တစ္ခါတုန္းက ဘုရင္ႀကီးတစ္ပါးမွာ အမတ္ႀကီးႏွစ္ဦး ရွိပါသတဲ့။ တစ္ဦးက ဘုရင္ႀကီးရဲ႕ ဘုန္းတန္ခိုးေတြကို ဖြဲ႔ႏြဲ႔သီက်ဴးတဲ့ေနရာမွာ အရမ္းေတာ္သတဲ့။ ဘုန္းေတာ္ဘြဲ႔ေတြေပါ့ေလ။ ဒါေၾကာင့္ ဘုရင္က ဆုလာဘ္ေတြ ေပးသနားၿပီး ေျမႇာက္စားထားတဲ့အတြက္ ဆီဦးေထာပတ္ေတြစားၿပီး ေကာင္းစားေနသတဲ့။
အျခားအမတ္တစ္ဦးကေတာ့ ပညာရွိပီပီ လိုအပ္မွပဲ ေျပာသတဲ့။ အႀကံဉာဏ္ေတြကိုလည္း ဘုရင္ႀကီးက ေတာင္းမွပဲ ေပးသတဲ့။ ဒါေပမယ့္ သူေပးတဲ့ အႀကံဉာဏ္ေတြက ထိေရာက္ေကာင္းမြန္တဲ့အတြက္ ဘုရင္ႀကီးက သူ႔ကို သိပ္သေဘာမက်ေပမယ့္လည္း မပစ္ပယ္ရဲဘူးတဲ့။ သူဟာ ဘုရင္ႀကီးအတြက္ ဘုန္းေတာ္ဘြဲ႔မ်ိဳး တစ္ခါမွ မစပ္ဆိုခဲ့ဘူးတဲ့အတြက္ ဘုရင္ႀကီးရဲ႕ ေျမႇာက္စားမႈ မခံရဘဲ ဆင္းဆင္းရဲရဲနဲ႔ ေနရသတဲ့။
တစ္ရက္မွာေတာ့ ဘုန္းေတာ္ဘြဲ႔ အရြတ္ေကာင္းတဲ့ အမတ္ႀကီးဟာ ပညာရွိအမတ္ရဲ႕အိမ္ကို သြားေရာက္လည္ပတ္ပါသတဲ့။ အဲဒီအခါ ပညာရွိအမတ္ႀကီးချမာ ငါးပိရည္၊ တို႔စရာနဲ႔ ထမင္းစားေနရတာကို ျမင္ရတဲ့အတြက္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိသတဲ့။ အဲဒါေၾကာင့္ တိုက္တြန္းလုိက္ပါသတဲ့။
"ဘုန္းေတာ္ဘြဲ႔ေတြ ရြတ္ဆိုျပလုိက္စမ္းပါ။ ငါးပိရည္၊ တို႔စရာနဲ႔ပဲ စားေနရတဲ့ဘ၀က လြတ္ေျမာက္ပါလိမ့္မယ္" ေပါ့။
အဲဒီအခါ ပညာရွိအမတ္ႀကီးက ဘယ္လိုျပန္ေျပာလုိက္သလဲဆိုေတာ့ -
"မိတ္ေဆြ…၊ ငါးပိရည္နဲ႔ တို႔စရာကို ႀကိဳက္ႏွစ္သက္ပါ။ အဲဒီအခါ ဘုရင္ကို ေျမႇာက္ပင့္ေနရတဲ့ ၀ဋ္က လြတ္ကင္းပါလိမ့္မယ္" တဲ့။
ကၽြန္ေတာ္တို ့ဆိုရင္ေရာ ငပိရည္တို ့စရာနဲ ့ပဲ ေရာင့္ရဲမလား ...
ကၽြန္ေတာ္ထင္ပါတယ္ ... :)
0 comments:
Post a Comment
ျဖတ္သန္းမႈမ်ားထဲမွာ အေတြ႕အႀကံဳသာမရရိွဘူးဆိုလွ်င္
ကၽြႏု္ပ္တို႕သည္ ကေလးမ်ားသာျဖစ္မည္ထင္သည္ ... :)