ေယာက္
ေယာက္ ကမာၻၾကီးေပၚမွာ ရွိေနနိုင္တယ္ေနာ္ ...     ...    ...။                     ။







Monday 19 March 2012

ကဲ စဥ္းစားၾကည့္ရေအာင္

ဂရိေတြပာာ ေရွးကတည္းက အလြန္စိတ္ဝင္စားဖို႔ေကာင္းတဲ႔ သခ်ၤာကိန္းတစ္ခ်ိဳ႔ကို စဥ္းစားမိခဲ႔ၾကပါတယ္။
“ကိန္း” တစ္ခုပာာ သူ႔ကိုၿပတ္ေအာင္စားနိုင္တဲ႔ အၿခားကိန္းငယ္အားလံုးရဲ႕ေပါင္းလဒ္နဲ႔တူညီရပါမယ္။
အဲ႔လိုအခ်က္နဲ႔ကိုက္ညီတဲ႔ ပထမဆံုးကိန္းကေတာ႔(၆)ၿဖစ္ပါတယ္။(၆)ကို (၁)နဲ႔စားလို႔ၿပတ္တယ္၊(၂)နဲ႔စားလို႔
ၿပတ္တယ္၊(၃)နဲ႔စားလို႔လည္းၿပတ္တယ္။(၁.၂.၃)ေပါင္းလိုက္ရင္လည္း (၆)ၿပန္ရတယ္။
အဲ႔လိုကိန္းစဥ္မ်ိဳးကို ကိန္းတိ(Perfect Number)လို႔ေခၚပါတယ္။ကဲ.........အၿခားကိန္းတိမ်ားကိုစဥ္းစား
နိုင္ပါ႔မလား။..................
ေနာက္ကိန္းတိက(၂၈)ၿဖစ္တယ္။(၂၈)ကို(၁..၂.....၄....၇........၁၄..)တို႔နဲ႔စားလို႔ၿပတ္ပါတယ္။ေပါင္းလိုက္ရင္လည္း(၂၈)ရတယ္။
ဂရိေတြက အဲ႔လိုကိန္းတိမ်ိဳး (၄)လံုးေဖၚထုတ္နိုင္ခဲ႔တယ္။(၆....၂၈...၄၉၆...၈၁၂၈..)တိို႔ၿဖစ္ၾကပါတယ္။
အဲ႔ဒီကိန္းတိေလးလံုးေဖၚထုတ္ၿပီးလို႔ ေနာက္နွစ္ေပါင္း(၁၅၀၀)ေလာက္ၾကမွ ပဥၥမေၿမာက္ ကိန္းတိ
တစ္လံုးထပ္ေဖၚထုတ္နိုင္တယ္။ထိုကိန္းတိကေတာ႔ (၃၃၅၅၀၃၃၆)ပဲၿဖစ္တယ္။
ေၿခာက္လံုးေၿမာက္ ကိန္းတိကေတာ႔(၈၅၈၉၈၆၉၀၅၆)ၿဖစ္ၿပီး ယေန႔အထိ ကိန္းတိေပါင္း(၁၇)နွစ္လံုး
ေဖၚထုတ္နိုင္ခဲ႔ပါတယ္။ေနာက္ဆံုးကိန္းတိက ရွည္လ်ားလြန္းအားၾကီးလို႔ ဒီစာမ်က္နွာနဲ႔ မေဖၚၿပနိုင္ေလာက္ေအာင္ရွည္လ်ားမ်ားၿပားေနပါတယ္။
အဲဒီ႔ကိန္းတိမွာ ကိန္းလံုးေပါင္း (၁၃၇၃)လံုးပါဝင္ပါတယ္။ကဲ.........သခ်ၤာကိုစိတ္ဝင္စားတဲ႔သူငယ္ခ်င္းတို႔
အတြက္ေခါင္းစားလိုက္ပါၿပီ။ေနာက္ဆံုးကိန္းတိက ဘာၿဖစ္မလဲဆိုတာ စဥ္းစားၾကည္႔ရေအာင္လား..... .... ။


Sunday 18 March 2012

ကၽြန္ေတာ္တို ့နဲ ့ ေပ်ာ္ရႊင္မွဳရသ


သူရဲ႕ အခ်ိန္ေတြကို ျငီးေငြ႔ဖို႔ေကာင္းစြာ ျဖတ္သန္းရင္း သူ ေဆးရံုေပၚမွာ အခ်ိန္ကုန္ေနခဲ႔တာ ၁၀ လ ေက်ာ္ခဲ႔ျပီ။ သူ႕မွာ သူ႕ အသက္အရြယ္နဲ႔ဆိုေတာ႔လည္း ဘာမွ ထူးထူးျခားျခားလုပ္စရာ မရွိေတာ႔ပါ။ အရင္လို သူလည္း သန္သန္မာမာ သူ႕အသက္အရြယ္က လုပ္ဖို႔ ခြင္႔မျပဳေတာ႔ ။

အခုလို သူေလျဖတ္ျပီး တစ္ကိုယ္လံုးအလႈပ္ႏိုင္ပဲ အိပ္ယာထဲမွာသာ အိပ္ေနရတာလည္း ၾကာခဲ႔ျပီ။ သားေတြ ၊ သမီးေတြကလည္း သူ႕ကို လိုေလေသးမရွိေအာင္ ထားေပမဲ႔ အေဖာ္မပါပဲ မလႈပ္ႏိုင္ ၊ မေရြ႕မေျပာင္းႏိုင္ေသာ သူ႕အတြက္ သားသမီးေတြ ျဖည္႔ဆည္းေပးတဲ႔ စားစရာ ၊ အသံုးအေဆာင္ေတြက အဓိပၸါယ္ မရွိသလို ျဖစ္ေနခဲ႔တယ္။

တစ္ခါတစ္ေလ သူ႕ဆီကို သားသမီးေတြ စံုစံုလင္လင္နဲ႔ ေျမးေတြပါ လာျပီး သူ႕ကို တြတ္တီးတြတ္တာ ေျပာရင္း အျပင္ေလာကအေၾကာင္းကို ၾကားရရင္ သူ စိတ္ေပ်ာ္တယ္။ သူ႕တို႔ျပန္သြားျပန္ရင္ သူ႕ဘဝဟာ ျပန္ျပီး အထီးက်န္ဆန္ျပန္ေလေရာ။ သူ႕ဇနီးကလည္း အခုလို သူေလမျဖတ္ခင္ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္က တမလြန္သို႕ သူ႕အရင္ သြားႏွင္႔ျပီ။

အခု ဒီတစ္ခါ ေလျဖတ္တာ ကေန သူထပ္ျပီး အေအးဓါတ္မမွ်လို႔ ေအာက္ပိုင္း လံုးဝ မလႈပ္ႏိုင္သလို ျဖစ္ေတာ႔ ေဆးရံုကို သူထပ္ေရာက္လာေတာ႔ အနီးကပ္ျပဳစုဖို႔ အေထြေထြျပည္႔စံုတဲ႔ ေဆးရံုမွာ အထူးၾကီးၾကပ္ေရး အခန္းမွာ ထားဖို႔ သားသမီးေတြကို ဆံုးျဖတ္ၾကတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ သူ ဒီေဆးရံုကို ေရာက္ခဲ႔တာ ၁၀ လရွိခဲ႔ျပီ။ အခန္းထဲမွာ သူတစ္ေယာက္တည္း ၊ အေရွ႕မွာေတာ႔ တီဗီ ရွိပါရဲ႕။ သူ႕လက္ေဘးနားမွာလည္း ဝါယာၾကိဳးနဲ႔ တြဲထားတဲ႔ လက္မနဲ႔ ႏွိပ္ဖို႔ ခလုတ္ေလးတစ္ခု ရွိေနတယ္။

သူဘာလိုခ်င္လဲ။ ဘာလုပ္ခ်င္လဲ။ ဒီခလုပ္ေလးကို ႏွိပ္လိုက္ရင္ နပ္စ္ က ခ်က္ခ်င္း ေရာက္လာတယ္။ သူေနမေကာင္းလို႔ ႏွိပ္လိုက္လည္း ခ်က္ခ်င္း ေရာက္လာတယ္။ အခုခုစားခ်င္တယ္ ၊ အေလး အေပါ႔ သြားခ်င္တယ္ ဆိုလည္း ႏွိပ္လိုက္ ခ်က္ခ်င္းေရာက္လာျပီး သူ႕ကို ျပဳစုျပီး လုပ္ခ်င္တာေတြကို ျဖည္႔ဆည္းေပးတယ္။ ဒါကေတာ႔ လြဲျပီးေတာ႔ သူ႕အခန္းမွာ သူတစ္ေယာက္တည္းသာ...။

တစ္ေန႕ေတာ႔ သူ႕အခန္းထဲကို တြန္းကုတင္နဲ႔ လူနာ ေနာက္တစ္ေယာက္ထပ္ ဝင္လာတယ္။ လူနာက သူလိုေတာင္မွ မလႈပ္ရွားႏိုင္ ။ ယာဥ္တုိက္မႈ ျဖစ္ျပီး ေက်ာရိုးမွာ ရွိတဲ႔ နပ္ေၾကာၾကီးကို ထိျပီး တစ္ကိုယ္လံုး မလႈပ္ရွားႏိုင္ေတာ႔ေသာ လူတစ္ေယာက္ျဖစ္တယ္ လို႔ပဲ သူသိလိုက္ရတယ္။ သို႕ေသာ္ ဒီလူက ဘယ္ေတာ႔မွ ညိႈးႏြမ္းေနတယ္လို႔ မရွိ ။ သူလုပ္ႏိုင္တာ ေတြးႏိုင္တာေတြကို သူ႕ဆီကို လာေသာ ဧည္႕သည္ေတြနဲ႔ လႈပ္ႏိုင္ေသာ “ ပါးစပ္ ” ကို အားျပဳျပီး အစြမ္းကုန္သူေျပာေနတယ္။

သူကလည္း ဘယ္ေတာ႔မွ ညိႈးႏြမ္းမေနသလို ၊သူ႕ဆီ လာလည္ေနသူေတြကိုလည္း ဟာသေတြ ေျပာလိုက္ ၊ ဗဟုသုတေတြ ေျပာလိုက္နဲ႔ သူ႕ဘဝကို သူ က်င္လည္ေနတယ္။ လူကလည္း လူေပ်ာ္ျဖစ္ပံုရတယ္။ သူကေတာ႔ ဒီလူ႕ထက္ျပီးျပီး လႈပ္ရွားႏိုင္ေပမဲ႔ ဒီလူ႕ေလာက္ေတာ႔ ဘဝမွာ မေပ်ာ္ႏိုင္ခဲ႔။

ဒီလိုနဲ႔ သူနဲ႔ ဒီလူ ခင္မင္လာေတာ႔ သူကလည္း သူ႕အေၾကာင္းကို ဒီလူ႕ကို ေျပာျပျဖစ္တယ္။ ဒီလူကလည္း သူ႕ေၾကာင္း သူေျပာျပတယ္။ ဒါနဲ႔ တစ္ခန္းလံုးမွာမွ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္တည္း ရွိတာ ဆိုေတာ႔ စကားေျပာစရာ ႏွစ္ေယာက္ပဲ ရွိတယ္။ အခန္းကလည္း ႏွစ္ေယာက္ခန္းပါပဲ။ သူက ကုတင္ေပၚက မဆင္းျဖစ္ခဲ႔ ။ ဆင္းဖို႔လည္း သူမၾကိဳးစား ။ နပ္စ္ ျပဳစုသမွ်ကိုသာ က်င္႔သားရစြာ သူလက္ခံ ေနထိုင္ခဲ႔တယ္။

သူ႕နဲ႔ အတူတူ ေနဖို႔ ေရာက္လာတဲ႔ ဒီလူ႕ကုတင္ေရွ႕မွာေတာ႔ ျပဴတင္းေပါက္ တစ္ခု ရွိတယ္။ သူ တစ္ခါမွ ဒီျပဴတင္းေပါက္ကေန အျပင္ကို ၾကည္႔ဖို႔ မစဥ္းစားခဲ႔ ၊ စိတ္ကူးပင္ မရခဲ႔။ အခုေတာ႔ ဒီလူက သူ႕ကုတင္ ဟုိဘက္ေလးေထာင္က ကုတင္ ၊ ျပဴတင္းေပါက္ေရွ႕က ကုတင္မွာ ေနရာရတယ္။ ဒါလည္း သူ႕အတြက္ ဘာမွ ထူးထူးျခားျခားမရွိပါ။ သူထို ျပဴတင္းေပါက္ကို စိတ္ဝင္စားတာ မဟုတ္။

ဒါနဲ႔ ဒီလူေရာက္ျပီး သံုးရက္ေနေတာ႔ ဒီလူက ေျပာတယ္။ သူ ဒီျပဴတင္းေပါက္ကေန လူေတြကို ျမင္ေနရေၾကာင္း ၊ အျပင္မွာ ပန္းျခံေလး တစ္ခုရွိေနေၾကာင္း ၊ ပန္းျခံထဲမွာ ကေလးေတြ ေဆာ႔ေနၾကေၾကာင္း၊ ေကာင္ေလးေတြက ေဘာလံုးကန္ေနၾကျပီး ၊ ကေလးမေလးေတြက တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ ေျပးလႊားေဆာ႔ေနေၾကာင္း ၊ ခ်စ္စ ခင္စ လို႔ ထင္ရတဲ႔ ေကာင္ေလး ေကာင္မေလးေတြ ကလည္း ပန္းျခံထဲမွာ ေလွ်ာက္သြားေနၾကေၾကာင္း ဒီလို ဒီလူေျပာတာ သူၾကားရတယ္။

အထီးက်န္လွတဲ႔ သူ႔အဖို႔ ဒီလူ႕ဆီက တဆင္႔ အျပင္ေလာကမွာ အခု ျဖစ္ပ်က္ေနတာကို ဒီလူက တစ္ဆင္႔ျပန္ေျပာျပေသာေၾကာင္႔ သူလည္း အျပင္ကို လက္ေတြ႕ ျမင္ေနရသလို ခံစားရလာတယ္။

“ ဟာ..ဟာ အလစ္သမား ၊ ပိုက္ဆံအိတ္ လုေျပးျပီ။ ”

ဆိ္ုျပီး လံုးဝ မလႈပ္ႏိုင္တဲ႔ သူက ခုခ်က္ခ်င္းပဲ ထလိုက္ဖမ္းမလို ဒီလူေျပာတတ္တယ္။ တစ္ခါတစ္ေလၾကေတာ႔လည္း. . .

“ ဟားဟားဟား. . အက်ီၤ အနီနဲ႔ လူၾကီး ေခ်ာ္လဲတာဗ်ာ. ။ ပန္းျခံအလယ္က ေရကန္ထဲ က်သြားတယ္။ လူေတြ ဝိုင္းဆယ္ေနရတယ္။ ”

ဒီလို ေျပာတတ္တယ္။ ဒီလို ရယ္စရာ ၊ ေပ်ာ္စရာေလးေတြ ၾကားရေတာ႔ သူကလည္း သူကိုယ္တိုင္ ျမင္ရသလို ျဖစ္ကာ ရယ္မိ ၊ ျပံဳးမိတတ္တယ္။ သူလည္း အရင္လို ပ်င္းေျခာက္ေျခာက္နဲ႔ ဘဝကို အထီးက်န္ျဖတ္သန္ေနရလုိ မျဖစ္ေတာ႔ဘူး.။ သူ ျမင္လို႔ ျပန္ေျပာသမွ်ကို ကိုယ္ကလည္း တကယ္ျမင္ေနရသလို ၾကားရျပီး ကိုယ္လည္း စိတ္လႈပ္ရွားရတယ္။

ဒါေပမဲ႔ ႏွစ္လေလာက္ၾကာလာေတာ႔ သူ႕စိတ္ထဲမွာ တစ္မ်ိဳးျဖစ္လာတယ္။ ဘာလို႔ လံုးဝေတာင္မွ မလႈပ္ႏိုင္တဲ႔ ဒီလူက ျပဴတင္းေပါက္နားကို သြားေနရာကျပီး အျပင္က အျဖစ္အပ်က္ေတြကို ျမင္ေနရ ၾကားေနရတာလဲ။ နည္းနည္းေတာ႔ လႈပ္ႏိုင္ေနတဲ႔ သူက ဘာလို႔ ဒီျပဴတင္းေပါက္နားကို ေနရာ မရတာလဲ ။ သူကေရာ ဘာလို႔ ဒီလို ျပဴတင္းေပါက္က တဆင္႔ အျပင္က အျဖစ္အပ်က္ေတြကို ဘာလို႔ တိုက္ရိုက္ မၾကည္႔ရတာလဲ ..၊ သူ ဒီလိုေတြ ေတြးမိျပီး ဒီလူကိုေတာင္မွ မနာလိုသလို ျဖစ္လာတယ္။

ဒါနဲ႔ ေနာက္ေန႕ေတြ ဒီလူက ပန္းျခံထဲမွာ ဘာေတြ ဘယ္လို ျဖစ္ေနတယ္ လို႔ ေျပာရင္ သူက စိတ္မဝင္စားသလိုနဲ႔ တစ္ဖက္ကို ေစာင္းျပီး အိပ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ ေနလိုက္တယ္။ ဒါေပမဲ႔ ဒီလူကေတာ႔ သူဘယ္လိုပဲ ေနေန ေျပာျမဲအတိုင္းေျပာေနတာပါပဲ။ ဘယ္သူကေတာ႔ ဘယ္လို ျဖစ္သြားတယ္။ ပန္းျခံထဲ ရုပ္ရွင္လာရိုက္ၾကတယ္. .စသျဖင္႔ေပါ႔။ သူကေတာ႔ ျပဴတင္းေပါက္က တဆင္႔ အျပင္ေလာကကို မျမင္ရေတာ႔ ပိုျပီး သူ႕ကို မနာလို ျဖစ္မိတယ္။

တစ္ေန႕. . .

ညဘက္ သူ အိပ္ေနတုန္း ဟိုဘက္ကုတင္က အသံေတြ က်ယ္ေလာင္စြာ ၾကားရတယ္။ ဒီလူ အသက္ရွဴၾကပ္ျပီး အသက္ကို ျပင္းစြာ ရွဴေနရသံကို သူ ၾကားရတယ္။ သူလွည္႔ၾကည္႔လိုက္ေတာ႔ ဘာျဖစ္မွန္း မသိေပမဲ႔ ဒီလူ အသက္ကို မနည္းရွဴေနရတယ္။ ဒီလူ အေရးေပၚအကူအညီ ေခၚဖို႔ လုပ္ေပးထားတဲ႔ ခလုတ္ေလးက သူအိပ္ရင္း တိုက္မိလို႔ ကုတင္ေပၚကေန ကုတင္ေဘးကို တြဲေလာင္းေလးက်ေနတယ္။ မလႈပ္ႏိုင္တဲ႔ ဒီလူ ခလုတ္ေလးကို ႏွိပ္ျပီး နပ္စ္ကို ေခၚဖို႔ ဘယ္လိုမွ ခလုပ္ကို သူ႕လႈပ္လို႔ရတဲ႔ နည္းနည္းေလးနဲ႔ ေလွ်ာက္စမ္းျပီး ရွာတယ္။

ခလုတ္က ကုတင္ေဘးကို တြဲေလာင္းက်ေနေတာ႔ ဒီလူ အသက္ကို ပင္ပန္းစြာ ရွဴရင္း ခလုတ္ေလးကို စမ္းေနတယ္။ ေအာက္ေဘးကို တြဲေလာင္းက်ေနတာ ဒီလူ မသိ။ သူ သူ႕ကုတင္းေပၚက သူ႕လက္နားမွာ ရွိေနတဲ႔ ခလုတ္ေလးကို စမ္းလိုက္ေတာ႔ သူ႕လက္မွာ အလြယ္တကူ စမ္းလို႔ ေတြ႕တယ္။ သူ ခလုတ္ကို ႏွိပ္လိုက္ရင္လည္း တာဝန္က် ဆရာမက အေျပးအလႊားေရာက္လာမွာပါပဲ။ ဘယ္သူပဲ ႏွိပ္ႏွိပ္ေပါ႔။ သူ ခလုတ္ေလးကို ႏွိ္ပ္ျပီး ဒီလူ႕အစား နပ္စ္ ကို ေခၚမယ္ စဥ္းစားေနတုန္း သူ႕အသိဥာဏ္ထဲကို အေတြးတစ္ခုက ဝင္လာတယ္။

ႏွစ္ေယာက္တည္း ေနလို႔ရတဲ႔ ဒီအခန္းမွာ ဒီလူ ရွိေနလို႔ ငါ ျပဴတင္းေပါက္နားက ကုတင္မွာ ေနခြင္႔မရတာ ဒီလူသာ မရွိရင္ ျပဴတင္းေပါက္နားက ကုတင္ကို ေျပာင္းျပီး အျပင္ ပန္းျခံထဲကုိ ၾကည္႔ခြင္႔ရမွာပဲ။ မေခၚေတာ႔ဘူး ဆိုျပီး သူ တစ္ဖက္လွည္႔ျပီး အိပ္ေပ်ာ္ေအာင္ အိပ္ေနလိုက္တယ္။ တစ္ဖက္ ကုတင္မွာေတာ႔ ဒီလူ အသက္ကို ခက္ခက္ခဲခဲ ျပင္းျပင္း ရွဴသံေတြကို ၾကားေနရတယ္။ ေနာက္ေတာ႔ သူလည္း တကယ္ကို အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ႔တယ္။

မနက္မိုးလင္းေတာ႔ ဆရာဝန္ေတြ ၊ နပ္စ္ေတြ ေရာက္လာျပီး ဒီလူကို စစ္းေဆးျပီး ေသဆံုးသြားျပီ ဆိုကာ အဝတ္နဲ႔ အုပ္ျပီး တြန္းလွည္း ကုတင္ေပၚေျပာင္းတင္ျပီး ဒီလူ႕အေလာင္းကို သယ္သြားၾကတယ္။ ဒီအခ်ိန္အထိ သူဘာမွ မေျပာေသးပါ။ ဒါနဲ႔ ေနာက္ထပ္ ၂ ရက္ေလာက္ေနမွ နပ္စ္ေတြနဲ႔ တာဝန္ရွိသူေတြကို သူက သူ႕ကို ျပဴတင္းေပါက္ ေရွ႔မွာ ရွိေနတဲ႔ ကုတင္ကို ေျပာင္းေပးဖို႔ သူေတာင္းဆိုတယ္။ တာဝန္ရွိသူေတြကလည္း ဘာမွ မခက္ခဲေတာ႔ သူ႕ကို လြယ္လြယ္ကူကူပဲ ေျပာင္းေပးလိုက္ၾကတယ္။

သူလည္း ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ေျပာင္းလာခဲ႔ျပီး နပ္စ္ေတြ ၊ တာဝန္ရွိသူေတြ အားလံုး လုပ္စရာ ရွိတာေတြ လုပ္ျပီး သူတစ္ေယာက္တည္း က်န္ေတာ႔မွ သူလဲေနရာက ေန အားတင္းၾကိဳးစားထျပီး ျပဴတင္းေပါက္ကေန အျပင္ကို ၾကည္႔လိုက္တယ္။ ဒီမွာ သူ အံ့ၾသစြာနဲ႔ မွားယြင္းစြာ ေတြ႕လိုက္ရတယ္။

“ ျပဴတင္းေပါက္ရဲ႕ အျပင္ဆိုတာမွာ သူျမင္ေနရတာက အုတ္နံရံမွ်သာ. . .”

 သူ႕အတြက္ ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြကို ဒီလူက ႏွလံုးသားနဲ႔ ျမင္ေအာင္ ျပသြားခဲ႔ျခင္းသာ ...

                -------------------xxx---------------------xxx------------------xxx----------------

ကၽြန္ေတာ္တို ့လည္း  ဒီအေၾကာင္းအရာထဲက လူလို ့ပါပဲ ကိုယ္ရဲ့လိုအင္တစ္ခုတည္းနဲ ့ ကၽြန္ေတာ္တို ့ကို 
ေပ်ာ္ရႊင္မွဳေပးေနတဲ့ တစ္ခ်ိဳ ့ကိစၥေတြကို ကိုယ္တိုင္ပဲ ဖ်က္ဆီးခဲ့ၾကဘူးပါတယ္ ....  ...။ 





Wednesday 14 March 2012

တစ္ခါတုန္းကေပါ့
အလုပ္သင္ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္က  ၀ါရင့္သမားေတာ္ၾကီးကို ေမးတယ္
“ေဒါက္တာခင္ဗ်ာ ၊ ေခ်ာင္းဆိုးေရာဂါအတြက္ ၊ ဘာေဆးညြန္းေပးေလ့ ရွိပါသလဲဗ်ာ”
“၀မ္းႏႈတ္ေဆး”
“ခင္ဗ်ာ ၀မ္းႏႈတ္ေဆး ၊ ဟုတ္လား ၀မ္းႏႈတ္ေဆးက ေခ်ာင္းဆုိးတာကို
သက္သာေစလုိ႕လားဗ်ာ”
“၀မ္းႏႈတ္ေဆးစားထားတဲ့ လူတစ္ေယာက္က ေတာ္ရံု ၊ တန္ရံုနဲ႔
ဘယ္ေခ်ာင္းဆုိးရဲေတာ့မလဲ ၊ စဥ္းစားၾကည့္စမ္းပါ”

PS:  ဟုတ္ကဲ့ကၽြန္ေတာ္လဲ တစ္ခါတစ္ေလ သမားေတာ္ၾကီးလို
       ေခ်ာင္းဆိုးတဲ့လူနာနဲ့ တူတဲ့လူေတြကို  ၀မ္းႏွဳတ္ေဆးေပးတတ္ပါတယ္ ....   ....

ဟိုးးးးး ေရွးေရွးတုန္းက

ငါသေဘာက်တဲ့
နတ္သမီးေလးတစ္ပါးရွိတယ္
အဲ့နတ္သမီးေလးက...လမ္းကူးတာေတာင္
မ်ဥ္းၾကားကပဲကူးတဲ့
စည္းကမ္းရွိစနစ္က်သူျဖစ္တယ္...
ဒီလိုနဲ့
ငါလမ္းကူးတိုင္းမ်ဥ္းၾကားကပဲကူးျဖစ္ေတာ့တယ္....

အဲ့ဒီနတ္သမီးေလးကအပ်င္းလဲ
ထူေသးတယ္ဆိုပဲ......

မ်က္လံုးျပဴးျပဳးေလးနဲ့ဆိုေတာ့
ငါ့မွာငွက္မ်က္ျပဴးေလးေတြေတြ ့တိုင္းသတိရရတယ္....

ခိုးခိုးၾကည့္ရတဲ့ဓါတ္ပံုေတြထဲ
နင့္ကိုေျပာခ်င္တာကနတ္သမီးေလးရယ္
....   ....   ....   ....

....   ....   ....   ....

ဒီလိုနဲ့ငါဘာမွမေျပာျဖစ္လိုက္ပါဘူး.....

နင္ကRapသီခ်င္းေတြမၾကိဳက္ဘူးဆိုတာနဲ့
ဘာမွမဆိုင္ဘဲငါRapperေတြကိုၾကည့္မရျဖစ္တတ္တယ္...

နင့္ကိုကိုက္တဲ့ျခင္ေတြကိုမုန္းရင္းနဲ့
ျခင္ေဆးေၾကာ္ျငာေတြၾကိဳက္လာခဲ့တယ္...



နင္ေျပာခဲ့တဲ့...
ဘ၀မွာအခ်စ္ဆိုတာဘယ္နွရာခိုင္နွဳန္း(%)
အေရးပါလို့လဲ..ဦးေနွာက္နဲ့စဥ္းစားပါဆိုတာေလးကို
တေရးေရးေတြးရင္း.....
ေလးျဖဴရဲ့သီခ်င္းလို...
တိုက္ဆိုင္မွဳေတြရွိတဲ့တဒဂၤေလးေတြမွာေတာ့
အမွတ္တမဲ့   နင့္ကို လြမ္းမိပါရဲ့ ....

ခုခ်ိန္ထိေတာ့
ဦးေနွာက္နည္းတဲ့ငါ....ေလ
နင္နဲ့...တျဖည္းျဖည္း....ေ၀း................ေ၀းေနဆဲ.... ။                          ။

                                                                                                                                  By: ၾကယ္

Friday 9 March 2012

ထိပ္ဆံုးသို ့

ကၽြန္ေတာ္အၾကိဳက္ဆံုးကဗ်ာေတြထဲက တစ္ပုဒ္ေပါ့ ၊ ကၽြန္ေတာ္လဲက်တဲ့ အခ်ိန္တိုင္းမွာ ဒီကဗ်ာေလးက ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အားျဖစ္ခဲ့ပါတယ္ ၊ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ့ အားေဆးေပါ့ဗ်ာ ... ။

ထိပ္ဆံုးသို ့

တစ္ေတာင္ေပၚ တစ္ေတာင္ဆင့္
ေတာင္အျမင့္ ပတ္ၿခံရံ
တစ္ေတာင္ဆံုးျပန္ေတာ့
တစ္လံုးက်န္ျပန္ေသးသမို ့
ဖန္ဖန္ေလ အားအင္ႏွိဳးလို ့ရယ္
ၾကိဳးေလွ်ာက္ရျပန္။

ခါတေလ တစ္ကယ္ပန္းတာေၾကာင့္
ေတာ္ပါၿပီ ဆက္မလွမ္းခ်င္ဘု
ရပ္တန္းက ရပ္မည္ႀကံ
အမွန္ေတာ့ ျဖစ္ႏိုင္မလား။

စခဲ့မိဟာေပါ့
တစ္ေန ့မွာ ဆံုးရာေရာက္ပါလိမ့္
အားေလွ်ာ့ကာ ဆုတ္ခ်င္စမ္းပါနဲ ့
စိတ္ႏြမ္း အသာေျဖဦး
မာလာေငြ ကန္ေရေအးရယ္ႏွင့္
ငွက္ေတးကို အာရံုဆင္လို ့
မူတသြင္ အားသင္သစ္လိုက္ပါ့
ခ်စ္ဖြယ့္လူသား။

                                      ေငြတာရီ

နင့္ကို ငါ - - ခ် စ္ တ ယ္



အခါမလပ္ေတာ့ -- ရင္တစ္ခုလံုး ၀ုန္းဒိုင္းဆန္လွ်က္ပါပဲ

ေန႔စဥ္တြန္႔ေၾကသြားတဲ့ သိကၡာတရားတခ်ိဳ႕ကို

အသိနက္နက္ေတြရဲ႕ အတြင္းပိုင္းထဲ ငါ ၿမွဳပ္ႏွံထားခဲ့တယ္



နင့္ကို ငါ ---ခ်စ္တယ္

သစၥာတရားနဲ႔ ၿမတ္ႏိုးၿခင္းကို ထပ္တူေပါင္းစပ္လို႔

“ You are the one for me ”

တိုးတိုးေလးဆိုညည္း --ညေနခင္းတခ်ိဳ႕ေတာင္ ၿပာရီလင္းညွိဳ႕လို႔



မေက်ာ္ၾကားခဲ့တဲ့ ဇတ္လမ္းရိုးရိုးတစ္ပုဒ္မွာ

ငါဟာ အခ်စ္သူရဲေကာင္းေတာ့မၿဖစ္ခဲ့ဘူး---



နင္ကလည္း တခါတခါ ဆိုးတယ္

တမ်ိဳးၿပီးတမ်ိဳးမရိုးေအာင္ ငါ့ရင္ကိုလႈပ္ခတ္သိမ္းပိုက္လို႔

ဘ၀ ဆိုတာ --- တခါတခါ မိုက္မဲရူးသြပ္လိုက္ၿခင္းဟာလည္း ခ်ိဳၿမိန္ပ

ငါဟာ စိတ္ေတြကို ဆြဲဖြင့္လို႔ နင့္ေကာင္းကင္ထက္ ရြက္လႊင့္ေနခဲ့သူ



ဒါဟာလည္း အရိုးသားဆံုးအမွန္တရား --

နင့္ကို ငါ -- ခ်စ္တယ္

နင့္ကို ငါ - - - အံု႔အံု႕သည္းသည္းကို ခ်စ္မိသြားတယ္






သက္တန္ ့ခ်ိဳတင္ေပးထားတဲ့ လြမ္း-ေနရဲ့ကဗ်ာေလးပါ သူရဲ့ကဗ်ာေလးေတြကို 
ဖတ္ခ်င္ေသးရင္ေတာ့ ဒီကေနသြားလိုက္ပါ  >>   Lw@n-n@y's Poems   <<                                                     



Monday 5 March 2012

နင္သိေရာသိရဲ႕လား

နင္ယံုရဲ႕လား
ေပါ့ပ်က္ပ်က္  ရယ္သြမ္းေသြး ေလာကျကီးကို
အေရး မထားတဲ့  ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ရဲဲ႕ရင္ထဲမွာ
နင့္အတြက္ေလးနက္ျခင္းေတြရွိတယ္

နင္သိရဲ႕လား
မထီမဲ့ျမင္နဲ႕  ေလာကျကီးအတြက္
ကဗ်ာမဆန္တဲ့ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ရင္ထဲမွာ 
နင့္အတြက္ ႏႈးညံ႕တဲ့  သံစဥ္ေတြရွိတယ္ဆိုတာ 

နင္ထင္ရဲ႕လား
ျပံဳးစပ္စပ္မ်က္ႏွာေပးနဲ႕
ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းသာရွိတဲ့ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕  ရင္ထဲမွာ
နင့္အတြက္  လြမ္းျခင္းဆိုတာ ရွိတယ္

နင္ျမင္ႏိုင္လား
မခ်စ္တက္ဘူးလို႕
နင္ထင္ခဲ့တဲ့ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ရင္ထဲမွာ
နင့္အတြက္ ခ်စ္ျခင္းအျပည့္ရွိတယ္

နင္သိထားပါ
လြတ္လပ္ပြင့္လင္း
ဟန္ေဆာင္မႈ႕ကင္းတဲ့ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ရင္ထဲမွာ
ျပင္းထန္တဲ့ မာနေတြရွိတယ္






Sunday 4 March 2012

ဒီလိုေတြးတယ္ .. :)

၁။ ေပ်ာ္႐ႊင္မွဳကို ေငြေၾကးနဲ႔ ၀ယ္ယူလို႕မရပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ စက္ဘီးေပၚမွာ ထိုင္ငိုေနတာထက္စာရင္ မာစီဒီး ဘင့္ဇ္ ကားေပၚမွာ ငိုရတာက ဇိမ္ပိုမက်ဘူးလား။

၂။ သင့္ရဲ႕ရန္သူကို ခြင့္လႊတ္လိုက္ပါ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီ မ်ိဳးမစစ္ေကာင္ရဲ႕ နာမည္ကိုေတာ့ မွတ္ထားဖို႕ မေမ့ပါနဲ႔။

၃။ လူတစ္ေယာက္ ဒုကၡေရာက္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ သင္ကူညီလိုက္ရင္ အဲဒီလူက သင့္ကို အမွတ္ရေနမွာပါ။ အဲ.. သူေနာက္တစ္ခါ ဒုကၡထပ္ေရာက္တဲ့အခ်ိန္က်ရင္ေပါ့

၄။ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားအသက္႐ွင္ေနၾကတဲ့အေၾကာင္းအရင္းကေတာ့ လူသတ္တာဟာ တရားမ၀င္တဲ့ ကိစၥျဖစ္ေနလို႕ပါပဲ။

၅။ အရက္ေသာက္လို႕ ျပႆနာေတြေျပလည္မသြားပါဘူး။ ဒါဆို ႏြားႏို႕ေသာက္လို႕ေရာ ေျပလည္သြားမွာမို႕လို႕လား။
 
 

Thursday 1 March 2012

ဘ၀ဆိုေသာ အိမ္

တစ္ခုတုန္းကေပါ့ ...
အသက္ႀကီးရင့္ၿပီ ျဖစ္တဲ့ လက္သမားဆရာႀကီးတစ္ေယာက္ဟာ သူ႔အလုပ္ကေန
 ရပ္နားဖုိ႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ သူ႔ရဲ႕ အိမ္ေဆာက္တဲ့ အလုပ္ကေန ရပ္နားၿပီး
သူ႔မိန္းမနဲ႔အတူ မိသားစုဘ၀ကို ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းနဲ႔ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ
ျဖတ္သန္းေတာ့မယ့္အေၾကာင္း သူ႔ရဲ႕ အလုပ္ရွင္ကို အေၾကာင္းၾကားလုိက္တယ္။
အပတ္စဥ္ ၀င္ေငြရေနတဲ့ ဒီအလုပ္ကို သူ ႏွေျမာေပမယ့္ သူ နားခ်င္ၿပီ။ နားကို
နားေတာ့မယ္လို႔ စိတ္ ဒုန္းဒုန္းခ်လိုက္တယ္။

အလုပ္ရွင္ဟာ လူေတာ္တစ္ေယာက္ ဆံုး႐ႈံးရမွာကို အရမ္းႏွေျမာေနတယ္။ သူ႔ဆီကေန
အလုပ္ထြက္သြားတာကိုလည္း သူ မလိုလားဘူး။ အရမ္းလည္း ၀မ္းနည္းမိတယ္။ ဒါနဲ႔
ေနာက္ဆံုးအေနနဲ႔ အိမ္တစ္လံုးေတာ့ ေဆာက္ေပးပါဦးလို႔ ေတာင္းပန္ၿပီး
ဆြဲထားလိုက္တယ္။ အလုပ္ရွင္က ေတာင္းဆိုေနေတာ့ သူ ေခါင္းညိတ္လိုက္ရေပမယ့္
သူ႔ရဲ႕ စိတ္မပါလွတဲ့ လုပ္ရပ္ေတြက အေတာ္ေလးကို သိသာေနတယ္။ သူနားခ်င္တာ
မနားရေတာ့ အလုပ္ရွင္အေပၚမွာလည္း ၿငိဳျငင္မိေနတယ္။ ခါတိုင္း အႏုစိတ္ၿပီး
တိတိက်က် လုပ္တတ္သမွ် အခုေတာ့ အိမ္တစ္လံုး ျမန္ျမန္ၿပီးဖုိ႔ ဆိုတာပဲ
အေတြးက ရွိတယ္။ သူနားခ်င္ၿပီ။ ဒီအလုပ္ၿပီးရင္ သူ႔အလုပ္ရွင္က ေပးနားမယ္။
ဒီေတာ့ ျမန္ျမန္ ၿပီးရမယ္ေပါ႔။ သူ႔ဘ၀ရဲ႕ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းမႈမွာ ဒါ
သူ႔ရဲ႕ ေနာက္ဆံုး လက္ရာ ျဖစ္က်န္ေနမယ္ဆိုတာကို သူ လံုးလံုး
သတိမရွိႏိုင္ေတာ့ဘူး။


လက္သမားဆရာႀကီးဟာ သူရဲ႕ ေနာက္ဆံုးအိမ္ေလးကို ေဆာက္လုိ႔ ၿပီးသြားေတာ့
အလုပ္ရွင္ဟာ အိမ္ကို လာစစ္ေဆးပါေရာ။ အေသအခ်ာ စစ္ေဆးၿပီး အလုပ္ရွင္ဟာ
အိမ္တံခါးကို ပိတ္လိုက္တယ္။ ေနာက္ တံခါးေသာ့ကို လက္သမားႀကီးရဲ႕ လက္ထဲ
ထည့္လိုက္ၿပီး တည္ၿငိမ္တဲ့ အၾကည့္နဲ႔ ေျပာလိုက္တယ္။
"ဒီေန႔ကေန စၿပီး ဒါ ဆရာႀကီးရဲ႕ အိမ္ ျဖစ္သြားပါၿပီ။ ဒါ က်ေနာ္ရဲ႕ လက္ေဆာင္ပါ။"

ဒီစကားလည္း ၾကားလုိက္ေရာ လက္သမားဆရာႀကီး ထိတ္လန္႔ တုန္လႈပ္သြားတယ္။

ရွက္စရာ ေကာင္းလိုက္တာ။ တကယ္လို႔ သူ ေဆာက္ေနတဲ့ အိမ္ဟာ သူ႔
ကိုယ္ပိုင္အိမ္ ဆိုတာသိခဲ့ရင္ သူ ဒီလို လုပ္ပါ႔မလား။ ဒီေလာက္ ပစၥလက္ခတ္
ေဆာက္ပါ႔မလား။

xxxxxxxx xxxxxxxx


က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ ဘ၀ေတြဟာလည္း ဒီလိုပါပဲ။ က်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕ ဘ၀ေတြကို က်ေနာ္တို႔
ကိုယ္တုိင္ တည္ေဆာက္ေနရတာ မဟုတ္လား။ ဒါေပမယ့္ တခါတခါ က်ေနာ္တို႔ စြမ္းအား
ရွိသေလာက္ ဒီ ေဆာက္လုပ္ေရးမွာ ထုတ္မသံုးျဖစ္ဘူးေနာ္။ ေနာက္ဆံုး
က်ေနာ္တို႔ ေဆာက္ထားတဲ့ အိမ္မွာ ေနရေတာ့မယ္ဆိုတာ သိလုိက္ရတဲ့ အခ်ိန္က်မွ
က်ေနာ္တို႔ အႀကီးအက်ယ္ ျပာယာခတ္ကုန္တယ္။ ေနာက္ေၾကာင္းျပန္ၿပီး
ျပန္လည္တည္ေဆာက္ခြင့္ ရွိရင္ေတာ့ အရင္ကထက္ ထူးထူးျခားျခား
လုပ္မိၾကမယ္ထင္တယ္။

တကယ္တမ္းေကာ က်ေနာ္တို႔ ေနာက္ျပန္သြားလို႔ ရပါ႔မလား။ က်ေနာ္တုိ႔ဟာ ဘ၀ကို
ပံုေဖာ္ေနတဲ့ လက္သမားဆရာေတြပါ။ ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် သံ႐ိုက္ၾကတယ္၊ နံရံကို
တည့္မတ္ၾကတယ္၊ အမိုးမိုးေနၾကတယ္။ ဒီေန႔ လုပ္လိုက္တဲ့ က်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕
အျပဳအမူ၊ ေရြးခ်ယ္မႈနဲ႔ ကိုယ္က်င့္တရားဟာ မနက္ျဖန္ က်ေနာ္တုိ႔ေနဖို႔
အိမ္အတြက္ ကုန္ၾကမ္းေတြပါ။ အေထာက္အပံ့ေတြပါ။

ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႔ ဥာဏ္ပညာ ရွိရွိနဲ႔ ေဆာက္လုပ္ၾကပါစို႔လား။